Let it go. Mijn goede voornemens voor 2020 als moeder.

Als ik denk aan hoe 2019 begon en hoe 2019 eindigde, dan kan ik wel concluderen dat dit jaar mij vooral meer rust gebracht heeft. Hoera! Rust is relatief, zeker met twee kleine kinderen, maar er zit een enorm verschil tussen een kind van 1,5 jaar (Noël aan het begin van het jaar) en een kind van 2,5 (Noël nu).

Omdat hij (veel) meer begrijpt en zichzelf veel duidelijker kan uiten, ook verbaal, gaat het samen spelen ook een stuk beter. Niet dat dat ooit echt slecht gegaan is, maar Elia vond er een jaar geleden nog niet zo heel veel aan om met zijn kleine broertje te spelen. Nu is hij echter een volwaardige en geaccepteerde speelkameraad, en vragen ze zelfs naar elkaar wanneer de ander er even niet is.

Terwijl ik dit typ, zijn ze samen boven aan het spelen. Ik hoor een hoop gestommel en ik hoor meubels verschoven worden, maar niemand huilt of schreeuwt. En dat is heel, heel fijn. En dat houden ze tegenwoordig vrij gemakkelijk een halfuurtje vol. Een halfuur me-time terwijl ik gewoon thuis ben met ze, dat was een jaar geleden echt onvoorstelbaar geweest. Wat trouwens ook meer rust geeft, is dat Noël niet langer alles in zijn mond stopt. Hij begrijpt nu beter welke dingen gevaarlijk zijn en waarom, en wacht bijvoorbeeld (meestal) ook keurig boven aan de trap totdat ik het traphekje voor hem kom openmaken.

En Elia gaat naar school, en doet het daar beter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden – ik zag er van tevoren behoorlijk tegenop. Hij heeft vriendjes, speeldates, en hij heeft zichtbaar plezier in het leren (dat laatste had ik dan weer wél verwacht). Hij is bovendien vijf dagen per week niet meer thuis tussen 8.30 en 14.00, wat mij ook wat meer rust geeft. Al mis ik hem soms wel, en ben ik altijd blij als het tijd is om hem op te gaan halen. De balans in mijn eigen leven, tussen mijn leuke werk (4 ochtenden) en tijd met de kinderen (alle middagen) vind ik ook fijn. Voor mij is dit ideaal en ik ben blij dat het is gelukt om het zo te regelen.

Het gaat al met al dus lekker met ons allemaal. Dat neemt niet weg dat er ruimte is voor verbetering – die is er immers altijd. Dit zijn mijn goede voornemens als moeder in 2020 in willekeurige volgorde. Het zijn veelal kleine dingen, en daarom des te leuker omdat ze vrij gemakkelijk te ‘halen’ zijn:

• Vaker iets ‘geks’ doen, of anders dan anders.
  Ik houd zelf erg van routines en vaste patronen, maar het lijkt me ook leuk om af en toe bijvoorbeeld een dag alles los te laten. En bijvoorbeeld in de vakantie een pyjamadag te houden, of tussen de middag een thuisbioscoop te creëren met alle gordijnen dicht en popcorn op de bank. De jongens zouden zoiets geweldig vinden, en ze begrijpen dan heus wel dat het een uitzondering is en niet de dagelijkse gang van zaken.
• Wat minder streng voor mezelf zijn.
  Dit gaat echt al een stuk beter dan een jaar geleden. Ik maak nu soms zonder schuldgevoel pannenkoeken of diepvriespizza als avondeten, en ik lach erom als ik een luier vergeten ben in plaats van dat ik er enorm van baal. De jongens hebben hier immers ook totaal geen last van (ok, wel van een volle luier maar niet van pizza of pannenkoeken).
• Meer knutselen.
  Er wordt hier thuis al redelijk vaak geknutseld, maar het blijft meestal bij verven of stickers plakken. Niks mis mee natuurlijk, maar ik vind het zelf ook leuker en afwisselender om af en toe aan een groter project te werken. En dan bedoel ik geen Eiffeltoren van lollystokjes (ook leuk!), maar bijvoorbeeld wel een rups van wc-rollen. Elia vond dit zelf overigens ook fantastisch om te maken en hij hangt nu in onze hal waar we hem elke dag kunnen bewonderen.

