Kobe eerste- en Vicky tweedehands. Is dat wel eerlijk?

KOBE:

M. en ik struinen door de Prénatal. Ik ben 14 weken zwanger en we zijn op zoek naar inspiratie voor bedjes, kinderwagens, commodes en leuke en handige babyspullen. De kinderwagen krijgen we cadeau, maar verder moeten we alles uit onze eigen spaarpot financieren. Niet erg natuurlijk, want we krijgen onze eerste kindje! Superspannend, een zoontje, de kamer moet perfect, de spullen moeten goed zijn en alle mensen waar we advies van krijgen zeggen we ja en amen tegen.

VICKY:

M. en ik lopen naar boven naar zolder en duiken in de kelder. Het kleine meisje zit trappelend in buik, nu al 32 weken lang en alle spullen die we eerder voor Kobe hebben gebruikt, kunnen weer opgegraven worden. De kinderwagen staat nog in de schuur, maar de rest zit in dozen. We kunnen Kobe zijn wiegje weer opzetten, de commode van de ene kamer naar de andere verschuiven. En oh, “M. Ik zal even kijken welke kleertjes er ook voor een meisje gebruikt kunnen worden.” En ik ga naar boven en pak de doos 50-52 die ik van Kobe nog had.

Zoals je ziet, hierboven totaal andere voorbereidingen op de komst van ons kindje. Bij Kobe alles nieuw, bij Vicky niet. Maar is dat erg? Nee dat vind ik niet. Vicky mist niets, en ik denk ook niet dat je in spullen een kind wel of niet kunt verwennen. Het gaat voornamelijk om de aandacht die je een kind geeft.

Vicky huppelt tegenwoordig rond met een pyjama van Kobe. Op de groene stof staan witte figuurtjes van rugby spelers en attributen. Een echte jongenspyjama, al mag je dat in de hele nieuwe genderneutrale wereld natuurlijk niet zeggen… Vicky vindt het alleen maar stoer dat ze kleren aan heeft die van Kobe zijn, dus ze klaagt niet. En ze is blij, ik vind haar er leuk uitzien én het bespaart geld en moeite. Verder niets aan de hand toch?