Nooit meer een newborn? De magische en doodvermoeiende eerste maanden.

Noël is alweer 16 maanden.

Vaak volgt op deze mededeling een ‘wat vliegt de tijd’, maar voor mij kroop die eerder in zijn eerste levensmaanden. Newborns zijn het leukste, liefste en mooiste dat er is, en tegelijkertijd ook het heftigste, zwaarste en vermoeiendste.

Waarom een newborn fantastisch is

Om maar positief te beginnen: alles is zo klein… die handjes, dat neusje… ik smelt als ik bovenstaande foto’s weer zie. Pasgeboren baby’s zijn by far het schattigste wat ik ooit gezien en vastgehouden heb. En die schattige minibundeltjes liefde willen ook nog eens altijd bij je zijn en op je liggen! Het liefst 24 uur per dag! Waarvan ze ook nog heel veel uur slapend doorbrengen (en toch heb jij altijd slaaptekort, maar meer daarover straks). De verwondering was ook de tweede keer even groot: alleen al het feit dat er gewoon een heel compleet minimens in je gegroeid is en er ook nog uit gekomen is, en dat hij ook nog ademt en drinkt en geluid maakt… fascinerend gewoon!

En dan die geur! Voor mij gaat er niks boven de geur van een pasgeboren baby. Wat ik verder ook nog prachtig vind, is hun rotsvaste vertrouwen in jou. Ze geven zich voor de volle 100% aan je over, ook omdat ze niet anders kunnen, maar ook omdat ze erop vertrouwen dat jij er voor ze bent, dat je voor ze zorgt. Zo mooi… Die afhankelijkheid bezorgt sommige mensen misschien kippenvel omdat ze het beklemmend vinden, maar ik vind het fantastisch. Mijn verzorgende kant bloeit hier helemaal van op.

Als ik bovenstaande foto’s bekijk, overvalt mij soms (tijdelijk) een nostalgisch gevoel. En toch… Toch ben ik blij dat ik er niet meer middenin zit. Want hoe magisch die eerste maanden ook zijn, er kleven ook nadelen aan.

Waarom het toch fijn is dat ze groter worden

Wanneer ik bovenstaande foto’s bekijk, zie ik de liefde, de warmte, de authenticiteit. Maar ik zie ook het slaaptekort. Ik zie mezelf in pyjama (hulde aan de hele dag in pyjama), ik zie mijn wallen en ik zie de vermoeidheid in elke houding en blik terug.

Volgens mij zijn er maar 2 soorten mensen die weten wat het is om écht uitgeput te zijn. De eerste soort zijn mensen met een slaapstoornis. De tweede soort zijn moeders. De onderbroken nachten zijn voor mij reden #1 waarom ik blij ben dat mijn kinderen groter worden.

Verder vind ik de interactie, die telkens meer wordt, ook fantastisch. Eerst beginnen ze te lachen als ze je zien als teken van herkenning en vreugde (aahhhhhh), daarna beginnen ze naar dingen te grijpen en zo, stapje voor stapje, komt er meer communicatie. Je leert elkaar ook steeds beter kennen en kunt daarom als ouder beter op de behoeftes van je kind inspelen. Je leert wat je kind fijn vindt, en wat je zelf fijn vindt, en zo ontwikkel je samen een balans om de dag (grotendeels) positief door te komen.

Naarmate ze letterlijk groeien, worden ze ook minder breekbaar en kwetsbaar. Je hoeft hun hoofdje niet telkens meer te ondersteunen, je hoeft je geen zorgen te maken als ze een dag minder eten of drinken dan gewoonlijk (want ze hebben reserves), en ze hoeven ook niet zo nauwkeurig gemeten en gewogen meer te worden.

Voor henzelf is het ook leuker om groter te worden. Ze kunnen meer en worden daardoor geleidelijk tevredener (hoe leuk is het als je opeens beseft dat je jezelf kunt verplaatsen! En dat je – even later – ook op je benen kunt gaan staan en lopen!).

Al met al is het allemaal leuk. Ik heb genoten van de babytijd (van vooral Elia, Noël was een wat heftiger verhaal…), maar als ik de balans moet opmaken vind ik het nu, nu hun eerste en derde verjaardag geweest zijn, toch gezelliger en vooral ook grappiger met ze.