Stelling: je kind thuis onderwijzen is net zo goed als onderwijs op school

De afgelopen acht weken heb ik mijn kinderen minimaal kunnen onderwijzen. Ik zal er maar eerlijk over zijn. Ze hebben zich 70 tot 80% van de tijd simpelweg zelf moeten vermaken. Ik zat tegelijkertijd in calls en was druk met werken. Als ik het zo op schrijf krijg ik medelijden met Kobe en Vicky en ook heb ik er een groot schuldgevoel aan overgehouden, maar ik kon echt niet anders. Het werk ging door, de kinderen waren thuis en hadden geen huiswerk. Oké ik heb soms wel wat spelletjes, knutselwerkjes tussendoor met ze gedaan, maar echt leerzaam was het niet. Ik moet ook zeggen dat ik niet eens weet waar ik zou moeten beginnen met lesgeven, educatieve spellen bedenken.

Dit was Corona tijd. Hierin zeg ik: top, thuis onderwijzen was in deze periode in ieder geval GEZONDER dan op school..

Maar in het ‘normale’ leven? Ik denk dat wellicht veel ouders zullen zeggen dat ze het inderdaad kúnnen, willen en dan ook denken dat het goed is voor een kind.

Ik vraag me af in hoeverre een ouder, die zelf niet in het onderwijs zit, op een juiste manier zijn eigen lesmethode en lesmaterialen kan beoordelen of bepalen? Kom op, mensen hebben er niet voor niets een studies voor gevolgd en er worden nog steeds jaarlijks nieuwe lesmethoden ontwikkeld. Daarnaast hebben veel kinderen in Nederland een ‘thuis’ waar de mogelijkheid niet eens is tot Nederlands praten of goede communicatie over simpele dingen, laat staan goed onderwijs.

Voor mij een hele duidelijke NO, ik denk niet dat een kind thuis onderwijzen net zo goed is als onderwijs op school. Als thuisonderwijs mogelijk en goed was geweest, hadden er nu ook heel veel ouders voor de klas gestaan.

De afgelopen tijd hebben veel ouders hun kinderen thuisonderwijs gegeven, en niet uit vrije wil. Bij ons thuis was het nogal een ver-van-mijn-bed-show met twee kindjes die nog niet leerplichtig zijn. Ja, Elia gaat naar de basisschool en daar leert hij heus wel wat ‘schoolse’ dingen, maar hij hoeft geen huiswerk te maken. In quarantaine kreeg hij werkboekjes mee van school, die we soms wel en soms ook niet (met hem) maakten.

Zoals jullie inmiddels weten, ben ik juf :). Ik durf dus ook wel te stellen dat ik weet wat ik doe wanneer het aankomt op kinderen – de mijne of die van een ander – iets (aan)leren. Ook vóór de quarantaine deed ik al geregeld educatieve spelletjes met Elia, en tijdens de quarantaine was dat niet meer of minder. Qua leerstof denk ik absoluut dat het niveau van het thuisonderwijs dat ik hem zou kunnen geven gelijk staat (of soms zelfs hoger is…) dan het onderwijs dat hij op school krijgt.

Maar, en dit is een heel belangrijke maar: op school leert Elia niet alleen typisch schoolse vaardigheden. Hij leert er ook samen spelen, delen, tegen zijn verlies kunnen, andere kindjes helpen, anderen om hulp vragen, voor zichzelf opkomen, zelfstandiger worden etc. Dit alles spelenderwijs, met zijn vriendjes. En ik heb hem, zowel als juf als als moeder, veel te bieden. Maar ik kan in mijn eentje onmogelijk 20 kleuters evenaren (stel je voor dat ik me als 20 kleuters ga gedragen, haha!). Dus, samenvattend, YES: thuisonderwijs kan denk ik inderdaad even goed (of zelfs beter) zijn dan onderwijs op school. Maar de totaalbeleving, inclusief die o zo belangrijke sociale component – dat niet.

Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben: