Stelling: een zwangere vrouw zou meer echo’s moeten krijgen
Meer echo’s? De eerste vraag die bij mij opkomt, is: waarom? Er is niet voor niets (tot nu toe) besloten om het bij drie, vier (hoeveel zijn het er eigenlijk ook alweer?!) echo’s per zwangerschap te houden. Ik heb er te weinig verstand van om echt vurig vóór het een of tegen het ander te zijn, maar volgens mij is de eerste echo vooral bedoeld om na te gaan of het gelukt is (of het hartje klopt) en hoe lang je ongeveer zwanger bent. Bij de 12-wekenecho kun je tegenwoordig de NIPT-test (vroeger de combinatietest) laten doen als je dat wilt. Bij de 20-wekenecho kijken ze wederom naar de groei van het kindje en kunnen ze weer een aantal ziektes of gebreken vaststellen, en de laatste echo (rond de 32 weken) gaat volgens mij voornamelijk weer om de groei. Correct me if I’m wrong…
Als op een van die echo’s blijkt dat er iets aan de hand is of er iets ‘verdachts’ of anders-dan-anders te zien is, krijg je nog meer echo’s. Net als bij zwangerschappen die vanaf het begin al risicovoller zijn, omdat er bijvoorbeeld twee kindjes in de buik zitten of de moeder drager is van een erfelijke ziekte. In die gevallen, waarbij ik me heel goed kan voorstellen dat je als ouders in de stress schiet, zou ik zeggen: YES, doe maar nog wat meer echo’s. Een kleine moeite voor een grote geruststelling.
Het is altijd moeilijk om een algemeen antwoord op een dergelijke stelling te geven. Voor mijzelf waren 4 echo’s beide keren (meer dan) genoeg. Natuurlijk vond ik het leuk om de baby weer eens te kunnen zien, maar alleen naar het hartje luisteren en de verloskundige laten voelen was wat mij betreft ook prima geweest. Maar ik had dan ook twee (in die zin) onbezorgde zwangerschappen. Met Noël kreeg ik wel weeën met 31 weken, maar meer echo’s hadden dat niet kunnen veranderen noch voorspellen. Dus, bij een normale zwangerschap die goed verloopt blijf ik bij mijn mening: NO, een zwangere vrouw hoeft niet meer echo’s te krijgen.
Toen ik de 20-weken echo kreeg (zie hier mijn artikel daarover), kreeg ik minder goed nieuws. Vicky, die toen nog lekker warm en veilig in mijn buik zat, zou een klein hoofdje hebben, een klein neusschotje én een cyste in haar hoofd (soft-markers). Ze gaven me tijdens de echo veel verschillende boodschappen, waaronder dat ik na moest gaan denken over een punctuur en de termijn van de mogelijkheid die ik had tot het stopzetten van de zwangerschap. Dat weekend was ik helemaal van slag en M. ook. Uiteindelijk bleken de co-assistente, de gynaecoloog en de andere assistent die bij de 20-weken echo aanwezig waren, het allemaal niet correct te hebben. Die echo, die uiteindelijk voor veel onrust zorgde, was er wat mij betreft eentje teveel. Alleen, ik denk dat het hierbij meer lag aan de manier waaróp dan het feit dát ze de echo deden.
Ondanks deze nare ervaring, denk ik dat zo’n echo essentieel had kunnen zijn als die markers wél een syndroom hadden gebleken. Dan hadden wij voor mij, ons gezin en het kind zelf, daar een beslissing over kunnen maken. Als er meer echo’s gedaan worden, kunnen ze een stuk beter in kaart brengen wat de status is van het kind, of de navelstreng wel goed zit en of het goed groeit. En kunnen hiermee de gevallen van vroeggeboortes of doodgeboren kindjes voorkomen worden. Dus mijn mening is YES, een zwangere vrouw zou meer echo’s moeten (kunnen) krijgen, mits zij dit wil. En míts hier goed door de artsen mee omgegaan wordt.
Want de stress die ik toen ervaren heb, is voor niemand leuk. Zeker niet als het voor niets is…
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
