
Stelling: een kind wordt zindelijk wanneer hij of zij eraan toe is
In mijn geval is Kobe mijn enige referentie. Het zindelijk worden van Kobe ging erg soepel. Ik was zwanger van Vicky en had geen zin, tijd, energie om hiermee bezig te zijn. Wel merkte ik dat Kobe er zelf al best aan toe was om geen luiers meer te dragen, waardoor ik wist dat zindelijk worden dichtbij was. Toen Vicky een maand was en ik nog aan het genieten was van mijn verlof, leek het me een goed idee om dit idee thuis en bij de crèche te opperen. Ik kwam Kobe brengen en gaf aan dat ik het tijd vond om te oefenen door hem geen luier aan te doen. Reactie van de crèche? ‘Hier draagt hij al een hele tijd geen luier meer hoor. Hij gaat gewoon naar de wc met de andere kindjes.’
OK, bij hem is het dus redelijk vanzelf gegaan. Ik denk ook dat Kobe er rondom mijn bevalling ook echt al aan toe was. Ik heb niet maanden met potjes moeten oefenen of hem moeten pushen om op tijd zijn plasbehoefte aan te geven. Wat dus inhoudt dat we het redelijk aan hem over hebben gelaten dus.
Laatst las ik in Ouders van Nu over een ouder die haar baby met zeven (!!) maanden al pushte om te plassen op het potje. Dat kind kon net lopen.. Maar echt door twee weken op vakantie te gaan en telkens alles ondergeplast te hebben, had ze het na die twee weken wel voor elkaar. Is dat fijn of gezond? Zouden kinderen niet zelf in hun ontwikkeling een goed moment hebben (rond 2/3 jaar oud), dat zij toe zijn aan de mentale stap om dat specifieke deeltje in de hersenen, dat gekoppeld is aan de blaas, te kunnen aansturen? En ook met woorden te kunnen aangeven dat ze die behoefte hebben? Maakt het wat mij betreft allemaal een stuk rustiger en fijner voor hen ook, om het dus aan de kinderen over te laten. Mijn reactie is dus YES, een kind wordt zindelijk wanneer hij/zij eraan toe is. Het kán misschien met veel moeite anders, maar ik denk wel dat dit de beste strategie is.
Eerder stoppen met luiers dragen zou trouwens wel schelen in kosten…. Misschien met Vicky (1 jaar en 9 maanden) toch maar aan beginnen?;)
De afgelopen tijd heb ik online verschillende verhalen over het zindelijkheidsproces gelezen. Van dreumessen van 1 jaar die door hun moeder 7856 per dag op het potje gezet worden om het zindelijk worden maar te stimuleren, tot kleuters bij wie het een strijd – tot tranen aan toe – wordt om ze toch alsjeblieft zindelijk te krijgen voordat ze naar de basisschool moeten. De ene moeder zegt dat ouders die er niet bewust mee aan de slag gaan, luie ouders zijn, terwijl de ander vindt dat zindelijkheidstraining helemaal geen zin heeft zolang het kind zelf niet aangeeft naar de wc te willen of moeten. Tel daarbij op dat kinderen vroeger, in de goede oude tijd (;)), inderdaad op een stuk jongere leeftijd zindelijk waren dan nu en je vraagt je toch af: zijn we als ouders nu misschien té laks geworden?
Elia was zindelijk toen hij net 3 jaar was. Ik heb geen idee of dat vroeg of laat is, voor ons (en voor hem) was de timing goed. Of hij eraan toe was, dat denk ik dus wel, maar het was absoluut niet zo dat hij het zelf aangaf. Ik schreef dat destijds ook in mijn blog erover:
‘Wacht totdat je kind het zelf aangeeft’, las ik soms. Nu ken ik Elia langer dan vandaag, en ik wist dat hij het helemaal prima vond om voortdurend een luier te dragen. Lekker veilig en vertrouwd. Wachten tot ik een ons woog en Elia meerderjarig was, leek me daarom een slecht idee.
Ik ben dus heel bewust begonnen met zindelijkheidstraining. Beloningskalenders, Cars-stickers en een zingend potje, je kon het zo gek niet bedenken of we hadden het. Was hij er eerder ook al aan toe geweest? Misschien wel. Was ik toen te lui om ermee te beginnen? Waarschijnlijk ook wel ja, ik wachtte toch op die ideale zomertemperaturen waarin ik hem thuis naakt rond kon laten lopen.
Goed, lang verhaal kort, mijn reactie op de stelling: YES, een kind wordt zindelijk wanneer hij of zij eraan toe is. Máár dat betekent dus niet dat je er als ouders niets mee kunt of hoeft te doen. Ik denk dat ik, nu ik deze stelling afgeschreven heb, het potje maar eens van zolder ga halen. Kijken of ik Noël (met zijn 23 maanden) zo ver krijg om er iets mee te doen…
Leuk stukje! Het valt mij altijd op dat je in oude prentenboeken steevast baby’s/dreumessen ziet die nog niet kunnen lopen maar wel op het potje gaan (bijv prentenboeken met tekeningen van Shirley Hughes, Alfie en Annie-Roos enzo). Gewoon af en toe proberen of het aanslaat denk ik en zo niet even later weer.. Maar wachten tot 2 of 3 jaar zoals nu gangbaar is, is niet nodig denk ik.
Overigens is mijn oudste sinds ze 1.5 is overdag uit de luiers maar heeft ze nog steeds regelmatig een ongelukje en ze is inmiddels 4.. Dus ik claim zeker niet de gouden formule te hebben 😉
1.5, dat vind ik wel vrij rap gedaan dan, wat is je geheim? ;). Mijn jongste is net 2 en draagt nog luiers, de oudste is 4 en heeft soms een ongelukje, maar wel zelden (bijvoorbeeld als er een beestje in de wc zat en hij niet durfde :’))