Ik wil ze leren discussieren en daar niet bang voor te zijn. Maar hoe?!
In tranen kijk ik M. aan. Het is 2013 en het is de zoveelste keer dat we botsen over een onderwerp waar we allebei anders over denken. Niet een van ons is per sé fout, maar ik voel me wel alsof ik sowieso al verloren heb voor ik de discussie aangegaan ben. Ik voel me machteloos. Dit kwam in de eerste twee jaar van onze relatie – dus nog voordat Kobe geboren werd – erg vaak voor. Ik wist niet hoe ik door kon pakken vanuit een meningsverschil en blokkeerde vaak. De oplossing die ik daarvoor had: huilen.
Beste oplossing ever voor alles natuurlijk ;).
Afgelopen week had ik een goed gesprek met mijn moeder. Wij (ik en mijn broertje) hebben niet erg meegekregen om goed onze mening te verwoorden, op een logische manier iets te beargumenteren en nog belangrijker; de discussie überhaupt aan te gaan. Als ik in een discussie beland, wegen hier twee dingen in mee. Eén is dat ik het lastig vind om überhaupt te zeggen wat ik vind. En twee is dat ik wil dat iedereen elkaars vriend blijft en dat het gezellig blijft. Maar dat het gezellig blijft, dat kan niet altijd.. Een discussie vinden wij een klein beetje confronterend.
Hoe geef ik mijn kinderen nou iets mee wat ik zelf niet in me heb?
Het is natuurlijk al heel wat dat ik dit besef heb; ik ken mijn zwakte hierin. Is het dan nodig om eerst mijn eigen zwakte te fixen en dán pas te proberen zo’n eigenschap aan mijn kinderen door te geven? Of kan ik dit ook al zonder dat ik eerst aan mezelf werk? Een van de factoren die meespeelt is dat M. hier al een stuk verder in is. Hij zal dan ook zowel met mij als met onze kinderen hieraan verder werken. Daarnaast denk ik dat kinderen de gemakkelijkse persoontjes zijn om juist deze skill te oefenen.
Dus…?
Zoals ook op mijn werk maak ik stappenplannen om verder te komen. Wat ik dus ga doen:
- Vaker zelf een discussie proberen te starten als ik het onderwerp belangrijk genoeg vind.
- Goed kijken naar welke onderwerpen ik de moeite waard vind om juist over te discussiëren. Ik geloof er nog steeds in dat niet alles een discussie hoeft te zijn.
- Als ik merk dat mijn kinderen haperen of weglopen, juist proberen de confrontatie aan te gaan en hen dingen te vragen als; Waarom vind je het moeilijk te zeggen wat je vindt? Wat voel je erbij?
- Mijn kinderen de tijd proberen te geven iets over een onderwerp te zeggen, dus vaker überhaupt naar hun mening te vragen of te helpen zoeken.
- Nog steeds oplettend zijn in discussies met M. (waar de kinderen bij zijn vooral) en ook kritisch kijken naar zijn manier van discussiëren en samen nadenken waar we energie en tijd in willen steken qua discussie. Sommige dingen zijn niet belangrijk genoeg om lang op door te gaan.
Opletten geblazen
Je mening geven en soms hier discussie over voeren is goed. Maar we moeten er wel voor uitkijken dat de discussie niet gaat over iets wat de kinderen willen doen. Kinderen moeten ons als blok, als één team zien en als het over de opvoeding van de kinderen gaat, als een geheel…