Komt een vrouw bij de dokter: “Mijn kind gilt. En ik kom er niet van af.”

Vicky is een pittige tante. Dat voelde ik al toen ze in mijn buik zat en me bij wijze van spreken blauwe plekken van binnen bezorgde. En nu is ze één jaar en is ze volgens mij nu al in de peuterpuberteit terecht gekomen. Ze gilt als ze iets niet mag en ze laat ook heel duidelijk weten als ze iets enorm graag wil. Het voelt als een soort blok aan mijn been; want is het niet zo dat haar vertellen dat ze niet moet gillen bij haar overkomt alsof ze dus alsnog aandacht krijgt?

Negatieve publiciteit werkt óók

Je hoort dit wel eens in de journalistiek. Bedrijven die negatieve PR krijgen of hebben gekregen hebben toch via Google of andere kanalen een stijging in het zoekvolume. Men is dan toch bezig met je merk. Als je als organisatie er vervolgens voor zorgt dat je vervolgens je fout goedmaakt en je daarna je beste zelf laat zien, heb je dit volume alleen maar mee. Iedereen kent je dan. Ook dus als je negatieve reuring hebt gekregen, kun je dit voor jezelf positief draaien. Deze negatieve publiciteit werkt dit volgens mij bij kinderen ook. Geef ze negatieve aandacht; een standje, straf, of een schreeuw van frustratie. En zij zien dit als ‘het heeft gewerkt’, hebben ze je aandacht en gaan ze zich opeens goed gedragen. Beetje vergezocht, of niet?

Of het is gewoon Pavlov

Dit gaat vooral om het moment wanneer een baby iets wil. Dan heb ik het niet over trek of dorst of ergens pijn hebben. Iets wat ook wel een minuutje kan wachten. En hij krijst of schreeuwt. Dan is het vaak zo dat mama of papa hierop reageert door de baby op te pakken.

Dan is het in het hoofd van de ouder: “Ik pak hem op, want dan stopt hij met schreeuwen.”
In het hoofd van de baby gaat het als volgt: “Hé het werkt! Als ik gil, dan word ik opgepakt. Dus als ik gil, dan werkt dat in mijn voordeel en is dat goed. Want oppakken betekent knuffelen met mama of papa en dat is fijn.”

De eerstvolgende keer dat jij een krijsende baby in de kamer hebt en het gaat niet over iets ernstigs denk je vast twee keer na! Je maakt het gillen vaak frequenter en erger.

To gil or stop to gil?

Hm, het ligt eraan in welke situatie geeft VLCounseling aan in hun artikel over psychologische problemen bij ouderen. Zij stellen dat deze problemen vaak in de kinderjaren beginnen en stellen dat “…in Nederland bij vele gezinnen verkeerd wordt omgegaan met de affectregulatie (gevoel synchronisatie).” Het reageren op het (emotionele) gedrag van je kind is erg afhankelijk per situatie, geven zij aan. Er zijn ouders die voor het compleet negeren van je kind in zulke situaties gaan; overregulatie. Ook te snel reageren – onderregulatie – lijkt een verkeerd effect te hebben.

In De Taal van Tekenen geven ze een theorie door van John Bowlby – grondlegger van de gehechtheidstheorie – waarin hij pleit voor een georganiseerde en veilige gehechtheid in de kinderjaren. Hij geeft aan: “Een kind dat nooit huilt wordt vaak als zelfredzaam en makkelijk gezien. Terwijl, dit kind heeft soms al geleerd dat het in nood niet op steun of troost hoeft te rekenen.”

Kortom: het negeren wordt hier wel flink tegengesproken. Wat ik denk? Is dat een ouder zelf de situatie goed moet beoordelen. Is het een schreeuw om echte hulp en voelt het kind zich echt eenzaam en verlaten? Tja, pak hem dan op. Is het een situatie waarin het kind kort alleen gelaten is en zelf ook iets zou kunnen oplossen, kun je het wat mij betreft wel even laten huilen/schreeuwen.

Hoe pak je het gillen aan of hoe voorkom je het?

1. Gebruik gebarentaal. Volgens Amerikaanse onderzoekers vertoont het kind hierdoor minder gefrustreerd gedrag en leert het er sneller door spreken. Nemo Kennislink schreef hier een kritisch stuk over. Zij stellen:
   

   “Ouders die bijvoorbeeld een gebarencursus volgen zijn al bij voorbaat meer geïnteresseerd in de communicatie met hun kind. Deze interesse zorgt ervoor dat ouders beter weten wat er omgaat in hun kind, waardoor het minder snel gefrustreerd raakt. Ook zal het de communicatie vanuit het kind stimuleren.“

   Hier een mooi filmpje van een baby die juist wel meekrijgt van de gebaren van haar mama (BabySign):

2. Leer woordjes
   Hele simpele woordjes aan je baby leren kan natuurlijk al ervoor zorgen dat hij (of zij) zich beter kan uitdrukken. Vooral op moment dat ze iets willen. Probeer een simpel woordje zoals ‘kijk’ of ‘die’ met vingerwijzen zo vaak mogelijk uit. Op een gegeven moment nemen ze deze kleine bewoordingen over en kunnen ze – als ze niet weten dat een schommel een schommel heet – met het woordje ‘die’ al laten weten dat ze graag op de schommel gaan.
3. Gillen doe je op de gang
   Ik weet niet of ik het eens ben met het hele strafgebeuren. Zeker niet aangezien een baby soms gewoon simpelweg niet kan vertellen wat ze willen. Dan is het ook best unfair om ze op de gang of in de hoek te zetten vind ik. Hier heb ik dan ook geen wetenschappelijke beargumentatie voor gevonden. Pas bij peuters/kleuters – wanneer ze kunnen praten en je snappen – werkt deze strafopvoeding pas (een beetje).
4. Moe? Dan naar bed. Honger? Dan eten.
   Veel gillen kan soms ook betekenen dat een kind door honger of te moe zijn, zich minder goed op een rustige manier kan uitdrukken. Op tijd proberen aan te voelen of een kind moe is of trek heeft, ook tot minder gillen kan leiden. Bij kleine baby’s start deze lichaamtaal natuurlijk al. Op allesoverkinderen.nl lees je een opsomming van dingen die je baby je kan vertellen, zonder woorden te gebruiken. Ook op een wat latere leeftijd – wanneer woorden nog niet altijd top of mind zijn – zijn deze gebaren nog steeds te bekennen.
5. En last but not least: neem het jezelf niet kwalijk. Nee, met jouw opvoeding heeft het niets te maken. Kinderen gillen of schreeuwen nou eenmaal soms als ze gefrustreerd zijn over dat ene woord die nog niet bekend is.