• Vaker afspreken / meer tijd vrijmaken voor vriendinnen.
  Nu de jongens ouder, makkelijker en onafhankelijker zijn, wordt het voor mij ook steeds makkelijker om ze achter te laten bij de oppas. Of bij hun vader of opa of oma. Dat heb ik altijd al gedaan, maar soms voelde ik me dan wel bezwaard, omdat het best veel gevraagd is en omdat ik niet wil dat ze anderen tot last zijn. Nu zijn ze dat telkens minder, en kan ik dus vaker en met een gerust hart afspreken met vriendinnen. Daar heb ik nu ook meer zin in omdat ik (over het algemeen) minder moe ben.
• Meer borrelen met de kinderen.
  Met een cracker en een appeltje als middagsnack is niets mis, maar na de honderdste keer wordt het wel wat saai (voor mezelf vooral). Daarom lijkt het me leuk om er af en toe wat meer werk van te maken en een kindvriendelijke borrelplaat te serveren. Met bijvoorbeeld wat olijven, blokjes kaas, druiven of een paar zoute sticks. Een kleine moeite, en nog een gezellig eet- en kletsmoment aan tafel erbij.
• Meer muziek.
  Ik geef zelf vrij weinig om muziek. Als ik alleen thuis ben, is het eigenlijk altijd stil. Als ik met de jongens ben, is het nooit stil ;-). Maar de laatste tijd zet ik geregeld Youtube aan met kinderliedjes, en dat vinden we allemaal gezellig. We zingen dan mee met Op een grote paddenstoel of Olifantje in het bos. Ook Noël kent de (song)teksten steeds beter, zo schattig!
• Time-out voor mezelf
  De afgelopen tijd kan ik de driftbuien van Noël of de ongehoorzame acties van Elia best goed hebben. Toch voel ik soms hoe de boosheid binnen in mij opborrelt. Op zulke momenten wil ik proberen om vaker mezelf een time-out te geven (en bijvoorbeeld even boven of op de gang af te gaan koelen) in plaats van (een van) mijn zoon(s).
• Omdenken
  Aansluitend bij het vorige punt: ik wil proberen om op een andere manier om te gaan met (met name mijn eigen) boosheid. Meer introspectie, minder in the heat of the moment reageren. Dat is moeilijk, en vergt heel veel geduld en zelfbeheersing, maar ik geloof wel echt dat het beter is om de oorzaak aan te pakken (dus bijvoorbeeld Elia’s woede) in plaats van het symptoom (Elia die zijn broertje duwt). Hierbij denk ik dan ook weer aan twee waardevolle adviezen die ik ooit kreeg/las, namelijk ‘kinderen hebben je steun en liefde het hardste nodig wanneer hun gedrag daar de minste aanleiding toe geeft’ en ‘stel je reactie uit’. Ik las onlangs ook een goede tip die ik ter harte ga nemen: als je ene kind je andere kind pijn doet, kun je wel boos worden, maar besteed dan eerst aandacht aan de gedupeerde (= degene die pijn heeft). Dan leert de ‘dader’ ook dat zoiets doen in eerste instantie alleen aandacht voor de ander oplevert.

Allemaal mooie, en relatief makkelijk uitvoerbare voornemens (met uitzondering van de laatste twee, die vergen wel wat oefening). Ik heb zin om er in 2020 mee aan de slag te gaan en zal over een maand of twaalf wel laten weten hoe het gegaan is ;). Wat zijn jouw goede voornemens als je die hebt?