Stelling: als ouder moet je in dienst staan van je kind
Een wijs persoon wees me eerder in een reactie op mijn blog erop dat je als ouder in dienst staat van je kind. Wat ik denk is dat die persoon bedoelde dat je naar je altijd kinderen moet luisteren, dat je je leven moet wijden aan je kinderen, omdat je kinderen afhankelijk van je zijn en je nodig hebben. Ik vond het een erg interessante reactie, waardoor we hier ook een stelling van hebben gemaakt.
Ik wil Kobe en Vicky meegeven dat je bewust en gelukkig moet leven, of je nu in de rol van ouder zit of geen kinderen hebt. Zo denk ik erover. Ik sta op en zorg voor mijn kinderen, ik ga naar bed en zorg voor mijn kinderen, overdag zorg ik ervoor dat mijn kinderen het goed hebben door geld te verdienen 32 uur in de week en ’s nachts denk ik aan mijn kinderen terwijl ze liggen te snurken. Of ze worden wakker en dan ben ik er binnen een paar minuten bij. Maar ook zijn er momenten dat ik zelf een avondje uit ben, dat ik uit eten ga met M., dat ik mijn wenkbrauwen laat doen of dat ik een kopje koffie ga drinken met vriendinnen of mijn moeder.
Mijn leven wijden aan mijn kinderen? Zeker, dat doe ik al en graag. Mijzelf compleet opzij schuiven? Dat nooit. Ik wil mijn kinderen alle liefde van de wereld geven en heb alles voor mijn kinderen over. Als ‘in dienst staan van’ betekent dat je je eigen leven opgeeft voor je kinderen, dan is mijn reactie NO. Als ‘in dienst staan’ van je kinderen betekent dat je er voor je kinderen moet zijn, je voor ze moet zorgen wanneer zij dat nodig hebben, dan YES.
Ook ik werd meteen getriggerd door de reactie, te meer omdat die als een feit gepresenteerd werd: als ouder moet je in dienst staan van je kinderen. Klaar. Zo zwart-wit zijn weinig dingen in het leven denk ik, en (gelukkig!) heb je als ouder altijd een keuze of en, zo ja, in hoeverre je iets wilt doen of zijn.
In dienst staan van iemand klinkt in mijn oren onderdanig, alsof je een ingehuurde klusjesman bent die te pas en te onpas moet komen opdraven. Maar eigenlijk vertonen die klusjesman en ik, als moeder, best veel overeenkomsten. Ook ik kom ‘opdraven’ als er iets met mijn kinderen is. Het grote verschil is dat ik dat doe uit vrije wil, omdat ik ze zelf op de wereld gezet heb en ik het daarom als mijn verantwoordelijkheid beschouw om voor ze te zorgen. Dat is wel iets anders dan ze continu op hun wenken bedienen en bij het minste of geringste alles voor ze oplossen, want daar ben ik ook geen voorstander van – het is juist jouw taak als ouder om ze ook zelfstandig te leren zijn (in kleine stapjes).
Frederieks mening over ‘je leven voor ze opgeven’ vind ik ook interessant. Ik weet niet of ik het daarmee eens ben, want in zekere zin geef je je oude leventje zoals je dat kende automatisch al op op het moment dat je moeder (of vader) wordt. Sommige elementen ervan kun je behouden, natuurlijk, en dat doet de ene ouder dan ook meer dan de ander, maar – om even op de stelling terug te komen – denk ik toch YES, als ouder moet je in dienst staan van je kinderen. Zeker als die kinderen nog klein zijn. En hopelijk voelt dat dan niet als een opoffering, maar is het iets dat je (meestal) graag doet. Zo ervaar ik het althans.