Mijn zoon van anderhalf heeft nog geen nacht doorgeslapen. En ik vind dat prima.
Laatst was ik bij een soort bijeenkomst over slaap(problemen) bij kinderen. Het ging over kinderen die moeite hebben met inslapen of met doorslapen. In een kring zaten de ouders van deze nachtbrakertjes. Sommige nuchter en goedgemutst, andere de wanhoop nabij. Iedereen (ieder kind, beter gezegd) had zijn eigen slaapprobleem.
Sommigen weigerden te gaan slapen zonder dat hun moeder naast hun bed zat. Anderen werden midden in de nacht wakker en wilden dan bij de ouders in bed. Weer anderen zetten het om onduidelijke redenen ’s nachts op een krijsen. Sommigen maakten het bonter dan anderen, maar allemaal deden ze hetzelfde niet: braaf in hun eigen bed (gaan) slapen en dat de hele nacht volhouden.
Nu doet Elia dat inmiddels na 3,5 jaar in de meeste gevallen wel, maar Noël heeft dat in de bijna 17 maanden dat hij nu op deze aarde is nog nooit gedaan. Hij wil ook niet alleen gaan slapen. Elke avond zit ik zo’n 20-30 minuten naast zijn bedje, en elke nacht wordt hij nog minstens 1 keer wakker, waarna hij bij mij of bij zijn vader een flesje melk drinkt op de bank. En ik vind dat helemaal prima.
Conditioneren
Veel adviezen die er bij die bijeenkomst gegeven werden, hadden te maken met conditionering. Er werd daarbij gekeken naar het waarneembare gedrag en er vanuit gegaan dat je dat kunt beïnvloeden. Dus bijvoorbeeld: een jong kind huilt ’s avonds wanneer je hem in zijn bedje legt omdat hij niet alleen gelaten wil worden. Oplossing: je laat hem steeds langere periodes alleen, ongeacht of hij huilt, en langzamerhand raakt hij eraan gewend. Dat kun je doen. Ik voel me als moeder helemaal niet prettig bij dergelijke ‘oplossingen’.
Terecht werd opgemerkt dat kinderen van Noëls leeftijd eigenlijk helemaal geen melk meer nodig hebben ’s nachts. Dat kan wel zo zijn, denk ik dan, maar volgens mij is het niet zozeer de melk waar hij behoefte aan heeft als wel de – komt ‘ie weer – geborgenheid. En dat is een behoefte die ieder mens heeft. Volwassenen, maar jonge kinderen nog meer.
Omdenken
Veel is volgens mij een kwestie van omdenken. Je kunt denken ‘waarom moet ik er nou alwéér om $%^! 2 uur ’s nachts uit’, maar je kunt ook denken ‘gezellig, baby knuffelen!’. Je kunt denken ‘ik heb echt nul komma nul zin om hier een halfuur naast zijn bed te zitten’, maar je kunt ook denken ‘wat fijn dat hij nu met een gerust gevoel kan gaan slapen omdat mama dichtbij hem is.’
Dit is – natuurlijk – makkelijker gezegd dan gedaan. Natúúrlijk spring ik midden in de nacht niet huppelend mijn bed uit en natúúrlijk is YES! dan niet het eerste dat bij me opkomt, maar ik kan inmiddels zeggen dat ik het ook oprecht niet erg vind. Ik doe het omdat het een keuze is waar ik nog steeds 100% achter sta. Zolang dat zo is, neem ik ook de consequenties voor lief. Bovendien is Noël ’s nachts tijdens en na het drinken echt suuuuuuuperschattig, hij vouwt dan zijn handjes onder zijn kinnetje en legt zijn hoofdje tegen me aan en slaat zijn mollige armpjes om mijn nek als ik hem optil. Hoe zou ik daar in hemelsnaam van kunnen balen?
