Stelling: smaak is aangeleerd, niet aangeboren

Ik kwam op deze stelling toen ik Elia in rap tempo spruitjes weg zag werken. Zelf was ik de twintig al gepasseerd toen ik voor het eerst een spruitje in mijn mond stak. Als kind lustte ik het niet, en aangezien mijn moeder erg van het meebewegen was, kreeg ik het dus ook nooit voorgeschoteld. Als ze dat nou wel was blijven doen, had ik ze dan wel (eerder) gelust?

Ik denk het wel. Niet dat ik een voorstander ben van een kind dwingen om iets te eten, want dat zou ik nooit doen, maar ik ben wél een voorstander van verschillende voedselwaren blijven aanbieden. En dan niet 1 keer, maar vaker. Ook als ze niet worden aangeraakt. Als jij als ouder het goede voorbeeld blijft geven (wat in dit geval is: met smaak eten, ongeacht of je het zelf echt lekker vindt of niet), dan kun je de smaak van je kind volgens mij best veel beïnvloeden. Dus YES: smaak is aangeleerd.

Kobe houdt van filet american, houdt van spek en ham op brood. Ik niet. Vicky is echt een vleesliefhebber. Ik niet. Ik schotel Kobe en Vicky alles voor en doe soms net alsof ik dat ook eet. Dat betekent dus ook dat mijn kinderen denken dat ik alles lekker vind, wat dus niet zo is. Ik denk dan ook dat kinderen smaak niet aangeboren krijgen, maar dat dit aangeleerd is. In de basis kunnen kinderen volgens mij alles wel lekker gaan vinden.

Volgens mij is het wel wetenschappelijk bewezen dat smaak om de zeven jaar verandert. Zou dat dus betekenen dat kinderen er niks aan kunnen doen als ze iets niet lekker vinden?

Hmm nou, ik denk wel dat je kinderen positief en negatief kunt beinvloeden als het om smaak gaat. Dus als je een kind vaak genoeg vertelt dat spinazie of spruitjes niet lekker zijn, dan gaan ze dat ook geloven. Aangeleerd dus? YES, denk het dus wel!