Stelling: je moet elkaar goed (leren) kennen voor je aan kinderen begint
Meerdere van mijn vriendinnen zijn getrouwd. Tijdens zo’n bruiloft wordt er dan altijd gesproken over wat ze samen, als stel, hebben meegemaakt. Met de nadruk op alle mooie dingen. Er zijn verre reizen gemaakt, huizen gekocht, studies afgerond en ondernemingen gestart. Soms wordt er ook iets gezegd in de trant van: ‘Met jou kan ik alles aan.’ Ik denk dan: wacht maar tot je kinderen hebt (denk hier een duivels lachje bij)…
Nee, dat is niet helemaal waar. Dat van het duivelse lachje dan. De rest wel. Hoe veel je als stel ook hebt meegemaakt, positief of negatief, ik durf wel te zeggen dat niets daarvan in de buurt komt bij het opvoeden van een (of meerdere) kind(eren). Volgens mij verander je als individu altijd, dat is ook gezond, maar nooit zoveel of op zo’n onvoorziene manier als wanneer je ouder wordt. Daarom is mijn mening op de stelling dan ook een overtuigende NO: je hoeft elkaar niet goed te (leren) kennen voor je aan kinderen begint, want je leert elkaar juist heel goed kennen wanneer je kind er eenmaal is (het is natuurlijk wel handig om van tevoren vast te stellen of de ander niet stiekem een psychopaat is en of jullie normen en waarden enigszins overeenkomen).
Dan heb je allebei een nieuwe rol, en neemt je relatie een andere vorm aan. Soms beter, soms minder goed, en vaak gewoon… anders.
Inmiddels ben ik zeven jaar samen met M., de vader van mijn kinderen. Op een aantal vlakken is onze relatie niet ‘standaard’ te noemen. En dan heb ik het onder andere over de leeftijd (25) waarop ik zwanger was en het leeftijdsverschil (11 jaar) tussen ons. Wat wel volgens het boekje ging, zo voelde dat in ieder geval, was de opbouw van onze relatie tot hét gesprek over of we beide kinderen wilden. We daten, kregen een relatie, gingen een paar maanden later samenwonen en nog geen jaar later bespraken we onze kinderwens. Ik kende hem toen redelijk goed, vond ik zelf.
Ik denk dat hoe goed je elkaar ook denkt te kennen, je in een relatie sowieso verandert, zie ook mijn blog ‘Van partner naar papa. Waarom de context vervaagt.’ De ene meer dan de ander maar dat je jezelf ontwikkelt is zeker, toch? Hoe goed kun je elkaar dan kennen? En is er dan een minimaal kennisniveau voordat je kunt ‘beginnen’ met kinderen? En hoe goed kun je je voorbereiden op de veranderingen die je van partners naar de ‘papa en mama’ rol doormaakt?
Als je als stel, hoe ‘gewoon’ de opbouw van je relatie ook is, goed naar je eigen gevoel luistert en goed met elkaar bespreekt waar je beide aan toe bent, maakt het denk ik niet uit hoe snel je aan kinderen begint. Ik denk echter wel dat er basiselementen zijn die je wel moet (leren) kennen, zoals die bad habits en slecht humeur momenten… Al denk ik dat je als je samen een koter op de wereld gebracht hebt, je elkaar weer totaal opnieuw moet leren kennen, denk ik toch: YES, je moet elkaar als stel goed (leren) kennen als je aan kinderen begint.