Waarom ik nooit het werkstuk van mijn kind zal maken. Of toch wel?

Op de vraag “Zal ik je overhoren” zei ik op mijn 15e standaard ‘ja’. Maar alle andere proefwerken was standaard: “Nee, dat doe ik zelf.” Ik zat dan uren zelf aan de huiskamertafel wiskunde oefeningen te maken, totdat ik die godvergeten XY-sommen eindelijk doorhad. Ik zat avonden achtereen in mijn kamer te MSN-en (een soort What’s App voor alle jonge millenial lezers) en op mijn eigen houtje de meest creatieve werkstukken te maken met mede-scholieren. Maar hulp? Nee die wilde ik niet. Dit, terwijl mijn broertje hier iets meer de behoefte had aan ondersteuning. In ons huis waren er dus twee pubers, met totaal verschillende behoeftes, waar mijn ouders op moesten anticiperen.

Ik kan dan wel heel gemakkelijk het streven hebben à la ‘Ik help mijn kinderen niet bij hun werkstuk‘ maar wat als ze dit nou wel nodig hebben? Wat als ze wel om hulp vragen? Zou ik dan zeggen; nee dat moet je zelf doen? Tuurlijk niet.. Ik wil natuurlijk dat mijn kinderen zelfstandige scholieren worden, maar hulp vragen is ook wel iets wat je moet stimuleren. Je moet het niet van ze overnemen, maar helpen is juist positief.

Hoe zie ik hun scholieren- en studententijd voor me? En hoe zie ik mezelf hierin verwoven? Ik heb het voor de grap maar even per 5 jaar opgeschreven. Ik begin maar gelijk op een leeftijd van 22 jaar..

~ 22 jaar ~

Als ik droom van een 22-jarige Kobe of Vicky dan zie ik een jonge student voor me die op zichzelf woont, eigen wassen draait en zelf het huis schoonmaakt. Ik zie voor me dat ze mij nog steeds wel nodig zullen hebben en natuurlijk zal ik – wanneer ik bij hen langs kom – nog steeds een doekje over het aanrecht halen, mijn streven is om ze niet te afhankelijk van me te maken. Voordeel is dat ik ook niet zo van het huishouden geniet en dat ze mij niet blijmaken met vieze lakens of een gore, nog schoon te maken keuken.

~ 17 jaar ~

Ga ik even 5 jaar terug, naar een Kobe of Vicky van 17 jaar oud. Even mijn fantasie he… Ze wonen op die leeftijd nog thuis, doen eindexamen en zitten eind mei nog altijd strijdend hun wiskunde, biologie of Nederlandse examen te doorstaan. Ze winnen het van de biertjes die zij in het weekend doen in vergelijking met het aantal dat ik inmiddels (als ik 43 jaar ben) behaal en gaan vaker naar festivals dan ik nu (2 keer per jaar) aantik. Ik ga even van een havo of vwo opleiding uit (VMBO kan uiteraard ook..), wat inhoudt dat ze op hun 17e of eindexamen doen of in het jaar ervoor zitten. We wonen dan – hopelijk – in een huis met een werkkamer, waar ze dan op een eigen moment zich terugtrekken voor het studeren/leren van hun proefwerken of mondelinge examens. Ik ga er dan even vanuit dat ze aan de bel trekken als ze er met een som niet uitkomen, verhoord moeten worden of een betoog op spelling gecheckt moeten hebben.

~ 12 jaar ~

Ja, 12 jaar is wel zo’n leeftijd waar ze je hulp nog flink nodig hebben. Ze zitten dan in het eerste jaar (waarschijnlijk) van de middelbare school en hebben voor het eerst in hun leven een flinke bak huiswerk elke week. Plannen van huiswerk is op de basisschool nog niet erg geautomatiseerd en ouders zijn dan volgens mij nog hard nodig om kinderen het eerste duwtje in de rug te geven… Ik zie voor me dat Vicky zo iemand is die me meer wegduwt als ik haar wil overhoren terwijl Kobe me juist elke avond op mijn schouders tikt voor advies..

Ik ben erg benieuwd hoe mijn kinderen zich gaan ontwikkelen. Gaan ze op mij lijken en duwen ze mij alleen maar van zich af? Ach, ik moet vooral met hun wensen meegaan en goed luisteren naar wat ze wel – of juist puberachtig niet – te zeggen hebben..