Stelling: een kind van vier jaar of jonger heeft privacy nodig
Privacy hebben als je twee of drie, of misschien zelfs vier, bent, is vrij lastig. Kobe is nu vier, Vicky twee. Ze hebben allebei het liefst dat we juist wel bij ze zijn, de deur moeten we vaak open laten als ze in slaap vallen en bij ze zijn komt alleen niet voor als ze diep in slaap zijn. Ze wíllen simpelweg nog geen privacy en hebben hier ook nog geen behoefte aan. Als ik daaraan denk is mijn reactie, NO, niet alle kinderen van vier jaar of jonger hebben privacy nodig.
Nu komt de moeilijkheid. Als wij even bij de buren zijn of ik ben even het vuilnis wegbrengen als M. er niet is, zet ik af en toe onze webcam (Dropcam, zie ook mijn blog: “Papa en mama gaan nog steeds uit en daar zijn we trots op – en hoe!?”) om ze vanaf een online afstandje in de gaten te houden. Met deze dropcam kan ik kijken – ook als de app geen melding geeft – wat ze aan het doen zijn. Of ze zitten of staan in bed, of ze huilen of juist diep liggen te slapen, maar ook kan ik zien als ze iets stiekems doen. Het feit dat Kobe en Vicky daar geen weet van hebben is op het randje. Als ik ze vertel dat dit zo is, hebben ze nog niet de woordenschat óf het begrip van de term ‘privacy’ om zelf aan te geven dat ze dat niet willen (nu nog tenminste).
Tot een tijdje geleden dacht ik bij Kobe dat hij dit niet snapte. Maar laatst is dit veranderd. Kobe betast zichzelf af en toe. Dat deed hij vaak op de bank, maar laatst heb ik aangegeven dat hij dat zelf in zijn kamer wel mag doen maar niet als er mensen bij zijn, vind ik het niet meer oké om hem in de gaten te houden. Ik heb aangegeven dat hij in zijn kamer alleen is en dus privacy heeft (hij snapte dat ook), en dan vind ik het zijn grens overgaan als ik een camera op heb gericht neerzet. Dus nog steeds NO, ik vind dat kinderen onder de vier nog geen privacy nodig hebben. Boven de vier daarentegen verandert dat…
Grappig dat we hier dan weer zo over verschillen in mening. Ik vind absoluut YES, een kind van 4 jaar of jonger heeft wél privacy nodig. Sterker nog: ieder kind heeft daar recht op.
Een baby wil natuurlijk niet eens privacy, die wil alleen maar bij papa en/of mama zijn. Maar als ik denk aan Elia, die af en toe best graag alleen is en hier naar mijn idee ook behoefte aan heeft, dan zie ik dat hij zich – nu, maar ook al een jaar geleden – soms bewust ‘afzondert’ in een gebied waar niemand anders is. Nu hij de woorden ook heeft, zegt hij geregeld: “Ik wil alleen zijn mama.” En dan vertrekt hij naar zijn kamer. Wat hij daar vervolgens doet, geen flauw idee, want ik ga dan bewust niet kijken. Hij doet het ook niet stiekem, om iets te verbergen, maar puur omdat het hem soms energie kost om met anderen te zijn. Ik herken dat, want ik heb dat zelf ook. Waarschijnlijk speelt hij met zijn LEGO, dat doet hij alleen in zijn kamer omdat zijn broertje er niet mee mag. Het maakt me ook niet zoveel uit wat hij doet, ik vind het alleen belangrijk dat hij die ‘privacy’ krijgt wanneer hij ernaar verlangt.
Privacy is natuurlijk niet hetzelfde als alleen zijn. Privacy betekent méér dan even in je eentje spelen, privacy betekent ook het recht om bepaalde zaken voor jezelf te houden. Als ik denk aan Noël, die bijna 2,5 jaar is, dan zijn de enige zaken die hij ‘voor zichzelf houdt’ dingen waarvan Elia tegen hem heeft gezegd dat hij het niet mag doorvertellen. Bij Elia zit er echter soms (meer) intrinstieke motivatie achter – hij bakent zijn terrein af, hij wil zijn eigen plek hebben en de vrijheid om daar te doen wat hij wil zonder dat te vertellen. Hij wil trouwens ook niet meer dat ik naar hem kijk of erbij ben als hij op de wc zit (alleen voor het afvegen mag ik dan wel weer komen opdraven, lucky me…).
Kortom, de behoefte aan privacy verschilt per kind. Sommige kinderen hebben er sowieso weinig behoefte aan, andere hebben het al vanaf jongere leeftijd. Als ouder kom je daar snel genoeg achter, en is het je taak (je plicht, zou ik haast durven zeggen) om je kind die privacy te geven die bij ze past.
*Foto door Ayla Maagdenberg