Van partner naar papa. Waarom de context vervaagt.
We zitten met zijn viertjes aan tafel en zonder al te bewust ermee bezig te zijn, vraag ik M: “Papa, heb je een leuke dag gehad?” We hebben een gesprek met zijn vieren over hoe onze dag was, dus het past wel in de context van het gesprek. Maar toch schrik ik ervan. Want, waarom noem ik hem papa? Wil ik benadrukken dat de kinderen hem zo moeten noemen? Of zijn de kinderen een zo grote rol in onze relatie dat ik hem ook meer als de papa van mijn kinderen, dan als mijn partner ben gaan zien?
Van verliefd duo naar gebroken nachten
Als je net een relatie krijgt (en je bent net verliefd geworden) zit je nog in zo’n andere fase dan wanneer je denkt aan kinderen. Als stel* ga je als individu, maar ook samen, door veel verschillende fases heen. In onze relatie transformeerden wij (en menig ander duo) van verliefd koppel naar een stel dat samen de gebroken nachten overleeft en meer gesprekken heeft over praktische dingen dan over leuke. Dit schreef ik ook in mijn blog ‘hoe maak ik onze relatie weer wat minder praktisch?‘.
In een relatie leer je elkaar – soms snel, soms langzaam – kennen. Als je als stel verandert van jong en onbezonnen in de rol van ‘papa en mama’, kan dat voor je relatie best een grote verandering zijn en moet je elkaar opnieuw leren kennen. Dat gevoel kreeg ik bij M. en mij in ieder geval.
Zeker als je nét een kind hebt gekregen of zwanger bent en de hormonen gieren door je lichaam ben je meer bezig met overleven dan met verliefd zijn. Het is dan ook niet gek dat veel stellen het moeilijk hebben in deze eerste periode, toch?
* Ik realiseer me dat je veel varianten van ‘ouder zijn’ hebt tegenwoordig. De term ‘stel’ en ‘elkaar’ en ‘papa+mama’ gebruik ik hier voor het gemak, maar interpreteer deze in de breedste zin van het woord.
It’s just a fase
Welke leeftijd dan ook, in een periode zonder kinderen, heb je volgens mij drie verschillende focuspunten;
- anderen (vrienden/familie)
- elkaar
- jezelf (alles wat je ‘alleen’ doet; werk, sport ed.)
Zodra je kinderen krijgt, kun je het op twee manieren aanschouwen. Of het aandeel van die 33% ‘elkaar‘ gaat óók naar de kinderen. Of er komt nog een 4e bij, waardoor je 25% in plaats van 33% aan elkaar kunt besteden. Sowieso: minder tijd voor elkaar (en voor jezelf) dus..
- anderen (vrienden/familie)
- elkaar + kinderen
- jezelf
- + kinderen
Een voorspelbaar thuismens?
Maar naast het feit dat je een deel van je tijd in de ‘gezinsfase’ besteedt in plaats van met je partner alleen, verandert niet alleen de indeling van je tijd, maar ook je persoonlijkheid. Wat ik in mijn eerdere blog ook al aangaf, veranderden een paar dingen mij sinds ik moeder ben, wat dus ook betekent dat dit mij als partner veranderde.
Ik ben bijvoorbeeld wat voorspelbaarder geworden, wat ook voor M. de relatie niet per sé spannender maakt. Ook zit ik een stuk liever ’s avonds op de bank als thuismens en is dat zappen heel chill maar ook niet heel partner sociaal. Wel gezellig overigens. Qua intimiteit is het qua frequentie (niet qua kwaliteit) wat minder stevig geworden. Je bent vaker moe en uitgeput van werk + kinderen, tja, wat kan ik er nog meer van zeggen.
Eigenlijk denk ik dat we niet alleen op individueel niveau aan het overleven zijn, maar ook samen. Als je dat allebei beseft en blijft volhouden tot de tropenjaren voorbij zijn, dan komt uiteindelijk alles weer goed. En dan wordt die kus op het voorhoofd misschien toch weer die innige tongzoen 😉
Voorlopig noem ik M. gewoon wat vaker papa and I rest my case.