“De beste beslissing in mijn leven is mijn zoon” – Elke (33) is bewust alleenstaande moeder

Eerder interviewden wij Marit, die na het overlijden van haar man alleenstaande moeder werd. Dat was nooit de bedoeling. Bij Elke was het wél de bedoeling. Toen zij een kinderwens had maar geen geschikte partner kon vinden, besloot ze er alleen voor te gaan. Met steun van haar ouders, die ook bij de bevalling aanwezig waren, zette zij een zeer gewenste zoon van een anonieme donor op de wereld. In het interview in de rubriek Mothers & others vertelt ze over het traject, over de voor- en nadelen van het alleenstaande moederschap en over hoe haar huidige partner ermee omgaat.

1. Kun je iets over jezelf vertellen?
Ik ben Elke, 33 jaar en woon in Maasmechelen (België). Ik werk al heel mijn carrière (nu 9 jaar) in de human resources en ben sinds 3 jaar actief als HR-consultant.

2. Op welk moment is je kinderwens ontstaan?
Ik had niet echt een kinderwens tot vier jaar geleden. Mijn leven was oké zonder kinderen en samen met mijn partner kozen wij destijds voor een kinderloos leven waarin reizen en vrijheid centraal stonden. Ik werd erna vrijgezel (ben ik vier jaar geweest) en ook hier ging het me alleen goed af, al was ik steeds wel op zoek naar iets. Toen mijn beste vriendin haar eerste kind kreeg en ik dagelijks kon volgen hoe het was om een klein wondertje te doen opgroeien en op te voeden werd er plots iets getriggerd. Ook mijn broer kreeg in die periode zijn dochter en toen besefte ik dat het dat was wat ik in mijn leven miste. Onvoorwaardelijke liefde. Ik had geen partner op dat moment en telkens ik een relatie startte hielt er me iets tegen en was het nooit goed genoeg.

3. Wanneer begon je het alleenstaande moederschap te overwegen?
In het najaar van 2017 begon het me te dagen dat ik meer en meer mijn gedachte verzette op het mama zijn zonder partner. Ik begon er meer en meer over te lezen, overtuigde mezelf van het feit dat ik dit ook alleen zou kunnen. In december 2017 heb ik mijn ouders een brief gestuurd met mijn wilde gedachten en dromen over het bewust alleenstaande moederschap. Ik was bang en zenuwachtig voor hun reactie. Maar dat was voor niets nodig, zij waren beiden enthousiast en steunden me vanaf moment een. Ik ben altijd een zeer zelfstandig en onafhankelijk iemand geweest, de mensen die me kenden verschoten dan ook niet van het idee waarmee ik rondliep. Ik heb me bij een Facebookgroep van BAM mama’s aangesloten en leerde er enkele mama’s in wording en BAM mama’s kennen. We organiseerden activiteiten samen en ik werd meer en meer overtuigd van het idee om BAM mama te worden.

4. Aan welke eisen moet je voldoen om BAM te kunnen worden?
In januari 2018 was mijn eerste screening met de fertiliteit gynaecoloog Ombelet (zeer bekend in de wereld van fertiliteit). Hij doorloopt een vragenlijst met algemene vragen en doorloopt daarnaast ook het schema met je. Hierna heb je een grondige psychologische screening. Hier werd zowel mijn sociaal vangnet, financiële situatie, maar vooral de gegronde reden waarom ik dit alleen wilde doen getest. En dat is maar goed ook, want het is niet zomaar even mama worden. Deze psychologe zit samen met een raad van geneesheren die alle dossiers bespreken en zij geven hun rood of groen licht. Gelukkig was het voor mij de start van het proces als BAM. Ik diende enkel nog een medische screening te ondergaan. Een hysteroscopie van de baarmoeder om de werking en vormgeving van de baarmoeder en eileiders te testen. Verder moet je niet aan specifieke eisen voldoen om BAM mama te worden. Je oprechte overtuiging is in feite voldoende. Ondanks de vragen rond het financiële plaatje, heb ik geen rekening afschriften moeten voorleggen of iets dergelijks.

