Mijn vierjarige fietst zelf naar school. Momenten waarop mijn kleuter mij verrast.

Mijn oudste zoon. Mijn grote jongen. Mijn kleine held. Elke dag leert of doet hij weer dingen waarvan ik dacht: Ik wist niet dat je dat al kon. Of ik had niet verwacht dat je dat kon. Ik durf te beweren dat ik Elia heel goed ken, misschien wel beter dan wie dan ook. Maar toch onderschat ik hem soms (overschatten komt dan weer minder voor). Dan denk ik bijvoorbeeld dat hij iets nog niet kan, of niet durft.

Zoals fietsen zonder zijwieltjes. Hij fietste al lange tijd op een klein fietsje met zijwieltjes. In een ver verleden (maanden geleden) hebben we wel eens geprobeerd om de wieltjes eraf te halen, maar hij wilde er absoluut niks van weten. Hij werd zenuwachtig, boos en koppig. Zonder zijwieltjes wilde hij niet eens opstappen. Een paar weken geleden haalden we de zijwieltjes er wederom af. Eigenlijk vooral om te kijken of zijn kleine broertje het al zou kunnen. Die kon het niet, maar wilde het wel proberen. Toen Elia dat zag, wilde hij ook wel.

“Ga jij me dan vasthouden, mama?” vroeg hij.
“Ja,” zei ik.
“Dat hoeft eigenlijk niet want ik kan het wel zelf.”

En weg was hij… zonder twijfel, zonder angst. Toen hebben we natuurlijk meteen een grotere fiets voor hem opgehaald om te kijken of hij het daarop ook zou durven als hij alleen met de puntjes van zijn tenen bij de grond kan (10 euro, lang leve Marktplaats!). En ja hoor, ook op deze fiets fietste hij weg alsof hij nooit iets anders gedaan had. En hard ook, van heuveltjes af en met scherpe bochten.

Dus was het toen tijd voor de volgende stap: fietsen voor ’t eggie, op het fietspad of op de weg. De allereerste keer op het fietspad was ik nerveus, veel nerveuzer dan hijzelf. Ongeveer zoals Frederiek in deze blog dus. Wat als er ineens een auto uit een garage kwam die niet goed uitkeek? Wat als hij zou gaan slingeren precies op het moment dat een brommer ons passeerde? Er gebeurde niets van dat al. Elia hield keurig rechts en glunderde de hele tijd.

Na deze succesbeleving durfde ik het wel aan om met hem naar het winkelcentrum te gaan. Door de wijk, en zelfs een stukje over een ‘grote’ weg waar ook auto’s rijden. Elia hield wederom de hele tijd keurig rechts, stopte uit zichzelf bij elk punt waar we moesten oversteken, parkeerde zijn fiets trots naast de mijne en wilde zijn nieuwe rugzak de hele tijd zelf om houden. Tegen mijn eigen verwachting in was ik zelf ook bijna niet zenuwachtig (meer), ik vond het vooral heel leuk! Zelf fietsen is zo’n mijlpaal die ons meer vrijheid geeft om ergens heen te gaan en die hem in een keer weer een stuk zelfstandiger maakt. Hij lijkt ineens zoveel groter (figuurlijk dan).

Dus nu fietst mijn vierjarige (bijna vijfjarige) zelf naar school. Zelf, dus niet alleen ;-). Met zijn rugzak op zijn rug. Eenmaal op school loopt hij dan vervolgens ook zelf het schoolplein op, naar zijn klas/juf toe. Nog zoiets waar ik van tevoren een hard hoofd in had, des te meer omdat hij zelf zei “ik ga dat niet doen” toen ik hem uitlegde dat ik niet meer met hem mee mag de klas in. Ik had voor de zekerheid zelfs al de moeder van zijn vriendje gevraagd of dat vriendje op hem wilde wachten zodat ze samen konden lopen. Maar dat bleek helemaal niet nodig. Want hij kon én durfde het prima alleen.

Mijn grote jongen. Mijn kleine held!