Stelling: als je zwanger bent terwijl je solliciteert, moet je dat melden

Zwanger zijn en dan solliciteren. Ik heb het zelf nooit meegemaakt, en het lijkt me ook alles behalve relaxt. Je stapt toch soort van met voorbedachte rade ergens in, terwijl je weet dat het van korte duur is voor je weer (een tijdje) weggaat. Tegelijkertijd is het een vrouw haar goed recht om het te verzwijgen of (nog) niet te vertellen, zeker als je de kritieke 12-wekengrens nog niet gepasseerd bent.

Ik ben heel blij dat ik het nooit mee heb hoeven maken, want ergens is het ook bijna een ethische kwestie. Je wilt immers een transparante, eerlijke relatie met je werkgever (lijkt mij dan). En stel dat je dan ineens, na je proeftijd, vertelt dat je eigenlijk al die tijd al zwanger was… dan weet je baas dus ook dat je dat bewust verzwegen hebt om egoïstische redenen… of uit angst omdat hij/zij je dan de baan niet zou geven… niet echt een lekker begin van een goede verstandhouding.

Ik denk meteen ook weer dat een vrouwelijke baas dit wellicht eerder zou begrijpen dan een mannelijke, maar dan ga ik zelf net zo goed in vooroordelen denken. Terugkomend op de stelling: NO, je mag zelf kiezen wie je wanneer vertelt wanneer je zwanger bent. Mij persoonlijk zou alleen al het (toekomstige) gesprek met mijn baas me zoveel stress opleveren dat ik het sowieso van tevoren zou vertellen, maar als je dat niet hebt – of je hebt geen andere keus omdat je het geld bijvoorbeeld zo hard nodig hebt – dan is er misschien wel geen andere uitweg… ik blijf dus bij NO, het hoeft niet, maar ik zou het zelf wel doen (denk ik!).

Ahhhh dit vind ik een hele goede én leuke.

Beide keren dat ik zwanger was zat ik in een lastig parket. Toen ik in 2014 zwanger was van Kobe werd mijn tijdelijke contract verlengd ja of nee. Bij het overhandigen van het papiertje vertelde ik dat ik al 17 (!) weken zwanger was. Niemand zag het nog, maar wilde toch nog wat extra weken bewijs leveren dat ik het waard was om te verlengen ;). Vicky zat ik echt midden in mijn sollicitatieperiode, ik wist het net (pas 9 weken zwanger). En juist omdat ik mijn tweede kindje verwachtte én Michiel ook tijdelijk geen baan had, kon ik het hebben van geen salaris niet riskeren. Ik heb toen ook gezwegen en het pas na mijn proeftijd verteld.

Toch ben ik van mening dat ik niet bij een baas zou willen werken die je afwijst op het moment dat hij ervan af weet dat je zwanger bent. Niet aannemen of ‘afkeuren’ tijdens de proefperiode gebeurt hoor ik nog veel te vaak.. helaas! En vandaar dat veel moeders hun mond houden. Maar nee, ik vind dat niet oké. In principe zou je zwangerschap iets moeten zijn waar je trots op bent, en niet iets wat je – bij niemand – voor je moet houden, alleen om je baan te houden.

Ik ben nog steeds van mening dat het verzwijgen van mijn zwangerschap niet nodig zou moeten zijn maar dat ik – als ik nu in die situatie zou zitten – precies hetzelfde zou doen. (Heel!) Veel bedrijven zien nog niet de voordelen van het iemand aannemen die zwanger is boven de nadelen die ermee gepaard gaan. En daarnaast zou het ook geen verschil moeten maken eigenlijk… Ze zouden je alleen moeten weigeren omdat je niet geschikt bent…

Dus: NO, het melden van je zwangerschap zou wat mij betreft geen verplichting moeten zijn.

Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben: