Echt? Alweer? Dit had ik onderschat aan het moederschap.

Natuurlijk heeft elke vrouw een bepaald beeld bij het moederschap wanneer ze zwanger is. En natuurlijk weet geen enkele vrouw hoe het écht is, totdat de baby(‘s) er daadwerkelijk is of zijn. Toen ik voor het eerst zwanger was, heb ik niet echt stilgestaan bij hoe mijn leven zou veranderen. Ik liet het maar over me heen komen, wat aan de ene kant best naïef, maar aan de andere kant ook juist best fijn is – als je er relatief ‘blanco’ instapt, kan het ook niet tegenvallen. Nu was Elia sowieso een makkelijke baby, dus over het algemeen is het me meer meegevallen dan tegengevallen.

Het eerste jaar met twee kinderen was daarentegen precies andersom. Destijds had ik weliswaar een realistischer beeld van hoe het leven met een kind eruit ziet, maar niks of niemand had mij kunnen voorbereiden op het leven met een huilbaby. Dat waren toen, maar ook achteraf, echt een paar héle pittige maanden.

Waar nu gelukkig niks meer van te merken is… Een aantal dingen die ik (zwaar) had onderschat voordat ik moeder werd:

Hoe veel weinig slaap je krijgt

Natuurlijk, een pasgeborene moet om de zoveel uur gevoed, dag en nacht. Dat wist ik heus wel. Maar na een tijdje, laten we zeggen een jaar, dan slapen ze door, en kun jij gewoon weer acht uur achter elkaar slapen. Toch? Hahaha. Nee. Ja, soms, als je geluk hebt. Als je pech hebt wordt je tweejarige ook elke nacht nog wakker, en wil je vierjarige bovendien ook nog wel eens een slokje drinken, blijkt hij ineens op wonderbaarlijke wijze ergens (al dan niet fantoom)pijn te hebben, of blijkt zijn deken ineens niet goed te liggen. Allemaal #firstworldproblems die mama midden in de nacht moet komen oplossen – soms wel 4, 5 keer per nacht. Slaap, en het belang van een goede nachtrust, had ik absoluut onderschat. Misschien ook omdat ik niet heel goed tegen onderbroken nachten kan. En ook niet tegen de dingen die mensen dan zeggen.

Dat je wél vies kan zijn van je eigen kinderen

Je bent niet vies van je eigen kinderen, heb ik iemand wel eens horen verkondigen. Nou, ik weet niet hoor, maar als ik tot aan mijn polsen onder de diarree zit, als er kots mijn decolleté in druipt of als er slijmerige draden snot aan mijn shirt afgeveegd worden (allemaal echt gebeurd), dan vind ik dat hartstikke ranzig. Of het nou van mijn eigen kinderen is of van die van een ander. Ik vind het iets minder erg als het mijn eigen kinderen zijn, in die zin dat ik het wat meer gewend ben en weet hoe ik het het snelste schoon kan maken, maar de viezigheid die ze kunnen produceren ging ook echt mijn verwachtingen te boven en bleek niet zo’n topcombinatie met mijn lichte vorm van smetvrees…

Dat sommige dingen zo lang duren of zo vaak voorkomen

Neem een driftbui bijvoorbeeld. Wist je dat die wel een halfuur kan aanhouden? Ik niet hoor. Of weggaan. Niks te even snel je sleutels pakken en lopen. In plaats daarvan moet er eerst een kwartier gedebatteerd worden over wie welke sokken en schoenen aan wil, waarbij de kleuter gerust drie keer van mening verandert, daarna moet er bovendien nog een heel toneelstuk opgevoerd worden voordat ze hun jas accepteren aan te doen, waarna je de rits niet dicht kunt doen omdat ze alweer weggerend zijn. En dan heeft de dreumes ook nog net gepoept en willen ze ineens toch nog iets drinken, terwijl je dat drie minuten geleden al had voorgesteld maar er toen niemand reageerde. En o ja, heb je wel een luier bij je, voor het geval dat?

Dat het 24/7 doorgaat

En dit punt, dat eigenlijk, met wat logisch nadenken, toch juist het makkelijkst voor te stellen had moeten zijn, had ik ook echt onderschat. De mentale moederlast die je erbij krijgt. Het feit dat je altijd, 24 uur per dag, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar, met ze bezig bent. Ook wanneer ze niet letterlijk bij je zijn. Ook wanneer je met je vriendinnen zit te eten. Ook wanneer je op je werk bent. En ook wanneer je er helemaal geen zin in hebt – bijvoorbeeld door 1 van de eerder genoemde punten.

Ik ben me ervan bewust dat ik in dit lijstje alleen de minpunten opnoem. Natuurlijk werd ik ook in positieve zin verrast, bijvoorbeeld door het alomvattende gevoel van onvoorwaardelijke liefde dat ik vanaf de eerste seconde voor ze voelde, en natuurlijk voel ik me in totaliteit gelukkiger en completer dan ik me ooit zonder hen gevoeld had. Maar niet op het specifieke moment dat er over me heen gekotst wordt ;).

*Foto’s door Ayla Maagdenberg