Motorisch versus verbaal sterk. De vele verschillen tussen mijn zoons.

Elia en Noël zijn allebei jongens. En allebei superknap, supergrappig en superlief. Dat was het wel qua overeenkomsten. Verder zijn mijn twee zoons namelijk totaal verschillend…

Verlegen versus outgoing

Om te beginnen het verschil dat direct in het oog springt als je ze ook maar een beetje kent: Elia is heel introvert, gevoelig, verlegen. Hij kijkt altijd eerst de kat uit de boom en vindt veel (nieuwe) dingen of mensen spannend. Hij is dol op alleen spelen en rustige spelletjes aan tafel, en hij is echt een binnenvetter – in plaats van gewoon te zeggen wat er is, raakt hij dan in alle staten. Noël is extravert, speels, druk en onverschrokken. Hij is makkelijker te lezen dan Elia, omdat hij zijn emoties uit – niet zelden met veel bombarie. Hij vindt het fantastisch om aandacht te krijgen van anderen, of hij die kent of niet, en hangt (daarom) vaak het clowntje uit. Gevaar kent hij niet en zijn energie lijkt nooit op te raken. Of in elk geval pas veel later dan die van zijn grote broer. Hij komt ook eerder en beter voor zichzelf op in een confrontatie met een ander kind.

Hoe het eraan toe ging bij de schoolfotograaf toen onderstaande foto’s gemaakt werden, is ook typisch. Eigenlijk was het idee dat ze ook samen op de foto zouden gaan. Maar toen we na een halfuur wachten aan de beurt waren, was Elia met geen mogelijkheid meer voor de lens te krijgen. De spanning was voor hem toen al zoveel opgebouwd dat hij moest huilen en wegrende. Noël maakte van de gelegenheid gebruik om direct klaar te gaan zitten en poseerde op zijn gemak, zichtbaar genietend van de camera en de aandacht van zijn publiek…

Motorisch versus verbaal sterk

Het is dus misschien ook niet zo vreemd dat bij Noël vooral de motorische ontwikkeling snel ging, terwijl Elia zich in een rap tempo verbaal ontwikkelde. Toen Elia 2,5 jaar was, maakte hij lange zinnen inclusief bijzinnen in de verleden tijd. Hij zei toen bijvoorbeeld de zin “kijk mama, die auto kan daar niet parkeren want die andere auto heeft daar al geparkeerd.” Bizar, toch? Noël is nog geen 2,5, maar wel bijna, en diens langste zin tot nu toe is iets in de trant van “kijk mama, ik deze pakken mag wel ja?“. Overigens kreeg mijn vriend bij het consultatiebureau te horen dat Noël voorliep met zijn spraak. Iets dat mij helemaal niet opgevallen was omdat ik hem dus met zijn broer vergeleek, die nóg verder was op deze leeftijd.

Daar staat tegenover dat Noël heel hard en lang kan rennen (zeker wel een halve kilometer, wat ook ongelooflijk is met die kleine beentjes) en dat hij ook behoorlijk behendig is als het op klimmen en hangen aankomt. Het helpt hierbij ook mee dat hij zoals gezegd geen angst kent. Zo heeft mijn vriend hem wel eens hoog uit de touwen van een klimrek moeten plukken waar hij helemaal zelf in geklommen was. Noël zwemt ook zelf, los – wel met zwembandjes natuurlijk. Dat vindt hij fantastisch. Elia zwemt ook met zwembandjes, maar alleen in het ondiepe. Eigenlijk zwemt hij dus niet, hij loopt. Als we hem loslaten in het diepen, schreeuwt hij moord en brand.

Energiek versus overprikkeld

Elia deed tot zijn derde verjaardag, en ook daarna nog, elke middag een dutje. Noël is nu 2 jaar en 4 maanden en slaapt nooit meer ’s middags. Een maand of twee geleden begon hij zijn dutje over te slaan. Dan vonden we hem boven aan de trap, waar hij halfnaakt (want de slaapzak krijgt hij ook zelf uit) stond te roepen: “WIL NIET SLAPEN!”. Als wij hem dan vriendelijk doch dringend sommeerden om weer in zijn bed te gaan liggen, keek hij ons onderzoekend aan en zei luid en duidelijk: “Nee.” We konden boekjes lezen tot we een ons wogen, we konden dreigen en smeken, maar deze eigenwijze dreumes vertikte het. Waar zijn grote broer veel meegaander en makkelijker over te halen was, daar is Noël heel eigenwijs, en bovendien niet snel moe. Nu hij niet meer overdag slaapt, is hij ’s avonds wel ietsje moeier, maar erg veel scheelt het niet. Hij houdt het prima vol. Hij wil dan ook niets missen – hij is een tweejarige met FOMO ;). Waar Elia het soms juist fijn vindt om zich even terug te trekken en af te zonderen, daar is zijn kleine broertje overal als de kippen bij. Slapen kan altijd nog, dat is zijn motto…

Zoals ik eerder schreef, ontkom je er volgens mij als ouder van meerdere kinderen niet aan om ze af en toe met elkaar te vergelijken. Ik zie daar ook geen kwaad in. De in het oog springende of juist subtielere verschillen die ik zie, doen niks af aan het feit dat ze twee unieke persoontjes zijn, die elk op hun eigen manier precies perfect zijn zoals ze zijn. Zelf vind ik het in elk geval superleuk en ook leerzaam om dagelijks ten minste twee heel verschillende karakters om me heen te hebben. De een is makkelijker in dit, de ander weer in wat anders. En zo is het nooit saai!