Stelling: het consultatiebureau maakt nieuwe ouders onzeker
Wederom kan ik alleen spreken vanuit mijn eigen ervaring met het consultatiebureau (door sommige mensen grappend ‘consternatiebureau’ genoemd). En die is overwegend positief. Met Elia is er nooit enig probleem geweest, hij groeide juist heel goed voor een kindje dat te vroeg geboren is. Met Noël daarentegen was er vrij gauw stront aan de knikker. Eerst kwam hij niet snel genoeg op zijn geboortegewicht, wat mij deed twijfelen aan de borstvoeding, of dat wel goed (genoeg) ging. Daarna huilde hij urenlang, wat mij deed twijfelen aan zijn algehele gesteldheid – en aan mezelf.
Toen ik met Noël bij het consultatiebureau kwam en hij gewogen werd, zei een wat oudere vrouw terwijl ze zorgelijk keek: “Hmm, hij is niet zo veel aangekomen. Dit moeten we wel in de gaten gaan houden!” Op zich een prima, informatieve zin, niets mis mee. Maar zeg dit tegen een vrouw die nog allerlei hormonen door haar lichaam heeft razen, die enorm vermoeid is én die zich bovendien toch al afvraagt of ze het wel goed doet, en je begrijpt dat je onzekerheid in de hand werkt of versterkt. Door die ene opmerking van die ene vrouw overwoog ik met borstvoeding te stoppen (niet alleen maar daardoor hoor, ook omdat ik non stop last van stuwing had…). Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, maar het had mij erg geholpen als ze dezelfde informatie had gegeven op een wat vriendelijkere, bemoedigendere toon. Zo van: “Hmm, ik zie hier dat hij niet zo veel is aangekomen. Dat zie je wel vaker, en waarschijnlijk komt het vanzelf wel weer goed, maar we gaan het wel even in de gaten houden.”
Dit is natuurlijk puur toeval, je weet niet wie je op welk moment treft. En toen ik vermoedde dat Noël verborgen reflux had, had de lieve verpleegkundige heel adequaat gehandeld, waar ik haar nog steeds dankbaar voor ben.
De ene ouder vindt het superfijn om zijn kind in tabellen en grafieken te kunnen vergelijken met ‘het gemiddelde kind in Nederland’, van de andere ouder hoeft dat niet per se. Ik behoor denk ik tot de laatste groep. Het hoeft van mij niet, ik vertrouw liever op wat ik zelf zie en ervaar, maar dat is soms moeilijk als (nieuwe) ouder. En dan is het wel fijn als er deskundigen in de buurt zijn aan wie je je vragen kunt stellen. Die deskundigen kunnen misschien soms botter zijn dan je zou willen, en ze kunnen ook fouten maken (het zijn net mensen…), maar uiteindelijk zijn ze er om je te helpen. Lang verhaal kort: NO, het consultatiebureau maakt ouders – als het goed is – niet onzeker.
Als je net moeder (of vader) bent weet je nog vrij weinig. Er zijn wel bevallingscursussen maar niet echt opvoedingscursussen of ‘hoe kom ik de eerste weken door’-workshops. Nieuwe ouder hebben natuurlijk wel vriend(inn)en, opa’s, oma’s of Google om op te vertrouwen als ze ergens over twijfelen, maar verder tasten ze in het duister.
Nog moeilijker als je in een situatie beland, zoals ik met Kobe, waarin je niet zeker weet of hij oké is. Kobe huilde heel erg veel en was erg onrustig. Toen ik bij het consultatiebureau kwam dacht ik nog dat dit normaal was en heb ik niet eens iets durven zeggen over zijn gehuil. Ik heb daar met grote wallen – en een natuurlijk op dat moment best relaxte Kobe gezeten – de vragen beantwoord die ze stelden. ‘Ja, mevrouw, nee, mevrouw’. Ik had elk van die gesprekken het gevoel dat de dokter simpelweg een vragenlijstje afging, maar niet écht even in mijn ogen keek en probeerde aan te voelen of alles wel goed was.
Pas toen ik door een vriendinnetje doorverwezen werd naar een ostheopaat kwam ik erachter wie/wat het probleem was. Zij heeft die spanning en onrust bij Kobe wel weg weten te halen en probeerde wel verder te kijken dan alleen te luisteren naar de dingen die ik zei.
Heeft het consultatiebureau me dus onzeker(der) gemaakt? Misschien niet nog meer dan ik al was. Dus ben ik het eens met de stelling? Hmm, NO, het consultatiebureau maakte mij als ouder niet per sé onzeker(der), maar nam het dus ook niet weg. Ze handelen naar de bekende weg en blijven toch enigszins oppervlakkig kijken naar nieuwe ouders. Terwijl ze – net als de modernere basisschool – echt naar het individu moeten gaan kijken. Psychologen bijna…
*Foto door Ayla Maagdenberg