Leven in een trager tempo. Ik had best langer met mijn kinderen in quarantaine willen zitten.

Een halfjaar geleden, toen de gemiddelde Nederlander nog nooit van Corona gehoord had, plande ik een blog in. De titel was Waarom ik de Quooker zelden gebruik en boodschappen niet laat thuisbezorgen. Die blog heb ik nooit afgeschreven, en is nu niet zo relevant omdat er nu allerlei redenen zijn waarom ik boodschappen wél zou laten thuisbezorgen (niet dat we dat doen trouwens).

Onthaasten

Maargoed, de moraal van het verhaal is hetzelfde: ik houd ervan om de tijd te nemen voor dingen. Dus niet de pan vullen in 30 seconden met de Quooker en dan van die snelkokende pasta erin flikkeren zodat het avondeten binnen tien minuten op tafel staat. Maar in plaats daarvan afwachten, toekijken terwijl het water kookt, zien hoe de bubbels ontstaan, gedachteloos roeren zodat de spaghetti niet blijft plakken. Het zijn die kleine dingen, die dagelijkse handelingen, waar ik van geniet. Ok, ik ‘geniet’ niet per se van pasta koken, maar wel van het gevoel van onthaasten. Koken kost tijd, die tijd kun je er dan maar beter voor nemen & vrijmaken.

Ik haat het om haast te hebben. Als ik een afspraak heb helemaal. Ik ben dan ook zelden te laat, vertrek altijd ruim op tijd, soms tot ergernis van mijn vriend, die zelf meer een last minute man is. Maar ook (misschien wel: juist) zonder afspraken houd ik ervan om de tijd te nemen voor dingen. Voor koken, maar ook voor naar de supermarkt wandelen. Voor puzzelen. Voor lezen. Voor het huis herinrichten. Voor nadenken over DIY projecten, of gewoon over hoe de dag was. Voor een uitgebreide mail sturen. Voor een leuke les verzinnen. Ik ben productief wanneer ik onder druk sta, maar creatief wanneer die druk wegvalt.

Tijd voor de kinderen

Ik denk aan de afgelopen weken terug met een overwegend positief gevoel. Natuurlijk, er was angst, en ik leef mee met de zorgmedewerkers en alle mensen die een dierbare verloren zijn of die zelf (ernstig) ziek geworden zijn. Dat wens ik niemand toe. Maar voor mij, persoonlijk, was het een heerlijke tijd. Dat klinkt gek om te zeggen, en ik voel me er soms een beetje schuldig over. Want hoe kan ik nu genieten terwijl er een levensbedreigende pandemie heerst? Hoe kan ik zoveel rust ervaren terwijl de wereld in paniek is?

Ik moet hier wel bij zeggen dat mijn vriend, op 1 werkdag in de week na, ook de hele tijd thuis was. Dat maakt het een stuk makkelijker en gezelliger…

En dan de kinderen. Die heb ik nog nooit zoveel uren meegemaakt als in de afgelopen zeven weken. Zij mij ook niet trouwens. Maar het ging heel goed. Niet voortdurend, want er was ook ruzie, zowel tussen hen als tussen mij en hen, maar ik heb nul keer geschreeuwd en nul keer gehuild. Ik had nog meer geduld met ze dan ik normaal gesproken al heb, juist omdat we voor alles de tijd konden nemen. Ik had letterlijk meer tijd met én voor ze. En daar gingen wij allemaal goed op.

En weet je wat het ook is? Kinderen hebben niet zoveel nodig. Ze hoeven geen gevulde dagschema’s, ze kijken niet op de klok, ze hoeven niet allerlei ingewikkelde activiteiten te doen die door volwassenen bedacht zijn. Ze bedenken hun eigen spel wel. We zijn ongeveer honderd keer naar exact dezelfde speeltuin vlakbij ons huis geweest, en ik heb ze daar geen enkele keer over horen klagen. Sterker nog: ze wilden er elke keer weer heen. Ze hebben echt niet zoveel nodig… en ik zelf blijkbaar ook niet.