“Help, mijn kinderen luisteren niet.” Over overwicht en dit niet hebben.

Ik sta voor het goal. Acht jongens van een jaar of elf staren me – of eigenlijk niet – aan en zitten op de rand. Ze blijven kletsen, ik met mijn hoge stem, kleine gestalte, kom op een of andere manier niet binnen. Lachen. Dat deden ze. Klieren, geinen, geen enige aandacht voor de oefeningen die ik uitleg of de vragen die ik stelde. Ik probeerde mijn stem te verheffen maar daar wordt het gelach richting mij alleen maar groter van en het gênante gevoel ook.

Richting Kobe en Vicky merk ik dat mijn overwicht het ook soms af laat weten. En ik doe zo mijn best.. Doe ik teveel mijn best misschien?

Kinderen aanspreken met een rustige en vriendelijke toon, dat is mijn streven. Soms lukt dat en soms ook niet. Maar zodra M. ook maar praat, heeft hij autoriteit en luisteren de kindjes naar hem.

Waarom heb ik dat niet?

Wat speelt mee in het wel of geen overwicht of autoriteit hebben? Is dat een bepaalde gevoeligheid in mijn stem of juist een zwaarte die mist? Of zijn er teveel dingen, mensen of gevoelens waar ik me mee bezig houd tijdens het de kinderen terecht wijzen?

Ik zet even wat van mijn kenmerken op een rijtje:

1) Nadenken – Ik ben teveel bezig met hoe mijn kinderen mij als moeder zien. Op dat moment dan misschien ook. Meer dan waarom ik hen terecht wijs. Dat zien zij vast, of voelen ze, waardoor mijn ‘gebiedende toon’ wat minder krachtig is?

2) Emotievol – Het verbergen van mijn emoties is iets wat ik altijd moeilijk heb gevonden. Zien mijn kinderen dat ook?

3) Faalangst – Ergens ben ik bang dat het niet lukt, dat ze niet luisteren. Wat ook een vicieuze cirkel is, omdat zij waarschijnlijk die angst ‘ruiken’, waardóór het ook niet lukt.

4) M. – Tja, als M. hier van nature al beter in is, voelen de kinderen dat ook en zal ik altijd een treetje lager staan.

En kan ik dat leren?

@Carmen, heb jij als lerares nog tips?

*Foto door Ayla Maagdenberg