5. En toen… hoe verliep het proces?
Na mijn psychologische screening en GO werd de donor bepaald samen met mij (verdere uitleg staat bij vraag 6) en kon ik diezelfde maand nog starten. Het was toen begin juni. Na een bijna dagelijkse echo om acht uur ‘s morgens voor de folikelmeting, krijg je de dag voor de inseminatie bevestiging van de effectieve dag van uitvoering. Je krijgt nog een spuit hormonen mee om de eisprong op een precies tijdstip te laten verlopen en om half twaalf die dag mag je onder een TL lamp op een bedje kruipen, worden de zaadcellen er via een buisje ingespoten en mag je tien minuten blijven liggen en erna vertrekken. Veertien dagen later mag je terugkomen voor een bloedtest om te zien of je zwanger bent. Mijn eerste poging was mislukt, maar daar had ik me op voorbereid. Poging twee was op de verjaardag van mijn papa, 26 juli. Ik kon niet wachten op de bloedtest die veertien dagen na de inseminatie plaatsvond en plaste de dag voordien al op een early predictor, niets…. Op de ochtend van de bloedtest deed ik het nogmaals en er verscheen een zeer licht 2e streepje… zou het? En ja hoor, ook de bloedtest was positief! Dit is een gevoel dat je niet kan beschrijven. Je bent zo gefocust in je proces, je doet dit tenslotte alleen zonder partner die je kan steunen bij teleurstellingen of doktersbezoeken. De ontlading, ongeloof, angst, enthousiasme als je hoort dat je zwanger bent. Ik heb genoten van elk moment, zowel de doktersbezoeken tijdens het zwanger worden, alsook de zwangerschap zelf. Als vrouw is het een voorrecht om dit te mogen meemaken, te voelen, te ervaren. Als BAM mama ben ik ervan overtuigd dat je hier ook sterker in staat, omdat je jezelf erop voorbereid dat je het alleen moet doen en dus ook alleen moet aankunnen. Mama en papa waren er tijdens de bevalling bij en daar ben ik hun nog steeds enorm dankbaar voor. Het is de mooiste bevestiging die ze me konden geven.

6. Heb je zelf nog iets te kiezen qua donor, innerlijk en/of uiterlijk?
De donorkeuze in België is beperkt en anoniem. Ik kreeg de keuze om een Belgische donor of een Deense donor te nemen. Velen kiezen voor een Deense om zo de kans uit te sluiten dat je in België plots iemand tegenkomt die veel op je kind kan lijken. Voor mij bleef dit gelijk en hebben ze de snelst beschikbare genomen, een Deen dus. Ik mocht het ras, de haarkleur en de oogkleur kiezen. Bij alleenstaande mama’s raden ze aan om dezelfde kenmerken als jezelf te kiezen om zo de kans te vergroten dat je kind op jou gaat lijken. En met effect, want alle kinderen van BAM mama’s die ik ken lijken als 2 druppels water op hun mama. Ook de mijne :). Een anonieme donor is een dubbeltje op zijn kant. In België kan het niet anders, en ik zou niet per se willen dat mijn zoon de donor kan leren kennen, want dat zou misschien uitdraaien op serieuze teleurstellingen voor hem. Toch zou het tof zijn als ik wist hoe zijn donor eruit zag, wat zijn talenten/kleine kantjes zijn, waarom hij zaad gedoneerd heeft en eventueel een foto. Het zou heel veel vragen wegnemen die ik reeds had en nog ga hebben met betrekking tot het karakter en uiterlijk van mijn zoon.

7. Hoe reageerde je omgeving op je plan om BAM te worden?
Zoals ik reeds zei, niemand verschoot van het idee dat ik BAM mama wilde worden. Ik ben iemand die heel aangewezen is op haarzelf, onafhankelijk en zelfstandig. Dat ben ik nog meer geworden tijdens de jaren dat ik vrijgezel was. Enkel mijn beste vriendin had er haar vraagtekens bij. Omdat je als mama met een kind het jezelf nog moeilijker maakt om een potentiële partner tegen te komen. Ik snapte haar visie, maar mijn kinderwens was dusdanig groot dat ik nog liever heel mijn leven alleen bleef met kind, dan te moeten wachten op een partner die mijn leven zou kruisen.

8. Wat vind je het heftigst aan het alleenstaande moederschap?
De nachten vooral. Mijn grootste zorg voordat ik aan het traject begon, was mijn slaap. Ik ben iemand die veel slaap nodig heeft en samen met een partner kan je de nachten afwisselen, een weekendje uitslapen. Als alleenstaande ben je ook echt alleen om dit op te vangen. Ondanks dat ik iemand heb leren kennen vlak voor mijn bevalling, sta ik nog als BAM mama alleen in het leven en doe ik ook 99% alles alleen. Ondanks mijn grote angst voor het slaapgebrek waren die eerste maanden slopend en nog steeds is het zwaar, maar als mama kan je dit. En als BAM mama heb je je hierop voorbereid. Mijn zoontje heeft koemelkallergie, ik was hier zeer snel bij, maar hij heeft toch drie maanden zeer veel geweend. Ik ontken niet dat ik het toen enorm zwaar had, dagelijkse uren met huilbuien, je zo alleen voelen met een wenend kind. De hormonen doen veel met jou als persoon op zo een moment. Na drie maanden was er beterschap en dat is alleen maar positief geëvolueerd. Hij doet het goed en ik geniet van elk moment met hem. We zijn zo aangewezen op elkaar, dat je ons echt een team kan noemen. Maar die slaapschuld is er nog steeds. Mijn kleine vroege vogel is dan ook dagelijks om zes uur uit de veren. Ook de opvang als alleenstaande mama is niet te onderschatten. Je hebt geen partner die er bij kan blijven als je even wil gaan sporten of met vriendinnen uit eten wil gaan. Maar daar had ik mezelf op voorbereid. Ik doe zo goed als alles samen met hem en op andere momenten kan ik nog steeds rekenen op mijn ouders of een oppas.

