Stelling: je moet vrienden (proberen te) worden met de ouders van de vrienden van je kind
Eerst had ik als stelling: als ouder moet je vrienden proberen te worden met de ouders van de vrienden van je kind. Een hele mond vol, en veel duidelijker dan nu werd het er niet op. Maar wat ik bedoel is duidelijk: als je kind een ander kind tot zijn of haar vriend gemaakt heeft, zou jij dan ook iets met de ouders van dat kind moeten?
Je moet natuurlijk niks, maar idealiter zou het wel fijn zijn als je op goede voet met dat andere stel staat. ‘Vrienden worden’ klinkt meteen zo groots, alsof je een nieuwe BFF gaat maken met matching tattoos en al, dat lijkt me – in meedere opzichten – niet nodig. Maar elkaar een beetje leren kennen, weten wat voor personen het zijn (en dus ook: wat voor persoon hun zoon of dochter ongeveer is) en enige interesse in elkaar tonen lijkt mij, behalve beleefd, ook prettig. Elia is vier en heeft nog niet echt een zelfgekozen, beste vriend. Hij speelt wel vaak en graag met onze buurjongen, die drie maanden jonger is dan hij en toevallig ook nog de zoon van een vriendin van mij (win-win!). Op school heeft hij een paar vriendjes & vriendinnetjes, maar aangezien hij niet in zijn eentje bij iemand anders thuis durft te spelen ben ik daar dus ook altijd bij. En zit ik met de ouders in de woonkamer, waardoor ik ze vanzelf beter leer kennen.
Ik kan me voorstellen dat dit minder relevant wordt naarmate je kind ouder is. Dan hoef je ze immers ook nooit op te halen na een speeldate of te bespreken wie hoe laat wat mag eten. Voor nu zeg ik in elk geval NO: je hoeft geen vrienden te worden, maar je moet wel een beetje je best doen om elkaar iets beter te leren kennen. En ik denk dat ik dat eigenlijk ook vind gelden wanneer mijn zoons in de puberteit zitten, al weet ik nu natuurlijk nog niet hoe ik er dan over denk. Dus kom over een jaar of tien maar bij me terug voor dat antwoord :).
Als ik kijk naar de vriendjes van Kobe, zitten er een aantal tussen met ouders met wie ik goed mee op kan schieten. Dat houdt in, ik kan het met ze hebben over de kinderen en over hoe ze zich nu weer hebben gedragen. Het langste dat ik ooit in hun huiskamer ben geweest is Max. 30 minuten. En niet omdat ik of zij per sé wilde afspreken, maar puur om Kobe op te halen, meer niet. Er zijn ook een aantal bij waar ik liever op de stoep op Kobe wacht… en dat is in mijn optiek heel normaal, en logisch. Dat je met sommige mensen beter klikt dan anderen.
Dat je tijdens dat moment van ‘overdracht’ interesse hebt in het (leven van de) ouders van het vriendje van je kind, dat vind ik best belangrijk. Dan laat je je goede kant zien en laat je je kind ook zien dat je je best doet zijn vriendschap te begrijpen. Dat je dat niet als vriendschap zelf ziet, maar ‘gewoon’ de ouder van… is daarin niet erg. Maar geforceerd vrienden willen worden…. nee.
Als je wél je soulmate hebt gevonden in die ouder, is natuurlijk ook prima! Al wordt het dan lastig als de vriendschap tussen de twee kleintjes tot zijn einde komt en jullie nog hopeloos je best gaan doen het alsnog te laten werken, zodat jullie elkaar nog kunnen zien;)
Maar ik vind het niet een must om écht vrienden te worden met de ouders. NO is dus mijn reactie op deze stelling.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
