Wat ik van het moederschap vind. Maar dan echt.

Hoe is dat nou, moeder zijn?

Die vraag werd me onlangs gesteld door een vriendin (kennis) zonder kinderen. Wow, dacht ik. Wat een veelomvattende vraag. Ik wist zo 1, 2, 3 ook niet hoe ik erop moest antwoorden. ‘Fantastisch’ leek me overdreven. Alsof ik zo iemand ben die overal en te allen tijde loopt te verkondigen hoe ontzettend prachtig het allemaal wel niet is en hoe onwijs gezegend ik me wel niet voel. Is wel zo, natuurlijk, maar het moederschap kent naast de vele hoogtepunten ook dieptepunten. Soms is het geweldig, ontroerend, hilarisch en krijg ik een gevoel in mijn buik dat lijkt op verliefdheid wanneer ik naar die twee kleine mensjes kijk. Wat ze allemaal al kunnen en hoe snel ze nieuwe dingen bijleren. Hoe grappig ze eigenlijk zijn als ze praten, en hoe lief ze samen kunnen spelen. Dat ze zo verschillend zijn en elk hun unieke, leuke persoonlijkheid hebben.

En soms is het afzien. Dan heb ik het idee dat ik de hele dag niks anders gedaan heb dan billen afvegen, schoonmaken en politieagentje spelen. Dan word ik gek van het gezeur, geduw en geschreeuw en wil ik zo graag alleen zijn. Gelukkig kan dat soms ook, dankzij mijn vriend, mijn moeder (oppas), dankzij het feit dat Elia naar school gaat en Noël naar het kinderdagverblijf.

Soms, als ik in bed lig met mijn armen om Noël heen (die helemaal niet knuffelig is en dit alleen accepteert vlak voordat hij gaat slapen), dan maak ik zoveel endorfine aan dat ik wel kan huilen van geluk. Of als ik Elia ophaal van school en er breekt een enorme big smile door op zijn gezicht wanneer hij me ontwaart op het schoolplein. Dan vraag ik me af wat ik heb gedaan om dit te verdienen. Deze liefde, deze kans om het beste van mezelf te zijn en door te geven aan deze twee fenomenale kleine jongetjes. Zij maken dat ik het beste uit mezelf wil halen – en tegelijkertijd halen ze soms mijn slechte, ongeduldige kant naar boven.

Bijvoorbeeld wanneer ze per se allebei met dezelfde bal willen spelen en dat uitmondt in een gigantische ruzie inclusief gegil en elkaar slaan, en als er dan eentje pijn heeft en klagend “maaaaaaammmmmmaaaaaaaaa” roept, en als ik dat net allemaal enigszins gesust heb en er opnieuw zo’n situatie aanbreekt en dat riedeltje zich de rest van de avond herhaalt, dan kan ik niet wachten tot het 19.30 is en ik ze in bed kan leggen. Soms neem ik dan ook een filmpje op en stuur het naar mijn vriend zodat hij kan zien dat werken in sommige gevallen echt relaxter is dan thuis zijn.

Het verzorgen op zich vind ik leuk. Elia’s rugzakje inpakken voordat hij naar school gaat, schone kleertjes voor de dag erna klaarleggen, hun gezichtjes afnemen met een nat washandje, hun aardappels in stukjes snijden, die simpele handelingen die ervoor zorgen dat ze zich prettig voelen en gevoed en schoon zijn. Maar ook met z’n drieën op de fiets ergens naartoe als de zon schijnt. Fruit mee, bekers met water, een hydrofiele doek en zien wat de middag ons brengt. Of achter de kinderwagen lopen en ondertussen gezellig kletsen met Noël over alles wat we onderweg zien – grote auto’s, katten, andere kindjes. Alles is dan zo klein, overzichtelijk, puur.

En tegelijkertijd is het eng om zo kwetsbaar te zijn. Als ik iets lees over een moeder die haar kind verloren is bijvoorbeeld, krijg ik meteen een brok in mijn keel. Zij zijn mijn dierbaarste bezit – als zij er niet meer zijn, wil ik er ook niet meer zijn. Dat is best een heftige gedachte, en ook niet eentje waar ik graag lang bij stilsta. Als ik een nachtmerrie heb waarin er iets met ze gebeurt (wat gelukkig bijna nooit zo is, even afkloppen) word ik badend in het zweet wakker en krijg ik haast geen adem meer.

Dus tja… hoe is dat nou, moeder zijn?

Het korte antwoord: Het is angstaanjagend soms. Prachtig. Ontroerend. Vermoeiend. Alomvattend. Liefdevol. Adembenemend. Onwerkelijk. Heftig. Intens. Mooi. Leerzaam. Liefdevol. Eenzaam. Grappig. Gezellig. Uitdagend. Leuk. Puur. Beklemmend. Competitief. Dankbaar. Pijnlijk. Warm. Kwetsbaar. Spannend. Vertrouwd. Confronterend. Het is paradoxaal en alles tegelijkertijd.

Maar bovenal is het wie ik ben. Hun moeder. En er is niets dat ik liever zou willen zijn dan dat.

*Foto’s door Ayla Maagdenberg