Wat zullen we vandaag eens doen? Waarom de agenda van mijn kinderen (bijna) altijd leeg is

In een boek las ik eens over dat thuisblijfmoeder zijn helemaal niet makkelijk is, omdat je met kleine kindjes om je heen niks gedaan krijgt. Als je thuis bent met de kinderen, moet je eigenlijk helemaal niks voor jezelf willen en ook nergens om een bepaalde tijd moeten zijn, stond er toen. Deze wijze raad werd gevolgd door de mededeling: Maar dat kan niet.

O nee?, dacht ik toen. Mij lukt dat meestal prima. Op de dag(del)en dat ik alleen thuis ben met de jongens, zorg ik ervoor dat mijn persoonlijke agenda leeg is. Natuurlijk moet ik soms wat schoonmaken of een was doen, maar daar kunnen ze bij helpen. Ik zorg er wel voor dat ik bijvoorbeeld niet hoef te werken. Als ik nog werk moet afmaken of iets moet voorbereiden, doe ik dat op mijn werk zelf (vaak), of ’s avonds, als ze slapen (zelden). Ik heb natuurlijk het geluk – of misschien heb ik het ook wel zelf zo georganiseerd – dat ik het soort baan en het soort werkschema heb waarin dat kan.

Ik sta dan dus de hele dag ‘tot hun dienst’, wat niet betekent dat ik op commando alles voor ze doe of dat ik me continu met ze bemoei. Vaak genoeg (steeds vaker, jeej) zijn ze lekker samen aan het spelen het huis op zijn kop aan het zetten terwijl ik op de bank een kopje thee drink en mijn boek lees. Dit was een jaar geleden ondenkbaar, maar komt nu regelmatig voor en duurt soms wel drie kwartier. 45 minuten ononderbroken lezen (!) – wowie.

Je dag laten indelen door de kinderen heeft ook zo zijn voordelen. Ik word er bijvoorbeeld heel Zen van om anderhalf uur uit te trekken voor boodschappen doen. We lopen dan met zijn drieën naar het winkelcentrum. Een tripje dat in je eentje vijf minuten duurt, duurt dan een halfuur. Ieder blaadje moet bevoeld, elke stok opgepakt, en in elk paadje moeten ze zich verstoppen, waarna ik voor de triljoenste keer semiverbaasd “Waar is Elia nou? Waar is Noël nou?” roep. Klein geluk.

Op een vrije dag thuis, doen we meestal dus heel weinig. Of althans, weinig dat in de ogen van de gemiddelde volwassene als ‘boeiend’ gekwalificeerd zou worden. Een greep uit de activiteiten die we doen:

• Lopend boodschappen doen
• Buiten spelen: in de speeltuin, op de stoep, in de kinderboerderij die praktisch in onze straat ligt
• Op bezoek gaan bij vriendinnen met kleine kindjes
• Creatief bezig zijn: knutselen, puzzelen, tekenen, kleuren, (vinger)verven
• Bouwen: torens, treinbanen en bouwwerken van Duplo
• Kleine uitstapjes naar de bibliotheek, de kringloopwinkel of het tuincentrum
• Uitgebreid de tafel dekken en eten (maken)
• Oud papier en glas wegbrengen en in de container gooien (dit vinden ze allebei echt een feestje – het kan zo simpel zijn…)

Bovenstaande dingen doen we dus heel vaak. Mijn leven speelt zich op die dag(del)en af binnen een straal van 1 kilometer, en ik laat mijn zoons het tempo bepalen. Is dat niet saai? Soms voor mij wel een beetje ja, maar gelukkig kan ik mezelf ook goed bezighouden ;). De uitdrukking ‘een kinderhand is gauw gevuld’ is een waarheid als een koe. We zouden natuurlijk best meer geplande activiteiten kunnen doen, maar als ik zie hoe Elia begint te stralen als ik hem vraag of hij mij wil helpen om het oud papier weg te gooien, dan denk ik: het is goed zo.

Ik kan me voorstellen dat de jongens als ze ouder zijn meer uitdaging willen. Dat ze nieuwe plekken willen ontdekken en verder van huis willen gaan. Dat zal ik dan ook met liefde doen, al wil ik er ook dan voor (blijven) waken dat er op een dag genoeg ‘lege’ plekken in de agenda zijn, waarop er niets is dat gedaan moet worden. Het beeld van mezelf achter het stuur of op de fiets, voortdurend slepend met tassen, van de ene sport naar de andere naschoolse activiteit, maakt mij namelijk allerminst vrolijk. Daarom geniet ik voor nu extra veel van ons klein geluk in onze kleine, overzichtelijke wereld, waar het vinden van die ene beste steen het belangrijkste is waar we over na moeten denken.

*Onderste twee foto’s door Ayla Maagdenberg