Weet waar je aan begint
Weet waar je aan begint. Met die zin worden ouders die aan slaaptraining (beginnen te) doen vaak gewaarschuwd. Dat kan namelijk best wel moeilijk zijn, en je moet als ouder sterk in je schoenen staan om (lang) gekrijs aan te horen. Maar het is ook een soort algemeen bekende kennis dat dit iets is dat je vroeger of later hoort te doen. Dat het weliswaar even (een week? twee?) afzien is, maar dat je kind er daarna aan gewend is. Een jong kind is maakbaar: je kunt hem trainen om alles te doen wat je maar wilt, wat jou het beste uitkomt.
Mijn punt is nu: dat is niet zo. Dat van het wennen vast wel, maar het is niet iets dat erbij hoort, iets dat je moet. Het is een optie. Net als dat niet doen ook een optie is waar je voor kunt kiezen. En dat betekent dan niet gelijk dat je een luie ouder bent of dat je geen ruggengraat hebt, je kunt het ook doen omdat je je daar zelf prettiger bij voelt (sowieso een goede reden!) of omdat je andere redenen ervoor hebt (zoals dat de – wisselende – behoeftes van je kind belangrijker zijn dan je eigen nachtrust). Er zijn ouders die uit principe ’s nachts hun kind zo weinig mogelijk aandacht geven. Zo ben ik niet. Ik heb ervoor gekozen om hun moeder te zijn en om ten alle tijden voor ze klaar te staan. Als ze lief en blij zijn, maar net zo goed als ze drammerig of ronduit vervelend zijn. Als ze wakker zijn, en als ze slapen. Overdag én ’s nachts.
Als je het niet besluit te doen, moet je ook weten waar je aan begint. Bereid je in dat geval vast voor op een lang naar-bed-breng-ritueel, waarbij je soms wel een halfuur naast het bedje van je kind moet zitten. Bereid je verder voor op een onvoorspelbaar lange (dat is iets anders dan een onvoorstelbaar lange ;)) periode ook ’s nachts eruit moeten. In ruil daarvoor krijg ik in elk geval het gevoel dat ik iets doe dat bij mij past, en valt Noël elke avond in slaap zonder in zijn eentje te huilen. Ik vind het dat, nu, na bijna 17 maanden, nog steeds waard.
Blijf dicht bij jezelf
In de kring zaten ook wat moeders bij wie ik de onzekerheid in hun ogen zag. Eén moeder durfde openlijk toe te geven dat haar dochter van 9 maanden nog minstens twee keer per nacht bij haar dronk. Nou, dat kon dus écht niet meer.
Lieve moeder, dat kan wél. Als jouw dochter dat wil en als jij je daar prettig bij voelt, blijf het dan vooral doen. Er komt namelijk heus vanzelf een tijd dat ze dat niet meer wil.
Goed, mijn mening is duidelijk. Dat betekent echter geenszins dat ik ouders die er anders over denken om wil praten of overal wil propaganderen dat iedereen vooral een halfuur naast het bed van zijn kind moet gaan zitten. ‘Ik ben gekke Henkie niet,’ hoor ik je denken. En dat dacht ik ook precies toen mij als tip gegeven werd om weg te lopen en dan om de minuut of om de 2 minuten terug te komen. Ik ben gekke Henkie niet.
Het is een glijdende schaal. Mijn aanpak zit aan de ‘softe’ kant, Frederieks aanpak meer aan de ‘hardere’. Dat kan, ieder zijn ding. Verder zijn er zeker situaties voor te stellen waarin ook (zelfs) ik voor slaaptraining zou kiezen. Bijvoorbeeld als mijn zoons extreem slechte slapers zouden zijn zoals het kindje van Sanne. Mijn doel is dus – nogmaals – niet om te zeggen dat het ene beter is dan het andere. Ik wil alleen twijfelende ouders, die zich onder druk gezet voelen om iets te doen wat ze eigenlijk niet willen maar waarvan ze denken dat het wel moet, een hart onder de riem steken. Want er zijn verschillende opties, die allemaal hun voor- en nadelen hebben. En niets moet.
*Foto’s door Ayla Maagdenberg
Herkenbaar! Ik stoei hier ook mee. Overdag kan Mingus goed slapen in zijn bedje.
