Stelling: intuïtie is belangrijker dan kennis als ouder
Mijn gevoel zegt dit en mijn gevoel zegt huppeldepup. Gedurende mijn rol als moeder – en eigenlijk mijn leven lang al – ga ik in veel situaties op mijn gevoel af. Mijn intuïtie vind ik dan ook vaak belangrijker dan hoe het met mijn kennis gesteld is.
Ligt dat dan aan hoe ontwikkeld mijn kennis op bepaalde gebieden is? En de vraag is dan ook of ik mijn intuïtie belangrijker vind op de momenten dat ik kennis te kort kom, lijkt me. Situaties inschatten en keuzes maken doe ik misschien wel vaker op intuïtie, dat betekent niet dat ik dit per se belangrijker vind. Ik denk dat dit juist een gouden duo is. Het is belangrijk om niet alleen maar op je gevoel af te gaan als onderzoeken – wetenschappelijk of niet – iets totaal anders zeggen. Daarnaast denk ik ook dat als uit andermans ervaringen én onderzoek blijkt dat iets slecht is voor je kind, je dit zeker in overweging dient te nemen. Ook al zegt je gevoel iets anders.
Mijn antwoord neigt dus toch naar NO, intuïtie is niet belangrijker in het moederschap dan kennis. Vice versa geldt dat voor mij dus net zo.
Kennis is macht. Die uitdrukking is er niet voor niks. Als je ergens veel over weet, helpt dat in heel veel opzichten. Je kunt dan beter (bewuster) keuzes maken, en die keuzes onderbouwen. Tegenover anderen, of tegenover jezelf. Of je behoefte hebt aan deze kennis, hangt af van wat voor persoon je bent. En er zijn ook verschillende manieren om aan kennis te komen.
Ik heb vriendinnen die naar informatie-avonden over opvoeding gaan, of die op online fora zitten en zich daar in discussies mengen. Mijn eigen voorkeur gaat uit naar het lezen van boeken. Mijn hele leven lang lees ik al graag boeken, en de laatste tijd heeft mijn stapel opvoedliteratuur zich in rap tempo uitgebreid (ook omdat ik het leuk vind om recensies hierover te schrijven). Ik vind het heel interessant om te zien welke denkbeelden, inzichten en tegenstrijdigheden er allemaal bestaan over het ouderschap. De een vindt dit, de ander dat, en allemaal hebben ze wel een argument waarom dat zo is. Ik ‘gebruik’ deze boeken dus niet om klakkeloos kennis uit over te nemen, maar meer om mijn eigen mening te vormen en na te denken over wat ik zelf doe of zou doen en waarom. Soms komt het ook voor dat ik mijn aanpak aanpas aan de hand van iets dat ik gelezen heb. Ik ben dan wel een moeder, en daarmee een expert op het gebied van m’n eigen kinderen, maar deskundigen op het gebied van opvoeding zijn dat ook niet voor niks, dus ik hecht ook waarde aan wat zij onderzocht hebben.
Intuïtie lijkt volgens mij vaak een goede raadgever, maar intuïtie kan er ook naast zitten. En dat geeft niet. Maar het lijkt me wel goed om je daar bewust van te zijn. Ik denk dat ik de meeste beslissingen over mijn kinderen neem op basis van intuïtie. Lekker tegenstrijdig, denk je nu misschien? Maar nee. Zoals ik het zie zijn de twee (intuïtie en kennis) complementair. De een kan niet zonder de ander. En wat de onderlinge verhouding dan is, dat verschilt per ouder. NO op de stelling.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
Mag ik hier nog op reageren? 😀
Ik vind intuïtie wel belangrijker dan kennis. Ik heb heel veel gelezen en soms wou ik dat ik dat wat minder had gedaan zodat ik beter naar mijn gevoel kon luisteren in plaats van rekening te houden met die kennis. Ik weet nu bijvoorbeeld best veel over slapen maar ik merk dat ik dan soms denk: het moet nu zus of zo want dat hoort zo, dat heb ik gelezen. Terwijl ik dan niet kijk naar wat mijn kindje nodig heeft en wat mijn eigen gevoel zegt. Om een concreet voorbeeld te geven: er wordt vaak gezegd dat je je baby “drowsy but awake” in bed moet leggen, dat hij niet in je armen in slaap mag vallen maar dat hij moet beseffen dat hij in zijn bedje ligt en dan op eigen houtje in slaap moet vallen. Ik hield daar erg aan vast terwijl dat voor mijn kind niet werkt en het gaan slapen echt altijd een struggle is op die manier. Daarbij gaat het ook in tegen mijn gevoel en wil ik mijn kindje gewoon laten ontspannen en helpen in slaap vallen.
Ik vind zelf kennis ook iets ‘relatief’ (das misschien niet het goeie woord). Het hangt er allemaal maar van af welke bronnen je gebruikt of wat je toevallig onder ogen krijgt. Daarnaast kan het verwarrend werken als je tegenstrijdige dingen leest. Ook ja, je mag nog zoveel kennis hebben maar als het dan bij jou niet werkt dan raak je daar misschien ook onzeker van (ik toch). Je gevoel is er altijd en dat kan eigenlijk nooit mis zijn.
Hoi Irene, zeker, juist leuk dat je aan het reageren geslagen bent! Ik snap wel wat je bedoelt, als je te veel vasthoudt aan hoe het moet (zou moeten) dan kan je daar onzeker van worden. Ik ‘gebruik’ kennis dan ook niet in die zin dat ik kijk naar hoe het zou moeten, maar meer om alle verschillende manieren te bekijken die er bestaan, om vervolgens mijn eigen keuze daarin te maken. Die dan wel weer intuïtief is. Maar soms lees ik dingen die niet eens bij mij opgekomen waren en die ik op zich wel het proberen waard vind. Overigens vallen mijn kinderen NOOIT in hun eentje in slaap haha! En kennis is zeker relatief en ook erg tijdgebonden, zo hadden ze 50 jaar geleden überhaupt nog nooit van de attachment theory gehoord en is die nu best populair. Of je gevoel nooit mis kan zijn, weet ik niet. Je gevoel kan er – net als een bepaalde theorie – wat mij betreft ook best een keer naast zitten.