Als een koning op zijn troon. Dit is de beste zitplaats voor je kind aan tafel.

Wanneer je een baby krijgt, en je die baby op een gegeven moment hapjes moet gaan voeren (of à la Rapley zelf laat eten), is het vaak – bij een vierkante of rechthoekige tafel – logisch om de kinderstoel aan het hoofd van de tafel te zetten. Mama aan de ene kant, papa aan de andere kant. Zo is de kans het grootst dat je zelf ook nog tijd hebt om de lepel af en toe naar je eigen mond te brengen in plaats van alleen maar naar die van de kleine dictator. Bij ons thuis is het nog steeds zo: de kinderstoel, met daarin Noël, staat aan het hoofd van de tafel. Links naast hem zit ik. Rechts naast hem (en dus tegenover mij) zit Elia. Rechts van Elia zit tot slot mijn vriend.

Deze tafelopstelling leidt bij iedereen tot grote vreugde, zoals je wel kunt zien. Noël is blij omdat hij zowel zijn grote broer als zijn moeder dichtbij zich heeft, Elia is blij omdat hij naast papa zit. En mocht iemand hulp nodig hebben bij het eten, dan is er altijd een ouder vlakbij (namelijk: ernaast) om die te geven. Toch is wat wij doen helemaal fout, aldus Miriam van Kreij. In het artikel ‘Orde aan de eettafel‘ vertelt zij wat de beste zitplaats voor je kind(eren) aan tafel is en waarom.

Vaste volgorde in het gezin

Volgens Van Kreij heeft ieder gezin een volgorde die rust geeft: ‘De ouders vormen de basis, dus die moeten naast elkaar zitten: vader met moeder aan zijn linkerhand. Daar tegenover komen de kinderen, in volgorde van leeftijd en – belangrijk – met de klok mee, niet andersom.‘

Wat win je met een dergelijke tafelopstelling? Volgens de auteur veel. Niet alleen zijn papa & mama meer een paar (en zitten ze dus niet alleen letterlijk meer op 1 lijn), maar ook voelen de kinderen zich echt kind.

(Alles in) orde aan tafel

Ook bij het ‘gezellige’ familiemoment aan tafel zijn er grenzen. En ouders doen er volgens Van Kreij goed aan om die met enige strengheid te bewaken. Nog zoiets waar wij niet in uitblinken. Met name sinds Noël ‘los’ op zijn Tripp Trapp stoel zit – dus zonder tuigje – is het bij het eten een komen en gaan. Letterlijk. Elia blijft meestal nog wel zitten, maar Noël is enorm snel afgeleid en gaat dan bijvoorbeeld auto’s pakken en spelen, terwijl zijn bord nog lang niet leeg is. Nu hoeft hij zijn bord van mij ook niet leeg te eten, maar het moet ook niet zo zijn dat hij te pas en te onpas weer bij ons komt zitten om aan een volgende eetronde te beginnen. En zo gaat het nu soms wel.

Marij Wijten stelt dat je kinderen niet kunt dwingen om te eten, maar dat je ze wel kunt dwingen om te blijven zitten. Zo lang als jou zelf prettig of acceptabel lijkt. Pegagoge Emmeliek Boost en Wijten geven de volgende tips om het gezellig doch duidelijk te houden aan tafel:

• Spreek af hoe lang je wilt dat kinderen aan tafel blijven zitten. Je kunt daarvoor bijvoorbeeld een wekker gebruiken. Spreek af dat je de borden na twintig minuten van tafel afhaalt, ook als ze niet leeg zijn. Wie nog honger heeft, heeft pech.
• Hanteer een positieve aanpak: gebruik humor, negeer gezeur over ‘vies’ eten en reageer alleen op datgene wat je kind goed doet en vergroot dat uit.
• Leg kinderen uit wat de bedoeling is. Dit kan zelfs bij jonge kinderen door een stappenplan te tekenen. Een glas kan daarbij bijvoorbeeld symbool staan voor het einde van de maaltijd – dit is een vriendelijker en tevens makkelijker te manipuleren manier dan een wekker zetten (als ouder kun je je glas immers in een minuut opdrinken als je wilt).

Een positieve sfeer heerst er bij ons sowieso wel, dus dat is geen probleem. Aan de opstelling, waarbij onze kleine dictator als een koning op zijn troon aan het hoofd zit, valt nog wel iets te verbeteren. Ik denk dus dat we Noël binnenkort gaan verplaatsen. Dan mag hij naast zijn grote broer zitten, en tegenover ons. Ik ben heel benieuwd of dat, samen met het strenger zijn op de blijven-zitten-regel, gaat zorgen voor rustigere avondmaaltijden…