Iets te klagen? Ondankbaar. Gaat alles goed? Onrealistisch. Wat kun je als moeder nog wél zeggen?

Niemand wil als een klager gezien worden. Of het nu over je werk, over je kinderen, over je relatie of over je leven gaat: klagende mensen zijn meestal geen leuk gezelschap.

Hun ‘leed’ wordt dan ook vaak vergeleken (door zichzelf of door andere mensen) met anderen die het nóg zwaarder hebben. Oh, heb je liefdesverdriet? Nou ja, je weet in elk geval hoe het is om een relatie te hebben. Vind je je werk niet leuk? Wees blij dat je in elk geval een baan hebt. Vind je het moederschap zwaar? Tja, het was toch je eigen keus en je hebt gezonde kinderen dus veel vrouwen zouden jaloers op je zijn.

Uit angst voor of als reactie op dergelijke uitingen vindt er volgens mij soms een soort verheerlijking van het ouderschap plaats. Ik ken moeders die (lachend!) zeggen “mijn baby was van 1 tot 5 uur ’s nachts aan het huilen. Maar ja, het hoort erbij.” Ik heb daar enerzijds bewondering voor: als het je lukt om er zo luchtig over te praten, alsof het bijna iets grappigs is, dan ben je blijkbaar een erg positief ingesteld persoon. Anderzijds denk ik: kom op. Voor niemand zijn dergelijke nachten leuk of makkelijk. Dat iets erbij hoort of dat je zo’n nacht (niet structureel!) kunt verwachten met een kleintje, betekent niet dat je het dan niet erg of vervelend hoeft te vinden.

Als je je toch al niet zo top voelt (en ik ken weinig mensen die zich na zo’n nacht wel top voelen), dan helpt het je zelf misschien om er luchtig over te doen. Maar tegelijkertijd denk ik dat wij – ‘wij moeders’, niet als individu maar als groep – daardoor de mythe in stand houden dat het moederschap alleen maar zo mooi en ontzettend genieten is. Terwijl het dat soms echt niet is. En dat we daardoor, door het niet toegeven dat het soms verrekte &#^#(!&^@ is, de verwachtingslat te hoog leggen voor andere mama’s (to be).

Het begint al in de kraamweek, waarin het cliché Geniet ervan! je om de oren slaat. Geniet waarvan dan? Van de hechtingen die ervoor zorgen dat je alleen maar staand op 1 been onder de douche pijnloos kunt plassen (#truestory), van je borsten die 24/7 blijven lekken ook al verwissel je elk uur de pads, van het ’s nachts urenlang rondlopen met een krijsende baby die onmogelijk te troosten is?

En ja, natúúrlijk zijn er ook genoeg momenten waarop je wél geniet. En natuurlijk voel je (meestal dan) een alomvattende liefde voor je kindje. Maar genieten wanneer dat ook nog in de gebiedende wijs tegen je gezegd wordt… moeilijk.

Een vriendin van me zei eens tegen me, toen haar zoon (en eerste kind) een paar maanden was:

Iemand had mij best wel mogen vertellen dat zo’n baby soms gewoon twee uur lang huilt. En dat je daar dan niks aan kunt doen.

Dat zijn dus precies de dingen die niemand je vertelt. Volgens mij heeft dat twee redenen. De eerste is dat niemand als klager bekend wil staan, en de tweede is dat je een aanstaande moeder niet onnodig bang wilt maken. Maar sinds wanneer is de realiteit zo rooskleurig? Sinds wanneer is er iets, wat dan ook, in het leven alleen maar leuk? Ik vind mezelf absoluut geen pessimist. Eerder een realist. En als moeder zou ik dus ook pleiten om per direct te stoppen met die verheerlijking. Want het moederschap is mooi, zeker. Maar soms ook heftig. En nog zoveel meer… Zoals ik het zie zijn het juist die nuances, die afwisseling van diepe dalen en hoge pieken, die het de moeite waard maakt. En deel van het leven. Dus tja… misschien deel ik binnenkort wel een blog met alle dingen die ik helemaal niet leuk vind aan het moederschap…

_{*Hier is hij dan, de blog met dingen die ik niet leuk vind aan het moederschap! 😉}