Waarom wij elke dag 10 minuten dansen op Beyoncé.
Twee jaar geleden was Vicky een paar maanden oud en merkte ik al dat muziek bij haar erg veel deed. Al was het maar dat ze door de minste beat of melodie stil werd, zich concentreerde, glimlachte of inderdaad al met haar hoofd heen en weer ging. Ikzelf ben helemaal niet zo’n extreme muziekliefhebber, maar de manier hoe Kobe en Vicky toen, en nu nog steeds, reageren op muziek, kan me niet laten het nog vaak aan te zetten.
In mijn blog schreef ik toen dit:
***
De sneeuwvlokken uit de kerstreclame van de Plus en de alleenstaande vader die mag mee gourmetten met zijn dochter en schoonfamilie zorgen voor tranen. Het verhaal is natuurlijk ontroerend, Maar het lieve meisje met de sproetjes op haar neus die het gourmetbakje inpakt met mooi rood kerstpapier en met een glimlach de deur open doet voor haar verraste vader die met tranen in zijn ogen de deur binnenstapt, is niet per se de reden dat ik op de bank een traantje weg pink. De muziek met hese zanger en piano – die zacht en subtiel begint – bouwt zich gedurende de reclame op en weet zich op het hoogtepunt van de hereniging om te bouwen tot een emotionele piek. Naast het meeslepende verhaal, zijn het dus de tonen en de opbouw van de muziek de reden van die groter wordende brok in de keel of traantje in m’n ooghoek. Muziek doet meer met me dan ik dacht. In de afgelopen week heb ik eens goed opgelet naar liedjes op de radio en mijn lichaam. Hoe deze hierop reageerde. Of reclames op televisie. Simpele fluitende mensen op straat. Omdat ik merk dat muziek meer effect heeft op mijn lachspieren en traanbuizen dan ik verwacht had en omdat ik denk dat het niet alleen op mij maar ook op mijn kinderen effect zal hebben, wilde ik hier heel graag over schrijven.
‘Someone like you’ van Adele en ‘Just the way you are’ van Bruno Mars zijn de standaard melodieën die ik zing op vaste momenten die ik met Vicky heb. Als ik haar naar bed breng neurie ik ze zacht en ’s ochtends wat harder. Ook in de huiskamer is muziek onderdeel van een ritueel. Als wij op zondagochtend Classic FM aan hebben staan of andere (klassieke) muziek, is het instant rustig in huis en hangt er een fijne vibe bij de kinderen. Ik merk dat Vicky er positief op reageert. En ook al is ze pas 3 maanden, soms probeert ze haar stembanden te gebruiken en doet ze geluidjes na. Ik ben het internet eens opgegaan voor informatie over muziek en het brein en de ontwikkeling van kinderen. Dit moet toch wel effect hebben of in ieder geval íéts teweeg brengen.
***
Overigens erg gek te bedenken dat ze nu alweer 2 jaar en 6 maanden ouder is. Nog steeds hebben zij en Kobe een geweldige reactie op muziek.
Vicky wijst, als ze muziek hoort, met haar vinger (zo van: shush). Ze vraagt ook heel vaak op Woezel & Pip, Juf Roos of Frozen en gaat standaard ‘Break Dancen’, want dat ziet ze Kobe vaak doen.
Kobe stopt met zijn verhaal als hij een beat of melodie uit de boxjes hoort komen. Hij loopt dan van me weg en gaat erop dansen. Bij hem lijken ‘stoere’ muzikale geluiden tegenwoordig aan te slaan, zoals Friends like me, waarin Will Smith in Aladdin, zingt en rapt:
Daarnaast merk ik dat hij bij filmmuziek sowieso enthousiast wordt als hij voelt en weet uit welke scène het komt. Dit nummer is van The Lion King (Nederlands, dus eigenlijk De Leeuwenkoning). Kobe vindt het liedje erg vrolijk, maar weet ook dat er na anderhalve minuut een leeuw tussendoor springt.
Dan doet Frozen het bij beide kindjes erg goed en dansen we elk weekend wel een keer op Beyoncé, met – ook weer in de Lion King – Spirit. Ik moet zeggen dat ik hem zelf ook erg fijn vind!
Kortom, muziek wordt in ons huis erg gewaardeerd. En ondanks mijn minimale interesse hierin, probeer ik toch af en toe via onze boxjes fijne deuntjes te laten klinken!