Stelling: anti-abortus reclames zouden verboden moeten worden

Van 11 tot 16 november was het de Week van het Leven. Er werden toen flyers verspreid waarin stond dat er in Nederland meer dan 30.000 abortussen per jaar plaatsvinden. Die folder was het resultaat van een crowdfundingsactie, waarbij in korte tijd veel geld is opgehaald. Diederik van Dijk, voorzitter van het Platform Zorg voor Leven en het brein achter de folder, kreeg veel commentaar over zich heen.

We leven in een land waar abortus is toegestaan, waar er hele goede hulpverlening is voor vrouwen die twijfelen over de baby die groeit in hun buik én waar er veel aan anticonceptie voorlichting wordt gedaan. Om op die manier de hoeveelheid ongewenste en ongeplande zwangerschappen zoveel mogelijk in te perken. Over het algemeen moet abortus niet nodig zijn; een abortus moet bijvoorbeeld niet hét excuus of de back-up zijn of worden om dan maar onveilig te vrijen (à la ‘ik kan het toch nog weghalen’).  Toch blijven er situaties bestaan waarin vrouwen in een hoekje gedreven worden om een pijnlijke beslissing te moeten maken; geldzorgen, relationele of gevaarlijke situatie, leeftijd of de manier waarop zij zwanger zijn geraakt (verkrachting), de mogelijkheid tot een abortus voorkomt voor die vrouwen vaak een (levens)gevaarlijke situatie. En daar zijn de beslisvormingsklinieken én huisartsen voor om mensen in deze moeilijke keuze te begeleiden.

Hoe ik over abortus is inmiddels wel duidelijk, maar dan deze stelling..

In Nederland is er vrijheid van meningsuiting. Ook mensen die tegen abortus zijn hebben recht om hun mening te uiten. Dat ík niet tegen abortus ben en hier toevallig geen flyers in mensen hun bussen voor gooi, betekent niet dat ze mensen die tegen abortus zijn dit kunnen verbieden. Uiteraard zijn de NEE NEE stickers hier een handig hulpmiddel voor. Een online advertentie negeren is lastiger.

Om te bedenken hoe ik precies over deze stelling denk, wilde ik het vergelijken met advertenties voor de landelijke verhoging van de snelheid op de snelwegen of een advertentie op Instagram van een Nederlandse Katholieke kerk om leden te werven bijvoorbeeld. Die flyers of advertenties zijn ook ongewenst misschien, maar niet verboden. Alleen… gaan deze voorbeelden om het promoten van iets waar zij voor staan en níét over het negatief belichten van iets wat simpelweg is toegestaan in Nederland  – zoals bij de anti-abortus reclame. Een ethisch issue dit..

Als reactie op de stelling ga ik toch voor NO, want iedereen heeft recht op vrijheid van meningsuiting, mits ze de NEE NEE stickers niet negeren. Daarnaast denk ik dat we genoeg hulp, tools, advies en intelligente breinen in Nederland hebben om uiteindelijk zelf de beslissing te maken voor deze keuze te gaan ja of nee, ondanks de gewelddadige flyers in de bus.

Abortus is nogal een controversieel thema waarover de meningen heel erg uiteen lopen en waar mensen erg gepassioneerd over zijn. En terecht. Ik ben zelf anti noch pro abortus: ik vind het goed dat de optie er is, maar ook dat vrouwen die ongewenst zwanger zijn weten dat het niet hun enige optie is.

Hoe weten ze dat dan? Onder andere door folders als deze. Ik sta niet achter de boodschap zoals die gebracht wordt – simpel gezegd: abortus is moord -, maar wél achter het gedeelte dat je als vrouw ook hulp kunt zoeken. Als je het kindje bijvoorbeeld wel wilt, maar niet de juiste omstandigheden hebt om het op te voeden. Uiteindelijk moet die beslissing 100% aan de vrouw in kwestie zijn, en aan niemand anders. Zij zou daar geen verantwoording voor af hoeven leggen, en zich ook geen schuldgevoel aan moeten laten praten (en dat doet deze folder, laten we wel zijn, wel…).

Nog heftiger dan de folder zelf vond ik de reacties die ik erop las. Mensen wilden de folder terugsturen met daarop ‘een dikke middelvinger voor Diederik’. Is dat dan de manier om je onvrede te uiten – door meteen beledigingen te uiten? Is dit de manier om te reageren op een mening van iemand die geuit wordt in een land waar we (gelukkig!) recht op vrije meningsuiting hebben? Mijn punt is hetzelfde als bij de #doeslief blog die ik schreef over kinderen op social media… ik ben het niet eens met de boodschap, maar ook niet met de reactie erop.

NO op de stelling dus.