Van ‘nooit meer zonder’ tot ‘nooit meer een speen’ – hoe Vicky afstand deed van haar speen.

Vicky werd zondag drie (!!) jaar alweer. Een maand of twee, drie daarvoor hadden we haar verteld dat kindjes van drie jaar geen speen meer droegen. We hebben het in een maand tijd vaak genoemd. Wat we van plan waren? En aftelkalendertje.. en een week de tijd nemen om haar te laten zien hoe lang het nog duurde. Hoe het in werkelijkheid ging? Nou zo…

Naar de baby’s

Bij Kobe hebben we simpelweg gezegd dat een speen voor baby’s was. Hij had hier verder geen vragen over. Bij Vicky moesten we wel met hele goede argumentatie komen, om het te laten slagen, dat wisten we wel..

Wat we haar zeiden? Een speen was voor kleinere kindjes, onder de drie. Wat wil nou het toeval, dat de crèche een hele fijne babygroep heeft, waar broertjes en zusjes van Vicky haar vriendjes en vriendinnetjes in de groep zitten. Het was heel makkelijk uitleggen (eigenlijk) dat haar speentje dan naar het broertje van O. en het zusje van F. zou gaan.

Dus. Dat was de deal. Als Vicky drie zou worden, zouden haar speentjes naar de baby’s gaan.

De aftelkalender die nooit gemaakt werd.

Mijn plan was om afgelopen maandag een kalender op de koelkast te hangen. Aftellen naar donderdag, de dag nadat ze haar verjaardag zou vieren op de crèche.

De dag na haar verjaardag (diezelfde maandag) werd Vicky wakker en zei ze:

Mama, ik ben nu drie jaar. Gaan we nu mijn speentjes aan de baby’s geven?

Vicky was blijkbaar al twee maanden bezig in haar hoofd met dat moment van drie worden. Dus was het hét moment om afscheid te nemen van haar speentje(s)…

Er gaat zo veel meer om in dat hoofd van die kinderen dan we denken…