“Mijn leven is rijk met twee verschillende maar prachtige culturen om me heen” – Margie (35) heeft een zoon met haar Afrikaanse vriend zonder visum
In de rubriek ‘Mothers and others’ vandaag een interview met Margie. Zij werd verliefd op Tanzania en op een Afrikaanse man, die nu de vader van haar zoon is. Graag zou ze samen met haar gezin zijn, maar de visumaanvraag is (tot nu toe) een langdurend en schrijnend proces. Leuk detail: Margie ontwierp het geboortekaartje van onze eerste zoon.
1. Kun je iets over jezelf vertellen?
Hoi, ik ben Margie. Ik ben 35 jaar en heb een zoontje van bijna 6 maanden: Mozes. Van origine kom ik uit het zuiden en ben ik opgegroeid als jongste in een gezin van 3 met 2 broers. Ik heb vele studies gevolgd in de agogische kunstzinnige sector en werk al jaren als agoog op freelance basis. De mensen met wie ik werk zijn mensen met een psychosociale kwetsbaarheid. Sinds 2016 ben ik mijn werk in Amsterdam af gaan wisselen met vrijwilligerswerk en avonturen beleven in Tanzania.
2. In 2017 ging je weer naar Afrika. En toen?
En toen …..werd ik verliefd op Afrika en op een Tanzaniaanse man. Ik was behoorlijk in de wolken, niet alleen op baba Mozes (‘papa’ in kiswahili) maar op mijn hele manier van leven daar en ik dacht alleen maar aan teruggaan. Eenmaal in Nederland was het plan al snel beklonken: flink wat uren draaien in Amsterdam, en terug! De intentie was om een jaarlang aandacht te geven aan het creëren van een leer/werkplek voor leerlingen en vrijwilligers met straat- en weeskinderen. Na 5 maanden samenleven ontdekten we dat ik zwanger was. Ik ben toen in samenspraak met baba terug gegaan naar Nederland om goede zorg te krijgen. Plus mijn geld was er aardig hard doorheen gegaan. Eenmaal terug zouden we starten met de visumaanvraag zodat baba bij de geboorte zou kunnen zijn in Nederland. Wat we toen niet wisten, is dat dat een heel langdurend en schrijnend proces zou worden waar we nu nog steeds mee bezig zijn. Inmiddels ben ik op 16 juni 2018 bevallen van Mozes in bijzijn van mijn moeder. En reis ik het komende jaar met Mozes op en neer tussen Amsterdam & Mwanza (Tanzania).
3. Hoe gaat dat met het regelen van zaken als erkenning en ouderlijk gezag?
Het regelen van ouderlijk gezag en erkenning verloopt ontzettend moeizaam, voor baba is het erkennen van zijn kind alleen mogelijk als hij naar Nederland mag komen. Wat tot op heden nog niet goed gekeurd wordt door het IND omdat ze bang zijn dat hij na zijn komst niet meer terug wil gaan en vermoedelijk illegaal in Nederland wil blijven. Ondanks deze tegenvaller zijn we door gegaan met behulp van een advocaat en is de zaak recent besproken in het bijzijn van een rechter. De rechter heeft het besluit van de inlichtingendienst nietig verklaard. Nu mogen we weer 10 weken wachten op een nieuwe uitkomst.
4. Wat vind je het moeilijkst of meest uitdagende aan het hebben van een lange-afstandsrelatie met een kind?
Uitdagend vind ik het hebben van vertrouwen in elkaar en inzet op de liefde en wat je samen hebt in plaats van wat niet. Ik zou ervoor kunnen kiezen om bij de pakken neer te zitten en mezelf heel zielig te vinden eenmaal alleen met Mozes in Nederland. Echter kies ik er liever voor het schone ervan in te zien. Mijn leven is rijk met twee van deze verschillende maar prachtige culturen en fijne mensen om me heen.Ik hoop dat mijn kind daar later ook zo op terug kan kijken.
5. Welke voordelen zie je aan de situatie zoals die nu is?
Ik kan regelmatig afstand doen van de twee levens en zaken overdenken. Er van bijkomen, voelen, en vervolgens weer koers bepalen. Zoals mijn leven nu is ingedeeld zijn baba Mozes en ik niet altijd samen, wat inhoudt dat ik ook niet alles wat betreft de opvoeding van Mozes hoef te overleggen. Ik doe dingen graag op mijn manier en krijg daarbij graag veel ruimte.
