Filmreview ‘Otherhood’ – Leren leven zonder je kinderen.
Geen mothers maar others.
Zo voelen Carol, Gillian en Helen zich wanneer ze op moederdag bespreken wat hun inmiddels volwassen zoons ze gestuurd hebben. Namelijk: niks. Nou ja, 1 moeder ontving een sms’je. De andere twee moeten maar genoegen nemen met de wetenschap dat hun zoons heus nog steeds wel om ze geven en aan ze denken, ook al laten ze dat niet blijken. Maar eigenlijk zit het ze geen van allen echt lekker. Ze besluiten het er niet bij te laten zitten en stappen in de auto, vastbesloten om weer deel uit te (gaan) maken van het leven van hun kinderen.
De film Otherhood werd mij aanbevolen door Netflix en hoewel ik zelden films kijk (want ik val in slaap – zeg alsjeblieft dat dit herkenbaar is…) leek deze me wel het kijken waard.
Next level loslaten
Als het als ouder je doel is om je kinderen onafhankelijk te maken, dan is dat deze drie vrouwen goed gelukt. Een beetje te goed zelfs. Ze verlangen naar een betere band met hun zoons, maar om een of andere reden kenmerkt hun relatie zich nu door een gebrek aan interesse en contact. Hoe dat zo gekomen is, dat komen we niet te weten. Er zijn geen flashbacks waarin we het ‘mis’ zien gaan, wat de film mijns inziens wel meer diepgang gegeven had. Is er überhaupt wel iets mis en zijn de drie jongemannen ongevoelige klootzakken – of zijn hun verwachtingen misschien te hoog en is dit nu eenmaal wat er gebeurt wanneer je kinderen op eigen benen kunnen staan?
Drie verschillende moeders, drie verschillende zoons
Leuk vond ik de verschillen tussen de vrouwen als moeder, en hun zoons. Elke moeder had een eigen manier van omgaan met haar zoon. De softe, supportive moeder versus de conflictzoekende moeder. Ze voed(d)en elk op een andere manier op, en hun zoons reageren dan ook anders op het weerzien met hun moeder – waarbij geen van allen overlopen van enthousiasme… In de scènes waarin Daniel, Paul en Matt plotseling oog in oog staan met hun moeders, voel je de ongemakkelijke spanning. Tegelijkertijd is het best grappig, zoals wanneer Gillian haar zoon verwijt dat hij niks voor haar heeft gedaan op moederdag. “I texted you!“, sputtert hij tegen, waarop zij zegt: “I birthed you!”
Happily ever after
Uiteindelijk is Otherhood een Amerikaanse feelgoodmovie. Alles komt goed, ze leven nog happily ever after. En dit weet iedereen ook al voordat de film begint. Er zitten wat grappige scènes in, en de film roept vragen op. Over opvoeding, over uit elkaar groeien, over de balans tussen accepteren en je actief met het leven van je kinderen bemoeien (en in welke mate dan).
De gedachte dat er een tijd gaat komen dat ik Elia en/of Noël een week lang niet zal spreken of zien, vind ik heel moeilijk voor te stellen. Ik word daar ook een beetje verdrietig van. Maar toch zal die dag waarschijnlijk ooit aanbreken. En dan zal ik zeggen (of denken) wat Carol ook tegen haar zoon Matt zegt: “You know who you are without me. I need to know who I am without you“.
Eindscore:
★ ★ ★ ★ ★