In de avond gaat het goed alleen in de nacht komt hij toch nog elke nacht. Wij doen hem dan tussen ons in. Hij slaapt dan heerlijk en voelt zich veilig en wij ook!
Teves merk ik dat hij behoefte heeft om ons te voelen of te ruiken. Denk dat daar niks mis mee is. Al twijfel ik soms wel als ik andere mama’s hoor. Ik geloof in je gevoel volgen als je zelf ook nog steeds blij mee bent.
Hey Nienke, leuk dat je reageert. Ik stoei er dus niet per se mee, ik heb het gewoon geaccepteerd ;). En ben soms wel eens jaloers op mama’s met doorslapende kindjes, maar vergelijken heeft ook geen zin. Ik denk dat het een natuurlijke behoefte is van elk jong kind om te weten/voelen/ruiken/horen dat zijn ouders dichtbij zijn, ook midden in de nacht, of dat hij in elk geval aandacht krijgt als hij erom vraagt. Maar inderdaad, als ouder én kind tevreden zijn met de situatie, dan vooral zo laten!
Beste Carmen en ( Frederique)
Eerst even een compliment voor jullie Blog.
Heel leuk!
Ik ben als zo’n 18 jaar alleen met mijn zoon En hij is inmiddels 19. Hij heeft de eerste 4 jaar van zijn leven geen nacht doorgeslapen. Hij sliep bij mij in bed of hij kwam halverwege de nacht bij mij in bed. Ook alleen inslapen was lastig.
Inderdaad sta je niet jubelend op s nachts maar ik wilde de natuur niet verstoren.
Toen hij ouder werd mocht hij zelf kiezen en tot zijn veertiende sliep hij bij mij in bed.
Behalve bij logeerpartijen ea
Heb ik veel kritiek op gehad. Vooral
In de pubertijd zou dat voor het zelfstandig worden niet oké zijn.
Tja dat kan zijn. Ik heb al dit al die met mijn hart gedaan. En nooit spijt gehad.
Wij hebben daardoor een speciale band en hij kan zich veilig voelen bij mensen en zich zelf zijn zonder voorwaarden. Vanaf zijn geboorte voelt hij zich daardoor serieus genomen.want wie bepaalt er wanneer je wakker wordt of wannner je het op en krijsen zet? Jij zelf !
Hij heeft zelf een keer besloten om niet meer bij mij in bed te kruipen. Net als zelf het moment gekozen heeft om op de wc te gaan zitten i.p.v. in de luier ( nooit plas training gedaan) en net als hij zelf het moment gekozen heeft om geen borstvoeding meer te willen etc
Dus hou vol 🙂 het was lichamelijk best zwaar af en toe maar Mijn zoon is altijd gelukkig en blij dat hij er mag zijn, zich makkelijk bindt en ongelofelijk veel liefde heeft om te weg te geven.
Veel geluk.
Jetta
Hoi Jetta, dank voor je reactie en voor het compliment! Ik (Carmen) vind het heel mooi om te lezen hoe je je intuitie gevolgd hebt, ondanks het commentaar dat je kreeg. En fijn dat het voor jullie allebei zo goed uitgepakt heeft (al kan ik mij heel goed voorstellen dat het echt vermoeiend geweest is)… ik houd zeker vol, Noël komt nu meestal 1 keer per nacht dus dat is goed te doen! Ik ga er, net als jij, van uit dat hij er vanzelf mee op zal houden wanneer hij daar klaar voor is of behoefte aan heeft. Wat je zegt over zindelijkheidstraining vind ik ook interessant, hoe oud was je zoon toen hij dat uit zichzelf begon te doen (op de wc)? Ik ben wel aan zindelijkheidstraining begonnen omdat ik bang was dat hij het anders niet op tijd zou doen voor de basisschool… heb daar verder ook geen spijt van ;), maar vind het wel mooi om een kind zoveel mogelijk zelf te laten bepalen… Groetjes!