6. Hoe gaat de procedure om een visum te (kunnen) krijgen in zijn werk?
Je mag eerst allerlei formulieren voor een Schengen visum invullen en mag daarbij ook financieel garant staan wat dan door een ambtenaar ondertekend moet worden en geld kost. Bij het inleveren van de papieren hoort een face to face afspraak met de persoon, in dit geval baba Mozes. Op kantoor van de Nederlandse Ambassade in de Dar es Salaam. Let wel: hier moest baba een dag voor in de bus zitten. Afspraken waren niet flexibel planbaar (2 weken wachttijd) en bij het minste of geringste dat onduidelijk ingevuld is, word je weggestuurd met het advies een nieuwe afspraak te maken. Althans die ervaring hebben wij. Vervolgens moet je heel lang wachten, en worden de meeste Schengen visa aanvragen anno 2018 in eerste instantie afgewezen. Dan mag je bij een afwijzing in beroep gaan en na nog een afwijzing – zoals bij ons het geval was – naar de rechter stappen. Ondertussen zijn we nu een jaar en een maand verder vanaf de start van de eerste aanvraag en hebben we nog altijd geen duidelijkheid.
7. Is het moeilijker of makkelijker dan je van tevoren had verwacht?
Toen ik zwanger was en terugging was ik zo in beslag genomen door mijn zwangerschap, wat een verandering in je lijf is dat! Maar ook je focus verandert compleet. Toen de eerste aanvraag was afgewezen heb ik daar flink om gejankt, vooral omdat ik het zo oneerlijk vond. Maar ik had ook besloten er het beste van te maken en door te gaan, uiteindelijk is Mozes tot het laatste moment blijven zitten. 42 weken en met een lang durende bevalling hebben we net een keizersnee weten te voorkomen. Soms denk ik weleens dat ik nog hoopte op de komst van baba en Mozes ook. Met een 8 weken oude Mozes ben ik terug gegaan naar Tanzania voor 3 maanden om herenigd te zijn met baba. Dat was echt fijn. Nu ben ik sinds een maand weer terug en aan het werk in Amsterdam. Eenmaal geproefd van het samenzijn als gezin mis ik dat wel in Nederland. De aanwezigheid van baba.
8. Welke verschillen zie je tussen kinderen opvoeden in Nederland en in Tanzania?
Wat ik denk te zien en merken is dat er in Tanzania meer saamhorigheid en togetherness is daar waar Nederland veel individualistischer is. Mensen leven daar meer samen en buiten. De mensen delen dat wat ze hebben makkelijker. Het onderwijs is er anders maar de manier van opvoeden en de informatie omtrent opvoeden is er veel minder voorhanden dan in Nederland. In de ogen van muzunguu’s (blanken) zou het soms als poorly omschreven worden. Ik benoem het liever als anders en geheel te begrijpen vanuit het perspectief van een ontwikkelingsland. Moeders en overgrootmoeders, zusters en tantes zorgen grotendeels voor de kinderen en mannen winnen het brood of zijn uit beeld. Er wordt nog meer beredeneerd vanuit groot en sterk moeten zijn, niet huilen. Big boys don’t cry. Meisjes zijn lief en houden zich netjes aan de regels en blijven thuis. Terwijl wij als Nederlanders met onze uitgebreide kennis op eigenlijk alle gebieden daar veel meer tinten en variatie in kunnen aangeven.
9. Zou je overwegen om daarheen te verhuizen als je vriend niet (definitief) hiernaartoe kan komen? Waarom wel of niet?
Ja ik ben nu al vooruit aan het kijken, fantaseren. Wat als we altijd problemen met het visum zullen ondervinden? Hoe belangrijk is het samenzijn met baba voor Mozes en voor mij? Voor ons? Wat vind ik dan belangrijk om aan Mozes mee te geven vanuit de 2 culturen en hoe gaan we dat realiseren? Hoe gaan we dat financieel doen? Het idee is nu om in 2019 nog op en neer te gaan totdat er meer duidelijkheid is omtrent het visum en ik denk er nu al over om in 2020 een jaar daar te blijven om het opzetten van een CBO meer handen en voeten te geven maar ook om samen te zijn als gezin.
10. Hoe zie je jullie toekomst als gezin voor je?
Voor nu kijk ik ernaar in etappes per jaar en is de insteek er een zo fijn mogelijk jaar van te maken als gezin en voor Mozes. Met de mogelijkheden die er zijn.
11. Wat zou je moeders met een partner in het buitenland mee willen geven?
Ik weet niet of ik specifiek iets zou willen meegeven voor moeders met een partner in het buitenland… sowieso werkt het voor mij goed mijn hart te volgen in alle opzichten in het leven. En een leven durven te leven dat bij me past. Als het gaat om visumaanvragen zou ik ze in deze tijd adviseren niet zomaar op te geven. Gezien het humane aspect hoop ik toch op de aanhouder wint.
Bedankt voor het beantwoorden van de vragen Margie! Ik hoop voor jou en je gezin dat de aanhouder inderdaad wint en dat jullie binnenkort écht en voorgoed samen kunnen zijn. Hier, in Nederland, of in Tanzania. UPDATE: Het is gelukt! Inmiddels heeft baba Mozes een visum.
Benieuwd naar andere interviews? Klik op de foto’s hieronder om ze te lezen.
