Ja, maar… ik kan niet zonder hem. Tijd om de navelstreng door te knippen.

Noël deed een middagdutje. Ik lag op de bank een boek te lezen. Elia speelde twee meter verderop lief met zijn treinbaan. Ondertussen kletsten we over van alles. Waarom dinosaurussen niet in de dierentuin te zien zijn. Of de nek van de dinosaurus langer is dan die van de giraf. Of beren op hun rug, op hun buik of op hun zij slapen. Het was het soort moment dat ik vaker heb met mijn oudste zoon: ik koesterde zijn aanwezigheid, de hele dag om mij heen, omdat ik weet dat het einde nadert.

Op de radio hoorde ik een liedje van Pink. Please, don’t leave me. En plotseling had ik een brok in mijn keel, een knoop in mijn maag, dat allemaal.

Vandaag wordt mijn oudste zoon vier jaar. Over twee maanden, na de zomervakantie, gaat hij naar school. Vijf van de zeven dagen hebben we dan ineens geen tijd meer om uitgebreid samen te ontbijten, ik zal hem – als ik geluk heb – alleen nog maar in de middagen en in het weekend meemaken. Dat valt me zwaar. Veel zwaarder dan ik verwacht had. Niet dat ik had verwacht dat ik hier een ster in zou zijn hoor, ik weet langer dan vandaag dat loslaten niet mijn sterkste punt is.

Maar onze band is zo hecht – veel hechter dan de band met wie dan ook, eigenlijk. Hij is mijn eerstgeborene, degene die mij mama maakte, degene die mijn wereld op zijn kop zette op een manier die ik niet had kunnen noch willen voorzien.

Dat liedje van Pink gaat over een heel ander soort relatie, dat weet ik. Toch raakte die ene zin mij zo. Please, don’t leave me, dacht ik. En ook: wat moet ik dan doen, zonder jou? Hoe zou dat zijn, die tijd, zonder voortdurend ‘mama, kijk!’ en ‘mama, kom!’ en ‘mama, ik ben wakker!’ te horen? Wat moet ik doen als je telkens groter en groter wordt, totdat de dag aanbreekt dat je mij eigenlijk niet echt meer nodig hebt?

Ik loop enorm op de zaken vooruit, dat weet ik. Je gaat niet uit huis – je gaat naar school. Naar groep 1. Maar boefje, stop alsjeblieft voorlopig niet met mij nodig hebben. Geef me de tijd om hieraan te wennen. Ik ga het leren, echt waar. Het gaat me lukken om je steeds iets meer los te laten. Omdat dat goed is voor ons allebei, en omdat het hoort bij opgroeien. Je wordt een grote jongen. Maar alsjeblieft niet te snel. Stop alsjeblieft niet nu met mij nodig hebben.

Want ik heb jou nog zo erg nodig…

*Foto’s door Ayla Maagdenberg