9. En wat het mooist?
Het mooiste als BAM mama vind ik de verbondenheid die volgens mij nog sterker is omdat ik BAM mama ben. Je kan hem een mama’s kindje noemen, maar stiekem geniet ik ervan als hij alleen maar bij mij wil zijn als iemand anders hem wil overnemen. We genieten samen heel erg van de draagzak momenten, al vanaf dat hij enkele weekjes oud was. Ik deed het hele huishouden met mijn draagzak aan, handig als je alles alleen moet doen ;). Verder kan je ook alles zelf bepalen, iets wat ik enorm fijn vind. Van geboortekaartjes, de naam tot alles met betrekking tot de opvoeding. Als ik een bepaalde visie over de opvoeding heb, zal ik nooit in de clinch liggen met een papa in een doorsnee gezin.

10. Wat doe je als je zoon later vragen begint te stellen over zijn biologische vader?
Hij zal hier sowieso vragen over stellen. Ik heb vanaf het moment dat ik met het idee om bewust alleenstaande mama te worden zat tot net na de bevalling een boek bijgehouden voor hem. Hier heb ik mijn verhaal in verteld, het waarom, de uitleg over het donorschap, hoe enorm gewenst hij is, dat ik een zo goed mogelijk mama en papa voor hem zal proberen zijn, de liefde die ik al voor hem had toen hij nog niet verwekt was… Ik zal altijd eerlijk tegen hem zijn vanaf dat hij ernaar vraagt. En ik hoop dat hij beseft dat hij misschien nog meer gewenst is dan sommige andere kinderen met een papa. En dat als ik nog samen ben met mijn huidige vriend, hij ook weet dat de donor enkel een persoon is die mij de kans gaf een baby te krijgen, maar zijn papa wel de persoon is die hem de liefde gegeven heeft alsof het zijn eigen zoon was.

11. Hoe reageert je partner op het kind dat er al is?
Ik heb het geluk dat mijn huidige partner een collega is die ik al twee jaar kende voor mijn zoon er was. Hij heeft alles vanaf nul meegemaakt, van idee tot bevalling (hij was niet daadwerkelijk bij de bevalling, mijn beide ouders waren er op dat moment bij). Voor hem was het wennen om een klein mensje in zijn armen te hebben dat niet zijn zoon is, maar hem wel papa gaat noemen. Hij heeft wel een eigen zoontje dat iets meer dan een jaar met het mijne scheelt. Hierdoor was het voor hem niet meer allemaal nieuw. Toch merk ik tot op vandaag dat de liefde voor mijn zoon niet zo intens en diep gaat als de liefde voor zijn bloedeigen zoon, logisch misschien ook wel. Dit merk ik ook in opvoeding, hij is strenger voor mijn zoon dan voor zijn eigen zoon. Het is zoeken, maar dat is voor elk nieuw samengesteld gezin wel zo. Alleen heeft mijn vriend het geluk dat er geen ex-partner en dus ook geen echte papa aanwezig is die het in veel samengestelde gezinnen soms moeilijk kan maken.

12. Wat zou je mee willen geven aan moeders die BAM zijn of overwegen te worden?
Het klinkt misschien feministisch, maar ik zou het aan iedereen kunnen aanraden. Het gevoel dat je je kind NOOIT zal moeten afgeven door een scheiding, je hem/haar voor altijd bij jou hebt. Je alles zelf kan beslissen en je zo’n speciale, intense en mooie band met je kind hebt, is onbeschrijfelijk. Ik zie bij mijn vriend hoe het is om je kind te moeten delen in een vechtscheiding. Elke keer denk ik weer ‘de beste beslissing in mijn leven is mijn zoon’!

Bedankt voor je antwoorden Elke! Mooi om te zien hoe jij er vol overtuiging in je eentje voor gegaan bent en dat dit goed heeft uitgepakt.

Benieuwd naar andere interviews? Klik op de foto’s hieronder om ze te lezen.