“Mama moet het doen.” En mama doet het ook. Terwijl hij het best zelf kan.

Zwakke kanten. Elke moeder heeft ze, en elke moeder is zich er (in meer of mindere mate) van bewust. Mijn zwakke kant is dat ik soms té betrokken ben. Ik zit er dan te veel bovenop, heb de neiging om het ze elke minuut naar de zin te maken en doe alles voor ze. Op zich een mooie eigenschap, maar dan wel met mate. Alles waar ’te’ voor staat is immers iets te veel… en mijn peuter maakt hier dankbaar gebruik van.

Elia is 3 en een half. In principe kan hij zichzelf aankleden, al doet hij dat in de praktijk zelden. En zo zijn er nog wat dingen die mijn oudste zoon wel kan, maar die hij maar wat graag laat doen. Door zijn personal assistant, beter bekend als: mama.

• Aankleden

Elia kan zichzelf aankleden. Dit duurt dan alleen wel de hele ochtend. Benen worden in het verkeerde of samen in één broekspijp gestopt, een trui wordt achterstevoren aangetrokken, sokken blijven hangen bij de enkel. Zomaar een paar dingen die er mis kunnen gaan en vaak ook mis gaan bij het zelf aankleden, en die tot frustratie leiden bij mijn oudste zoon. Gelukkig is de oplossing snel gevonden: “Mama moet het doen”, of “mama moet mij helpen”. En, omdat ik ’s ochtends vroeg vaak liever lui dan moe ben en er ook snel vanaf wil zijn voordat Noël ook wakker wordt, doe ik het dus voor hem. Terwijl het eigenlijk juist een leerpunt zou zijn om hem door die frustratie heen te laten gaan – en een leerpunt voor mij om te accepteren dat sokken soms half gedraaid aan de voet zitten. Als hij straks naar school gaat, zal hij zich voor en na het gymmen immers ook zelf uit en aan moeten kleden. Zo goed en zo kwaad als dat dan gaat.

• Eten met bestek

Ja… op dit punt zijn mijn vriend en ik denk ik best laks. Meestal hebben de jongens wel een vork naast hun bord liggen, maar die wordt soms niet eens aangeraakt. Ze vinden het in het begin nog wel leuk om te proberen iets eraan te prikken, maar als dat niet goed lukt, verliezen ze gauw hun geduld en pakken ze het op met hun handen. Ik maak daar geen punt van. Eten met vork (en mes) kan wat mij betreft prima op latere leeftijd geleerd worden. Het belangrijkste voor nu vind ik a.) dat ze überhaupt iets eten en b.) dat ze daar plezier in hebben.

• Eigen boterham smeren

Heel soms vraagt Elia of hij zelf zijn boterham mag smeren. Ik laat hem dat dan altijd doen, met als gevolg dat sommige stukken dubbeldik belegd zijn en andere delen nog kaal. Hij kijkt er dan ook beteuterd bij, waarna ik hem help om de boter of stroop of pindakaas goed te verdelen. Ik heb een utopische fantasie in mijn hoofd van de ochtendroutine als hij eenmaal naar school gaat, hoe hij dan naast me staat op een krukje en zijn eigen brood smeert. Ik denk echter dat het nog wel een aantal jaar gaat duren voordat deze fantasie werkelijkheid wordt. Maar ook hier geldt: jong geleerd is oud gedaan.

• Billen afvegen

Dat is ook lastig om goed te doen. Hoewel Elia overdag helemaal zindelijk is en zelf naar de wc gaat (eerder wilde hij nog dat ik met hem meeging om zijn broek omlaag of omhoog te doen), blijft goed afvegen nog een dingetje. Daarvoor roept hij mij dus. En eerlijk gezegd doe ik dat ook liever zelf dan dat ik het hem laat doen, want dan weet ik tenminste dat het goed gebeurt. Toch zal hij ook dit moeten leren…

Ik denk dat voor veel van deze punten geldt dat het ons allebei (hem en mij dus) frustratie oplevert als het niet (snel genoeg) lukt. De makkelijkste oplossing is dan dat ik het voor hem doe. Op de lange termijn is dat echter niet per se het beste, daar ben ik me van bewust. Mijn goede voornemen is dan ook om de hulp stapje voor stapje af te bouwen. Zodat ik niet over een jaar nog steeds degene ben die mijn oudste zoon aan- en uitkleedt. 🙂

Edit: Sinds ik dit artikel ingepland heb, ben ik bewust(er) bezig met werken aan sommige van bovenstaande punten. Elia smeert nu geregeld zijn eigen boterham. Soms gaat dat heel goed, soms wat minder, en meestal help ik hem op het einde alsnog. Maar het begin is er…