De weg van de minste weerstand. Momenten waarop ik die neem.

Onlangs las ik ergens over ouders die ‘de weg van de minste weerstand’ namen. Hoewel ik er nooit eerder in die context van gehoord had, begreep ik meteen wat ze bedoelden. Het is net zoals iets als pick your battles. Sommige dingen zijn het waard om de strijd over aan te gaan, terwijl je op andere fronten eerder geneigd bent mee te buigen, oftewel de weg van de minste weerstand te nemen. Hier wat vlakken waarop ik dat vaak & graag doe:

Slapen

Als je kind na drie jaar nog niet doorslaapt, word je hier volgens mij vanzelf als ouder makkelijker in. Ik voer al lang geen strijd meer met Noël bij het naar bed gaan. Hij krijgt nog wat water, ik lees een boekje voor, en dan kruip ik naast hem in zijn peuterbed en aai hem tot hij slaapt. Ook ’s nachts ga ik absoluut geen strijd voeren, maar doe ik wat nodig is zodat iedereen zo snel mogelijk weer in slaap is. Natuurlijk zijn er wel grenzen: hij krijgt bijvoorbeeld geen melk, we gaan ook niet naar beneden om tv te kijken (want ja, dat wil hij ook wel eens), maar verder wil ik hem best tegemoet komen in zijn wensen.

Eten

Nog een situatie waarin ik het liefst meebuig. Een aantal regels zitten er hier goed in, daar wordt dus ook nooit van afgeweken. Er wordt bijvoorbeeld onder geen beding met eten gespeeld of gegooid, tijdens het eten zitten we met z’n allen aan tafel en wie niet wil eten wat op zijn bord ligt, krijgt niet iets anders. Maar verder doe ik niet te moeilijk: als ze niet willen eten, dan eten ze niet. Als ze na drie happen ‘klaar’ zijn en willen spelen, dan vind ik dat prima.

Aankleden

Laatst wilde Noël per se twee onderbroeken over elkaar heen aan (…). Elia wil absoluut niets met knopen of ritsen, en als de een ziet dat de ander zijn Paw Patrol shirt aanheeft dan wil die dat meteen ook. Ook daarin kies ik de weg van de minste weerstand: ze mogen zelf kiezen wat ze aan willen, ook als dat totaal niet bij elkaar past. In de winter gaan ze natuurlijk niet in een hemdje naar buiten, maar verder kan er veel. Ook modeflaters als sokken in sandalen :’). Of, zoals op de foto’s, lekker in je onderbroek in de speeltuin!

Vies worden

“Mag ik zonder schoenen in de zandbak?“. Een vraag waarop ik vroeger (in de goede oude tijd, zo’n drie jaar geleden ;)) zeker met NEE geantwoord had. Nu vind ik het prima. Ja, alles wordt (veel) viezer, maar het lijkt me zelf ook fijner om het zand op je voetjes te voelen in plaats van met een schoen ertussen. Het is vast goed voor de motorische ontwikkeling ook. Dus nu mogen ze van mij zo vies worden als ze zelf willen. We hebben toch een bad.

Je hoeft niet op alle slakken zout te leggen – daar wordt het voor niemand gezelliger op. Sommige dingen zijn het waard om voet bij stuk te houden, om desnoods ruzie over te maken. Andere helemaal niet. Welke dat zijn, verschilt per persoon. Hier neem ik in bovenstaande maar vast ook in nog meer situaties de weg van de meeste weerstand, en dat bevalt ons allemaal prima…