Tweede kind. Tweede keer. Tweede keus?

Met Sinterklaas was er een klein feestje op het kinderdagverblijf waar Noël naartoe gaat. Het was van 15.00 tot 15.30 en ouders waren ook welkom.

Ga je? vroeg mijn vriend.
Ik denk het niet, zei ik, ik heb nog aardig veel nakijkwerk.

En dat was dat. Later merkte mijn vriend nog op dat we vroeger, met Elia, eigenlijk altijd van de partij waren. Dan hadden we er wellicht zelfs vrij voor genomen of iets voor geregeld. En nu ging ik niet, terwijl ik eigenlijk best had gekund. Ik stelde mezelf de vraag: waarom?

Tweede keer

Hoe je het ook wendt of keert, de eerste keer is álles bijzonder en uniek, simpelweg omdat het nieuw is. Zo’n Sinterklaasviering stelt eigenlijk weinig voor, net als een dansles of een Kerstdiner voor kinderen, maar voor mij was het fascinerend om te zien hoe het eraan toeging. Let wel: was. Nu weet ik het wel, en vind ik het niet bijzonder boeiend meer. Natuurlijk ben ik blij en dankbaar dat de leidsters van het kinderdagverblijf (van wie ik sowieso een hoge pet op heb dus hallo Janneke als je dit leest je bent een held!) het op zich nemen om zulke activiteiten te organiseren, maar ik hoef er gewoon niet per se altijd meer bij te zijn… Overigens zit ik wel in de oudercommissie, dus van nalatigheid of gebrek aan betrokkenheid kun je me ook weer niet betichten ;-).

Tweede kind

Ook niet onbelangrijk is dat Noël, zoals ik eerder ook al schreef, vele malen makkelijker alleen (als in: zonder mij) te laten is dan Elia. Waar voor zijn grote broer ieder moment van afscheid nog steeds een gewichtige zaak is die soms ook gepaard gaat met wat tranen of sip kijken, daar vindt Noël het allemaal wel best. Als we hem ’s ochtends vertellen dat hij naar het kinderdagverblijf gaat, is dat niet een slecht-nieuws-gesprek zoals het vroeger bij Elia was, maar gewoon een mededeling die neutraal of soms zelfs vrolijk ontvangen wordt. En hoewel zijn grote broer twee jaar ouder is dan hij, heeft hij me naar mijn gevoel meer nodig. Noël heeft me natuurlijk ook nodig, al is het alleen maar om hem op de wc te tillen :’), maar qua emotionele support kan hij het veel beter af in zijn eentje.

Tweede keus?

Zit er in onze overwegingen ook iets van voorkeur, iets van eerste en tweede keus? Dat denk ik niet. Behalve zijn naam dan misschien, want de allermooiste jongensnaam die er bestaat (ja, dat vind ik vijf jaar later nog steeds!) hadden we al gegeven…

Verder draagt Noël alleen maar kleren die ten minste tweedehands – want gedragen door zijn broer – zijn, maar dat heeft niets met voorkeur en alles met duurzaamheid en recyclen te maken. Elia’s kledingkast bestaat voor 95% ook uit tweedehands kleren, dus in die zin wordt hij niet (veel) meer voorgetrokken.

Noël speelt veel vaker alleen, in zijn eentje, dan dat zijn grote broer dat deed. Ook dat vind ik niet zielig, hij is het zo gewend en hij vaart er wel bij. Hij komt niets te kort in materiële of immateriële zin. En wat Noël heeft wat Elia de eerste twee jaar van zijn leven niet had en wat hem het aller- aller- allergelukkigst maakt: een broer, die toevallig ook zijn beste vriend is. Als dat het lot van de tweede is, dan tekent hij ervoor…