Wat ik niet leuk vind aan het moederschap
Nou, om maar gehoor te geven aan mijn eigen oproep om het moederschap minder te verheerlijken, komt hier een opsomming van dingen die ik niet leuk vind aan moeder zijn. Dit neemt allemaal niet weg dat ik zielsveel van mijn kindjes houd, maar volgens mij kan dat prima naast elkaar bestaan. Net zoals je van je partner kunt houden terwijl die soms ook bloedirritant is (althans, de mijne wel ;)).
Slaaptekort
Met stip op 1: ik vind het niet leuk om ’s nachts tegen mijn zin in gewekt te worden. Of dat nou door een huilende baby, een peuter die water wil drinken of een kleuter die moet plassen is – het slaaptekort vind ik niet leuk. Overigens zijn er wel gradaties, want natuurlijk sta ik liever op om iemand een slokje water te geven dan om drie uur lang rondjes in de woonkamer te lopen met de draagzak om… Mijn oudste zoon is gelukkig van nature een vrij goede slaper, de jongste wat minder. De onderbroken nachten kan ik in elk geval missen als kiespijn. Hopelijk is de periode van onderbroken nachten nu echt echt echt bijna voorbij (na 3,5 jaar)… duimen jullie mee?
Gehuil & gezeur
Godzijdank liggen de dagen dat mijn jongste urenlang huilde op een dag ver achter ons, al heeft het wel zijn sporen nagelaten. Bij mij tenminste. Zo krijg ik nu nog steeds kippenvel als ik een hele jonge baby hoor huilen. Echt lang achter elkaar huilen komt dus niet meer zoveel voor, maar dat heeft plaatsgemaakt voor iets anders onaangenaams: gezeur. Met name de kleuter heeft er een handje van om iets niet gewoon te vragen, maar meteen een zeurderig stemmetje op te zetten. Ook bij de meest eenvoudige verzoeken. Daar probeer ik zo snel mogelijk korte metten mee te maken, met soms als gevolg, jawel: gehuil ;).
Drukte & geluid
Ik hou van nature erg veel van rust en stilte. Als ik alleen thuis ben, staat er zelden muziek op. Ik raak vrij snel overprikkeld en moet bijvoorbeeld na een werkdag (na uren vol volle klassen) echt even bijkomen. Daar hebben die twee kleine jongens natuurlijk geen enkele boodschap aan… Soms zitten ze lief en rustig lief te spelen, maar vaker wordt er getrokken, geduwd en geschreeuwd. Vooral veel van dat laatste. Als ze ruzie hebben, maar ook als ze enthousiast samen spelen: dat schijnt allemaal niet op normale toon te kunnen. Ik verbaas me er vaak over dat onze poes gewoon doorslaapt, terwijl er praktisch in haar oor gegild wordt… Ja, naar wat meer rust kan ik wel verlangen!
Rotzooi & viezigheid
Een schoon huis en kinderen lijkt een combinatie die gewoon onverenigbaar is. Mijn jongens bezitten in elk geval het talent om binnen vijf minuten een enorme chaos te creëren en het huis eruit te laten zien alsof er in weken niks aan gedaan is. Om maar niet te spreken van wat écht vies (en dus niet slechts rommelig) is: een snotneus die aan je mouw wordt afgeveegd, kots dat je decolleté in druipt, een ontplofte poepluier… In mijn ervaring worden kinderen minder vies naarmate ze ouder worden, maar nog steeds is de combinatie kind & smetvrees best een uitdaging.
Zorgen
Ik schreef het al eerder: als je baby geboren wordt, worden er ook een heleboel angsten en zorgen geboren. Sommige volkomen irrationeel, andere logischer. Want kinderen kunnen ziek worden, of verdrinken, of verongelukken… Ik kan dergelijke doemgedachtes over het algemeen vrij goed loslaten, maar toch maak ik me – zoals elke ouder – wel eens zorgen. Is Elia niet te verlegen? Zal Noël straks op school ook vriendjes maken? Geen onoverkomelijke dingen, maar wel ‘extra’ zorgen die ik als niet-ouder nooit gehad had. Dan had ik alleen mijn eigen problemen gehad, nu heb ik er een paar van hen bij ;-).
Nou, tot zover mijn klaagzang. Ik vind het moederschap over het algemeen best leuk hoor, en zoals elke ouder zijn die twee jongetjes mij elke gemiste minuut slaap en elke grijze haar waard. Maar je zult mij nooit horen verkondigen dat het moederschap altijd alleen maar leuk is. Misschien zijn er moeders die het oprecht wél zo ervaren, dat kan. En dan ben ik blij voor ze. Ik heb dat zelf niet zo, maar ik vind het wel overwegend leuk en mooi, en zolang het positieve overheerst, kan ik het negatieve ook wel aan :-).