Stelling: je mag van je kinderloze vriend(inn)en verwachten dat ze interesse tonen in je kinderen

Toen ik op mijn 24e zwanger werd van Kobe was ik de eerste van mijn vrienden die die fase instapte (gelukkig volgde Carmen al snel ;)). Toen Kobe geboren werd, waren mijn vriendinnen dan misschien wat onwennig over die fase, het was wel het grootste onderdeel van mijn leven. Als ik met ze afsprak kwam ik dan ook niet om luier-, kruip- en babypraat heen, maar hield ik ook wel rekening met hun kinderloosheid (hahah wat een woord) door er niet over door te ratelen.

In het leven vind ik dat je niets moet verwachten. Van niemand niet. Dan word je ook zo weinig mogelijk teleurgesteld. Ik probeer zoveel mogelijk bij mezelf te blijven en zo weinig mogelijk de lat van anderen te hoog te leggen. Als je wil dat iemand veel interesse toont, laat dan diezelfde eigenschap zien bij de ander en geef het juiste voorbeeld. En deel die wens of verwachting, zodat diegene je niet onbewust kan teleurstellen. Globaal weten ik en mijn vriend(inn)en wat er in onze levens speelt en de belangrijkste momenten in elkaars leven delen we graag met elkaar. Interesse tonen in die belangrijke dingen vind ik de basis van een vriendschap. En aangezien kinderen een erg groot onderdeel zijn van mijn leven…

Of kinderloze vriend(inn)en interesse zouden moeten tonen in je kinderen? Tja, met of zonder kinderen lijkt het me meer dan logisch dat een vriendin interesse toont in je leven en daar horen je kinderen simpelweg bij! YES dus op deze stelling.

Interesse tonen in elkaars leven is volgens mij een essentieel en onmisbaar onderdeel van vriendschap. Vrij veel van mijn vriendinnen doen heel andere dingen dan ik in hun dagelijks leven, waardoor ik soms niet precies weet waar ze het over hebben (hoi Jeannette ;)), maar desalniettemin probeer ik altijd met oprechte aandacht te luisteren en door te vragen.

Toen ik vier jaar geleden moeder werd, is het gebrek aan interesse van sommige vriendinnen voor mijn zoon en mijn veranderde leven me tegengevallen. Maar als ik er nu op terugkijk, denk ik dat dat vooral aan mezelf lag. Mijn hele wereld was in een paar dagen 180 graden veranderd en zou nooit meer hetzelfde worden – maar dat van hen niet. En waar ik vond dat ze eigenlijk wekelijks langs hadden moeten komen om te bewonderen wat mijn baby nu allemaal wel niet geleerd had, daar zie ik nu ook wel in dat ik dat andersom waarschijnlijk ook niet gedaan had. Wat overigens niet wil zeggen dat mijn vriendinnen geen interesse toonden hoor. Ze vroegen allemaal hoe het met me ging, reageerden op de (tientallen) foto’s die ik ze stuurde en mijn brievenbus lag vol met kaartjes om me te feliciteren. Maar ze waren er niet zo mee bezig als ik. En dat kan ook niet anders.

Terug naar de stelling: YES, ik vind absoluut dat je vriendinnen – of ze nou zelf kinderen hebben of niet – interesse in jouw kinderen (zouden) moeten tonen. Net als in je werk, in je relatie en in alle andere mogelijke onderwerpen die je met ze zou willen bespreken. Maar je kunt niet van je kinderloze vriendinnen verwachten dat ze de impact van moeder worden echt begrijpen of zich ermee kunnen identificeren. En dat is ook oké. Andersom heeft een van mijn beste vriendinnen de afgelopen vier jaar aan haar proefschrift gewerkt en heb ik ook slechts een vage notie waar dat nou over gaat… maar ik informeer er wel soms naar. En dát is volgens mij wel belangrijk. En mag je best verwachten.