Stelling: ‘Eten wat de pot schaft en anders niets’ is een ouderwetse regel

Hmmm dit is één van de belangrijkste ‘regels’ die ik aan de eettafel hanteer, naast op je plek blijven zitten totdat iedereen uit is gegeten. Ik vind het goed als we als gezin een momentje pakken tijdens het eten (zowel tijdens ontbijt als avondeten) en met elkaar kletsen, over de dag bijvoorbeeld. Als ik tijdens het eten ook nog eens bezig ben met naast die pot die we schaffen ander eten te maken, zoals soms veel lekkerdere boterhammen met appelstroop of pindakaas, dan werkt dat niet zo voor mij.

De kinderen iets anders geven dan hetgeen ik gemaakt hebt (die ‘pot’ die ik schaf), vind ik om drie redenen niet oké:

1. Ik zou daarmee aangeven dat het altijd op hun manier kan. En dat ze maar hoeven te wenken en ik dan nieuw eten voor ze maak. Die twintig minuten dat ik dan pasta, nasi of wraps heb gemaakt, wordt dan eigenlijk te weinig gewaardeerd. Dit noem ik gewoon heel simpel: verwennen.

2. Het eten dat ik maak bevat vaak meer vitamines en gezonde voedingselementen dan een simpele boterham met appelstroop of pindakaas. Zeker omdat ik niet altijd in de hand heb wat ze overdag binnen krijgen op school, bso of crèche is ontbijt en avondeten een van de weinig momenten dat ik dit wel kan reguleren.

3. Als ik Kobe of Vicky alles geef wat ze willen en niet hen laat even wat de pot schaft, hoe kan ik ze dan ooit nieuwe dingen laten proberen? Dat wordt wel heel moeilijk. Kobe eet nu alles mee en weet dat hij – wanneer hij iets probeert en niet meteen zegt ‘dit vind ik niet lekker’ – het vaak uiteindelijk toch wel lekker vindt. Vicky eet helaas nog vrij weinig ’s avonds…

Kortom: NO, ik vind ‘eten wat de pot schaft’ absoluut niet ouderwets. En zelfs te belangrijk in mijn huishouden en ik denk ook in die van anderen.

Ik las (weer eens) iets over kinderen en eten – dat blijft toch een hot topic. Iemand had als regel thuis ‘eten wat de pot schaft en anders niets’. Weer een ander noemde dat een ouderwetse regel. Volgens haar hoorde een ‘moderne’ ouder meer rekening te houden met zijn of haar kind, en ook beslissingen op het gebied van eten in overleg (met het kind dus) te nemen. Ik eet zelf toch ook geen dingen die ik niet lekker vind, zo redeneerde ze, dus waarom moet mijn kind het wel? 

Dat vond ik wel een interessante. Het is inderdaad waar dat er nu, in het ‘moderne ouderschap’ of hoe je het wilt noemen, telkens meer rekening wordt gehouden met wat het kind wil. De autoritaire opvoeding is dan ook al een tijdje passé. Gelukkig, denk ik. Maar zijn we niet een beetje doorgeslagen in het laten meebeslissen en alles in overleg doen? Ik vind mezelf echt geen strenge moeder, maar ook hier worden er geen boterhammen gesmeerd wanneer de jongens weigeren te eten wat ik voor ze gekookt heb. Net zoals ze ook niet mogen meebeslissen over hoe laat ze naar bed gaan of wanneer ze tv willen kijken.

Dat heeft een paar redenen: voor wat ik klaarmaak heb ik moeite gedaan, en het is voedzaam, precies zoals Frederiek al zei. En nee, ik eet zelf ook geen dingen die ik niet lekker vind, maar ik heb dat op een bepaald punt in mijn leven wel gedaan, omdat het moest. Als niemand mij daar destijds toe ‘gedwongen’ (of, positiever: de mogelijkheid aan mij gepresenteerd) had, zou ik nu bijvoorbeeld nog steeds geen spruitjes lusten. Volgens mij verkiezen vrij veel kinderen een boterham boven gekookte bloemkool, maar is het juist onze taak als ouders om het eten van die laatste aangenaam te maken. NO op de stelling. Zoals ik ooit las: Je hebt geen invloed op hoe veel kinderen van iets eten, maar wel over wat ze eten.

Iets anders of apart voor ze koken als ze iets écht niet lusten (en dan dus niet ‘niet zo lekker’ vinden, maar echt niet wegkrijgen), dat ben ik wel bereid te doen. Maar dan moeten ze het wel op zijn minst geprobeerd hebben. En dat weten ze, en doen ze – meestal – ook ;).