Waarom ik mijn kinderen bewust laat ‘wachten’
Krijg jij altijd meteen aandacht als je iets aan iemand vraagt of direct reactie wanneer je een mailtje hebt gestuurd? Naarmate je ouder bent moet je vaker wachten op reactie, op spullen en moet je geduld hebben. Niet meteen verwachten dat iedereen je direct aandacht kan geven. Zeker in onze drukke levens is het onmogelijk dit van mensen te verwachten. Volgens mij is het zelfs niet gezond om dit van anderen te verwachten. En ook niet om meteen klaar te staan en te gaan rennen wanneer iemand dat van je vraagt.
Net als dat het belangrijk is om op je werk, of dat het goed is om in je volwassen privéleven verwachtingen van anderen te managen, denk ik dat dit ook geldt voor je kinderen. En hier zit dan volgens mij ook vaak de uitdaging. Kinderen krijgen als baby vaak zoveel aandacht en zijn in hun baby-, dreumes-, peuter- én kleutertijd zo erg met zichzelf bezig dat ze eigenlijk zelfs verwachten dat iemand direct reageert wanneer zij dat willen/zij iets vragen.
Wanneer dit dan niet gebeurt, breekt de hel los. Iedere ouder herkent dit volgens mij wel.
Attends!
In ‘Franse kinderen gooien niet met eten’ las ik over een Amerikaanse journaliste in Frankrijk die onderzoek doet naar het verschil in opvoeding van Franse en Amerikaanse kinderen. Waar zij achter kwam? Ouders in Frankrijk gebruiken een magisch woord om kinderen beleefdheid aan te leren: Attends! Met attends leren ze hun kinderen wachten. Het is overdreven om te zeggen dat 1, alle Franse kinderen dit hebben meegekregen en 2, dat dit bij elk kind werkt. Maar ik heb dit ook meegenomen in mijn opvoeding:
Als Kobe iets vraagt geef ik bewust – elke keer – niet meteen aandacht of reactie. Wanneer ik in gesprek ben met iemand (anders), wacht ik in geval totdat ik of die ander klaar is met praten. Ik sein dan ook altijd naar mijn gesprekspartner – wanneer hij/zij aan het woord is – dat diegene door moet praten. Wat ik vaak merk is dat ze stoppen met praten en afgeleid zijn door een erdoorheen walsende Kobe.
Gezien de hoeveelheid keren wegrennen van Vicky is het me aardig goed gelukt… ahum 😉