Hoe Mothers and Sons mij door mijn tropenjaren heen hielp

De eerste jaren zijn het heftigst en worden tropenjaren genoemd. Dat hoorde ik laatst op een verjaardag. Dat moment daar, in maart 2019 was de eerste keer dat ik van deze term hoorde. Ik snapte gelijk wat S. – die dit tegen mij zei – bedoelde. De tropenjaren zijn de jaren in je eigen mensenleven dat je 1 of meer kinderen hebt die afhankelijk van jou zijn. Die getild willen worden, nog niet goed verbaal kunnen communiceren, die nog niet bij andere kindjes spelen en die nog vaker huilen dan dat ze lachen.

Logisch is natuurlijk dat hoe meer kinderen je hebt, hoe langer je in die tropenjaren zit.

Ik heb me door mijn Tropenjaren heen geschreven en geworsteld…

Er gebeurt veel in de eerste kinderjaren. Naast het opgroeien van je kleintje(s) ga je zelf natuurlijk ook door een grote spurt heen. Niet in de lengte, maar soort van in de mentale breedte.

Er zijn een aantal factoren die fijn zijn geweest in de afgelopen jaren. Het hebben van dit blog, Mothers and Sons, is daar een groot onderdeel van.

Waarom eigenlijk?

1. Appen, sparren en klagen met Carmen, mede-moeder.
2. Dankzij dit drukke leventje (in deze onrustige tropenjaren) is het op een rijtje krijgen van mijn eigen gevoelens sowieso een uitdaging. Het wegschrijven van emoties, gedachten en gebeurtenissen is voor mij als het bijhouden van een dagboek en een dagboek bijhouden is volgens mij altijd goed om je gedachten op een rijtje te krijgen.
3. Bij het schrijven van de onderwerpen op Mothers and Sons ben ik er zelf nóg bewuster mee bezig, doordat ik er een blog van maak. In een blog probeer ik soms online research te doen om oplossingen of juist verklaringen te vinden. Ook probeer ik er een kloppend verhaal van te maken, wat ook betekent dat ik er vaker naar moet kijken en dingen terug moet lezen. Eigenlijk herlees ik dus mijn eigen verhaal waardoor ik er wat afstand van neem. En dus ook met een stukje afstand kan kijken naar mijn eigen emotie, gevoelens of een gebeurtenis die me diep heeft geraakt.
4. Hele fijne reacties van lezers, op het blog of onze social kanalen. De fijnste reacties zijn die van positief kritische lezers of lezers die zich kunnen identificeren in mijn stuk. En dus vervolgens ook erkennen dat wat ik schrijf heel ‘normaal’ is. En dat ik echt niet de enige ben die het als tropenjaren ervaart bijvoorbeeld.

Al met al is dit blog hebben met Carmen iets waar ik enorm trots op ben. En ik zou het elke moeder aanraden ervaringen en gevoelens op te schrijven. Of het nu op een blog zoals deze is of in je notities. Of bij wijze van spreken een wekelijkse brief naar je ouders :). Helpt enorm!