The good cop and the bad cop. De beste combi, of juist niet?

M. en ik zijn twee totaal verschillende opvoeders als het om Kobe en Vicky gaat. Dit hoeft niet erg te zijn, mits de richting van onze mening ‘het mag wel‘ of ‘het mag niet‘ maar hetzelfde is. M. is over het algemeen wat milder en minder streng, als het er op aan komt dat Kobe of Vicky écht iets naars of stouts doen zal hij wel zijn podium pakken om hen te laten weten dat dat echt niet door de beugel kan. Ikzelf ben wat vaker streng, ietsje consequenter, maar kan juist ook erg goed luisteren en gericht op wat de kindjes zeggen en zal niet snel uit mijn slof schieten.

M. en ik hebben het aardig veel over onze opvoeding, onze beslissingen en proberen het zoveel mogelijk het met elkaar eens te zijn, vooral richting de kindjes. Maar dat kan nou eenmaal niet. Ik voel me niet comfortabel bij streng zijn. Ook in mijn vorige blog over ‘orde houden’ zei ik het al. Is het mijn stem, mijn manier van praten, mijn lengte? Geen idee, maar ik krijg het niet voor elkaar.

De vraag en discussie was dus: Kunnen we elkaar ‘redden’?

Kortom: is the good cop en the bad cop een oké strategie?

Zou het oké zijn als M. het zware stuk overneemt van mij als Kobe over me heen walst? Dit was ongeveer de discussie:

F.

In mijn beleving kan dat niet. Ik weet dus zeker (of zo voelt het) dat ik kracht nog meer ga verliezen en mijn kinderen dan mij nóg zwakker gaan zien en mijn grenzen nog verder gaan verkennen.

M.

Maar je ziet het op de ‘glas half leeg’ manier. We zijn dan toch juist een team en zolang we allebei dezelfde kant op gaan, allebei de ‘nee’ of juist de ‘dat moet je doen’ kiezen, maakt dat ons toch alleen maar sterker.

F.

Ja, eens. Maar toch voel ik me er niet comfortabel bij als jij mij alleen maar redt. Ik vind het wel prettig omdat ik het moeilijk vind om soms echt op mijn strepen te staan, dus als je mij helpt, valt er wel een last van mijn schouders.

Om en om?

Hmm, dat zou kunnen. Dat ik M. ook af en toe help. Wat ook kan: ik kan accepteren dat hier mijn kracht niet ligt en proberen duidelijker (op een rustige toon) Kobe en Vicky te laten weten wat mijn grenzen zijn.

Dat M. er soms bij is als Kobe en Vicky niet maar mijn rustigere uitleg luisteren en hij dan wél ingrijpt, is niet zo erg. Niet zo lang ik bij mezelf blijf en de kinderen weten hoe ver ze bij mij kunnen gaan..

Dus: good cop bad cop?

Onze conclusie was dat het best af en toe mag gebeuren. Laat het af en toe maar zo zijn dat M. mij een handje helpt op de manier die hij goed onder de knie heeft…

Wat is jouw mening hierover?