“Mama het is een beetje teveel vandaag.” hoe mijn kleuter alles opkropt. En dit snapt.

Afgelopen maandag kwam Kobe thuis van de buitenschoolse opvang. Op een dag zoals deze heeft hij school en BSO erop zitten en heeft hij met twee groepen kinderen te maken gehad. Uitgeblust en tegelijk vol adrenaline stormt hij op zo’n middag de huiskamer binnen terwijl ik sta te koken (M. heeft hem opgehaald, want dat kan dan wel weer tot 18.30) om te vragen wat we gaan eten. “Hoi Kobe” is dan standaard mijn reactie, omdat ik vind dat hij eerst netjes gedag moet zeggen voor we overgaan op de rest van de gesprekken.

Maar deze maandag was het anders dan alle maandagen. Zijn schouders hingen, zijn adrenaline was aanwezig maar enigszins mineur gesteld en hij ging gelijk in de speelhoek op de grond zitten met een boekje. Niet dat positieve gehuppel zoals die weken ervoor.

Tijdens het eten komt de eerste uitleg. Wat je uitleg noemt trouwens..

“Ik moet eigenlijk iets zeggen, maar ga het niet vertellen.” 

“OK”

M. en ik kijken elkaar aan. We weten dat we hem de tijd moeten geven om dit te zeggen, wanneer hij dat wil. Maar we zijn ook wel erg nieuwsgierig. We eten weer door, volgens mij aten we aardappelroosjes, pompoen en kipstokjes en Kobe zat daar flink van te smullen. Geen moment van aandacht meer op wat hij eerder zei.

Een uurtje later (19.15) breng ik hem naar bed. Al voordat we naar bed gaan stompt hij me erg hard in mijn buik omdat ik de televisie uit zette. Zo agressief heeft hij nog nooit gedaan en ik schrik er best wel van. Ik heb serieus pijn in mijn buik en was echt in shock dat hij steeds groter wordt en me dus echt pijn kan doen. Er kwamen zelfs tranen in mijn ogen. Weet niet meer helemaal zeker welke emotie daarvoor zorgde (pijn of shock). Mijn teleurstelling en shock kwam bij hem aan en stilletjes loop ik met hem omhoog.

Zelfs toen ik aangaf dat ik hem geen verhaaltje meer ging voorlezen omdat ik vond dat hij dat niet verdiende, deed hij nog steeds vervelend.

Ik heb hem in bed (eindelijk) en ga bij hem zitten. Ik vertel hem rustig:

“Kobe, wat je net deed, deed me echt pijn. Ik heb pijn in mijn buik en ben er ook verdrietig om. Ik snap dat je het vervelend vindt dat ik de TV uitdeed, maar dat is geen reden om me pijn te doen. Snap je dat? Ik ga je nu geen verhaaltje meer lezen. Je gaat maar gewoon slapen. Denk er maar over na.”

Toen kwam hij terug met iets wat ik toen niet (meer) verwachtte:

“Mama, het is gewoon een beetje teveel vandaag.”

Dat is natuurlijk een signaal dat een moeder oppakt en dan niet de kamer uit loopt. Ik ga weer bij hem zitten en vraag hem wat hij precies bedoelt.

“Nou, (en daar kwam het), R. heeft in mijn lip geknipt vandaag. Toen ik buiten speelde maakte ik een mooi kruiszand (geen idee wat dit was of betekende maar ik knikte maar), maar L. maakte dat kapot. Ik was zo boos. En toen ging hij naar de juf en dat vond ik stom.”

“En bij de BSO heb ik toen ook nog de schommel tegen m’n mond aan gehad.”

Wow, oké. Hij heeft dus echt iets meegemaakt en vertelt me ook nog eens dat het hem dus wat teveel wordt. Ik was echt onder de indruk. En dan natuurlijk vooral over de opmerking dat het hem allemaal echt wat teveel werd…

*Foto’s door Ayla Maagdenberg