Intrinsieke motivatie versus voorkauwen.

Kobe ligt in zijn bed en is snotverkouden. Zijn neus is voller dan ooit en alleen met neusspray, hoog liggen op zijn kussen en een paar keer snuiten gaat hij lekker slapen, dat weet ik. Terwijl ik het neusspray busje omhoog houd, vertel ik hem dat het hem echt zal helpen.

”Maar ik wil het niet.” Ik wist toen al dat het me niet zou lukken als ik hem teveel zou pushen. Uiteindelijk zou ik hem, met houdgreepstrategie en al, zo ver krijgen natuurlijk, maar niet op kalme wijze. Dus ik zeg:

“Ik zeg het niet voor mezelf. Het gaat erom dat jij lekker slaapt, zonder een neus vol snot. Neusspray helpt daarbij. Je hoeft geen neusspray, je mag zelf bedenken of je het echt wil.” Ik haal mijn schouders op en geef hem een kus. “Mama ik wil toch wel neusspray.”

Zelf nadenken

Hij is dus waarschijnlijk, door mijn opmerking over zijn mogelijk volle neus, zelf gaan nadenken, zelf gaan bedenken wat de argumenten zijn om wel of niet zichzelf te helpen.

Ik heb ooit geweten dat dit een goede ouder strategie is, omdat je op die manier minder discussie en minder gevecht hebt. Het snotverhaal kwam wel als een verrassing, ik had dan ook totaal niet zien aankomen dat het ook daadwerkelijk zou werken! Maar wel dus.

Zie het als een pitch

Het is mijn taak om Kobe (en straks Vicky ook, als zij oud genoeg is), de tools te bieden om overwegingen te maken. Als ik ze goed genoeg kan uitleggen waarom ik een voorstander ergens van ben, maar vooral wat de voordelen zijn, kunnen zij die tools gebruiken om zijn eigen overweging te maken op latere momenten. En niet iemand anders de beslissing voor ze te laten maken.
Als we ze continu pushen een bepaalde keuze te maken kunnen er volgens mij een aantal dingen onstaan:

> Luiheid: ze kunnen in de toekomst alle keuzes aan anderen over laten.

> Keuzestress: als andere mensen (wij) steeds keuzes voor ze maken en hen een kant op pushen, zullen ze later minder goed weten welke ze zelf moeten maken en welke reden erachter zit.

> Niet meer luisteren. Ik geloof echt dat wanneer wij niet onze motivaties delen, maar onze beslissingen en motivatie boven die van hun stellen, zonder hun het woord te geven, zullen ze later denken dat iedereen die intentie heeft. Kortom: ze luisteren dan niet naar toekomstige raadgevers.

Natuurlijk geldt dit niet alleen over verkouden zijn. Dit gaat ook over Kobe die zijn tas elke dag (bijna) vergeet mee te nemen naar school. Het gaat om Vicky die uiteindelijk zelf moet gaan bedenken of ze huiswerk gaat maken of de hele avond gaat Netflixen of Snapchatten, Kobe die als hij puber is, zijn wiskunde niet haalt onder hij teveel gamede. Als wij als ouders hen proberen te helpen zelf te leren overwegen.

Motiveren is leren

Het lijkt mij waardevol om ze als ouders te stimuleren – wel met hulp – na te denken over wat zij hebben aan een bepaalde keuze, of wat ze zelf missen als ze een andere keuze maken.

En deze motivatie echt vanuit binnenin te laten voelen. Mooi streven voor lange termijn, maar dus eigenlijk om nu al een beetje mee bezig te zijn (en gaan)!

*Foto’s door Ayla Maagdenberg