Stelling: een kind heeft af en toe straf nodig
Soms werkt het goed om een kind op een wat indrukwekkender manier te laten weten dat iets niet hoort. Dat gebeurt bij ons in huis af en toe door Kobe of Vicky met een dreigender gezicht en toon aan te spreken. Of hun arm of schouder wat steviger vast te houden, zodat ze merken dat het wel echt menes is. Bijvoorbeeld nadat Kobe voor de derde of vierde keer zijn zusje slaat of zijn servet/bord/lepel op de grond gooit, terwijl we hem gewaarschuwd hebben. Of wanneer Vicky haren trekt (ja, dat doet ze tegenwoordig).
En ook straf – als je het zo mag noemen – komt heel af en toe voor. Als Kobe echt te ver gaat, zetten we hem wel eens op de trap; ‘om even na te denken’. Al gaan we dan snel weer naar hem toe om te vragen of zijn denken klaar is en hem uit te leggen waarom hij daar zit.
Straffen kán op die manier vind ik wel, mits (vind ik) het gekoppeld is aan uitleg, afspraak maken (kijken of ze het hebben begrepen) en weer ‘vriendjes worden’. Straf is niet iets wat in je checkboekje moet staan, zo van, dat móét ik mijn kind hebben gegeven. Anders klopt het niet of is het kind niet ‘af’?! Dus: NO een kind heeft niet af en toe straf nódig.
Mijn kinderen krijgen wel eens straf wanneer ze, net als die van Frederiek, te ver gaan. Te ver gaan vind ik dan bijvoorbeeld slaan, duwen, eten op de grond gooien of onbeleefd zijn. Elia wordt dan soms op de gang gezet (al ben ik eigenlijk geen fan van de zogenaamde time-out, maar soms weet ik het ook niet meer), en beiden worden streng toegesproken of inderdaad wat steviger vastgepakt.
Echte ‘straf’ heeft een kind volgens mij nooit nodig, maar een kind moet wél op een of andere manier leren wat gewenst gedrag is en wat niet. Want ieder kind zoekt de grens op. En ieder kind moet leren waar die grens ligt. Ik ken ouders die opvoeden zonder straffen, maar met veel uitleg, en heel veel geduld. Daar heb ik bewondering voor. Kortom, ik vind ook NO: een kind heeft straf niet nodig.
*Foto’s door Ayla Maagdenberg
Leuk om jullie ervaringen te lezen. Mijn oudste moet af en toe even op de bank zitten om tot rust te komen, als hij te wild doet (meestal met zijn zusje).
Soms verplaatsen we hem naar zijn bed. Hij moet dan even uit de situatie gehaald worden. Daarna gaat het vaak weer goed.
Mijn jongste is 1,5 en trekt aan haren, slaat bij voorkeur haar moeder in het gezicht en gooit dagelijks een paar borden met eten op de grond. Dit allemaal met een grote glimlach. Ik heb het idee dat straf geven bij haar nog geen zin heeft (we hebben het overigens niet geprobeerd), maar ik kijk uit naar de dag dat ze luistert naar het woordje ‘nee’. Al vermoed ik dat dat nog héél lang kan duren 😉
Ha Sanne, op de bank zitten vind ik een mooie ‘straf’, een fijne plek om tot rust te komen. Als dat voor jouw kindje werkt, top toch? Even uit de situatie stappen is inderdaad iets wat ik thuis ook wel zie als iets dat werkt. Een anderhalf jarige die niet naar ‘nee’ luistert? hehe dat is gek 😉 Ook ik vraag me af hoe ik dat bij Vicky (bijna 2) voor elkaar ga krijgen.. dat moment gaat groots gevierd worden!