De combinatie kat en kind. Hoe gaat dat hier? Een update.
Bijna tien maanden geleden schreef ik de blog Welkom lieve Luna waarin ik onze poes aan jullie voorstel. Intussen zijn we bijna een jaar verder, heeft diezelfde poes ons halve huis gesloopt en zijn we allemaal aan elkaar gewend. Een update over de combinatie kind & kat!
De nadelen van ons harige huisvriendinnetje
Laat ik beginnen met de nadelen van een huisdier. Van ons specifieke huisdier dan. We hebben in het kleine jaartje dat Luna (Loenie Toenies genoemd door Noël, die ‘Luna’ eerst uitsprak als ‘Loenie’) bij ons woont, een aantal tegenvallers meegemaakt. De eerste is dat Luna het leuk vindt om te krabben. Nou is ze een poes, dus dat was op zich niet heel verrassend. Maar zij krabt het liefst natuurlijk niet aan de krabpalen waarvan we intussen meerdere hebben. Nee, mevrouw wil het liefst aan de (houten) deurposten krabben. Of aan meubels. Waarbij haar straffen nul effect heeft, en haar weghalen alleen maar tijdelijk. Wie de gouden tip heeft om te voorkomen dat je poes daar krabt waar je niet wil hoor ik graag!
De andere is dat Luna niet alleen kwam. Ze nam een (heleboel!) vlooienvriendjes mee. En man wat een ellende is dat om vanaf te komen. Wel eens een poes die dat echt niet wilde in bad gedaan? Zo ja: dan weet je waar ik over praat als ik zeg dat dat geen pretje is. De vlooieninvasie is nu bijna helemaal ten einde, maar het was nogal een klus…
Tot slot houdt onze eigenwijze dame erg van plantjes eten. Ze grijpt dan ook elke gelegenheid aan om een paar flinke happen te nemen, desnoods uit en cactus (ja echt!). Om dan vervolgens dat weer uit te kotsen. Als we geluk hebben ‘gewoon’ in de woonkamer, maar ook wel eens op de bank (…) of op het tapijt (…). Sinds ik alle hangplanten hier in huis nog hoger gehangen heb, is het kotsen gelukkig verleden tijd.
De combinatie kat en kind
Het leuke aan katten vind ik dat ze zo’n uniek, eigen karakter hebben. Toen we Luna ophaalden, wisten we eigenlijk weinig van haar. Ja, dat ze gesteriliseerd was en dat ze wel met kinderen kon. Hoewel dat eigenlijk ook een gok was, want de kinderen waar ze bij woonde waren aanzienlijk ouder dan onze jongens.
Maar het is waar (gelukkig!): Luna kan goed met kinderen. Ze is niet zo’n knuffelpoes en wordt dan ook niet heel graag geaaid – met name Noël zou dat liever vaker doen. Maar ze heeft een zachtaardig karakter en is erg op zichzelf, en juist dan is het ook wel weer extra leuk als ze toch even bij ons komt zitten. Elia was altijd tamelijk bang voor katten in het algemeen, maar nu helemaal niet meer. Noël was nooit bang en is dat nu nog niet. Hij is wel een paar keer (bijna) gekrabt, omdat hij in al zijn enthousiasme iets té graag met Luna wilde spelen en zij niet per se met hem, maar daar heeft hij van geleerd. Slapende honden kun je beter niet wakker maken, en een chagrijnige Luna kun je beter geen speelgoedballen onder de buik duwen (…).
Beide jongens vinden het leuk om te helpen door Luna brokjes en vers water te geven, en ze letten op haar door er bijvoorbeeld voor te zorgen dat er geen deuren open zijn die dicht moeten enz. Nog een paar jaar te gaan en dan kan ik ze ook wel aanleren hoe ze de kattenbak moeten verschonen ;). Al met al ben ik ook na een jaar nog steeds erg blij dat ze zullen opgroeien met (ten minste één) huisdier, en dat dat huisdier Luna is :).