“Jij bent Zuma en ik ben Marshall.” Wat kinderen (kunnen) leren van rollenspellen.

“Jij bent Zuma en ik ben Marshall.”

“Jij bent oma en ik ben opa.”

“Jij bent de juf en ik ben een kindje.”

Rollenspellen. Mijn kleuter is er dol op. Toen hij bijna naar school moest maar dat niet wilde, deden we ze heel veel samen. Ik was dan de juf, of ik was een klasgenootje dat vervelend deed. Nu Noël ook wat meer praat en begrijpt, doen ze ook vaak rollenspellen samen. Elia is daarbij altijd de initiator / leider: hij beslist wie welke rol krijgt en bedenkt het verhaal eromheen. Noël doet enthousiast mee en accepteert (meestal) wat zijn grotere broer zegt dat hij moet doen.

Ik vind het heel leuk om ze te obsereveren als ze zo bezig zijn. Waar ze vroeger meer naast elkaar speelden, daar spelen ze nu echt samen. Noël begrijpt telkens meer wat zijn rol is (letterlijk en figuurlijk), en ik zie hoe hij zich optrekt en zijn best doet om op hetzelfde niveau mee te spelen als Elia.

Ze (met name Elia) gaan er helemaal in op: de fantasiewereld die hij voor zichzelf gecreëerd heeft, is voor hem levensecht. Ik wist al wel dat rollenspellen belangrijk zijn voor de ontwikkeling van een kind. Maar waarom dan precies? Wat leren ze er met andere woorden van?

• Lerendoorspelen stelt dat een rollenspel een kind de gelegenheid biedt om emoties en indrukken die het heeft opgedaan, te verwerken. Een kind herbeleeft in zijn spel iets opnieuw en maakt het zichzelf zo meer eigen. Iets dat heel spannend is (zoals de eerste paar schooldagen), kunnen wat minder spannend worden door ze thuis na te spelen.
• Tessa Kortenbach vat op haar site samen hoe rollenspellen onder meer de sociale vaardigheden alsook de taalvaardigheid van een kind vergroten. Een rollenspel moet immers bij voorkeur met (ten minste 1) iemand anders erbij gespeeld worden, het is in die zin teamwork. En er moet bij gesproken worden. Ik denk dat Elia van de rollenspellen met zijn broertje vooral erg goed wordt in het gebruiken van de gebiedende wijs… 😉
• Op Heutink.nl vind ik verder nog dat kinderen in een rollenspel dapperder kunnen zijn dan in de werkelijkheid. Het is een veilige manier om iets uit te proberen. Door een rollenspel krijgt een kind dus niet alleen inzicht in de gevoelens van anderen, maar ook in zijn eigen.

Eigenlijk is het heel logisch, en bijna jammer dat we dit (het spelen überhaupt) op latere leeftijd zo weinig meer doen. Bij sollicitatietrainingen bijvoorbeeld wordt het nog wel gedaan, en ik doe het relatief vaak op mijn werk, vooral als we spreekvaardigheid oefenen. Op een vrijgezellenfeest van een vriendin gingen we larpen (live action role-playing). Daarbij kregen we allemaal een rol toegewezen en moesten we ons inleven in een bepaald karakter. We werden ook verkleed, sommigen waren echt onherkenbaar. Dat vond ik superleuk om te doen. Sowieso was het hilarisch – beeld je een groep giechelende meisjes met zwaarden in die als kippen zonder kop door een bos renden – maar je af en toe voordoen als een ander kan ook bevrijdend werken. Bijna alsof je de wereld door andere ogen ziet.

Mocht je nog een goed voornemen voor 2020 zoeken, dan zou ik zeggen: ga eens larpen. En als je daar echt geen zin in hebt, dan kun je altijd nog gewoon winkeltje spelen met je peuter/kleuter.