Hoe Vicky (niet) in één klap zindelijk werd.

Toen ik zwanger was van Vicky, had ik andere dingen aan mijn hoofd dan bezig zijn met het zindelijk worden van Kobe. Ergens november 2017 kwam ik met Vicky op mijn borst (of in de kinderwagen) Kobe helpen en vertelde de leidster dat hij allang geen luiers meer droeg op de opvang. Sindsdien liet ik zijn luier uit en was hij zindelijk (’s nachts nog niet hoor).

Mijn vermoeden is dat het daardoor soepeler ging, dan ouders die zindelijkheidstraining doen en tegen de vier jaar zitten te hikken en in de stress schieten.

Ook bij Vicky leek het heel snel te gaan. Ze ging op de crèche drie keer op een dag naar het toilet, met de oudere kindjes mee. En aan het einde van de dag het ze al snel dezelfde onderbroek aan als waar ik er mee naar de opvang bracht. De eerste paar dagen

Dingen die ik heb geprobeerd in de hele zindelijkheidstraining:

(oh en spoiler, het is uiteindelijk gelukt)

1) Briefje op de koelkast – Elke keer dat ze plaste op het potje of op de wc, kreeg ze een stempel van een ster. Na tien sterren kreeg ze een cadeautje. Een mooi project, maar na die tien sterren en het kleinigheidje vroeg ze steeds weer als ik wilde dat ze op het potje ging, of ze dan weer een ster kreeg (en dus een cadeautje).

2) Waar het potje was, was Vicky – Ja, dit maakte haar enorm in de war. Ik zette het potje in de huiskamer, het potje in de wc beneden als ze beneden was, in de badkamer als ze boven was etcetera etcetera.

En wat het beste werkte:

Op de dagen dat ik niet te veel forceerde, dat ik luisterde naar wat ze wilde en mee deinsde met haar, ging het allemaal erg soepel. Misschien droeg ze dan af en toe een luier en baalde ik daarvan, toch was zij relaxter, was ik chiller en voelde ze weinig druk.

Grappig genoeg werkt dit met meer dingen zo in de opvoeding. Hoe meer je forceert hoe moeilijker dingen gaan. Hoe gehaaster je wilt doen, hoe langzamer kinderen hun schoenen aan gaan trekken, toch? 😉